Περιοδικό

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ – άνευ μουσικής

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ – άνευ μουσικής

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

 

Ανακοινώθηκαν τα μέτρα που λασκάρουν την καραντίνα. Από τις 3 Μαΐου θα επιτρέπεται να πίνουμε το καφεδάκι μας στις καφετέριες ή να τρώμε το ψαράκι μας στις ταβέρνες, αλλά χωρίς μουσική.

Γιατί άραγε χωρίς μουσική;

Η εξήγηση είναι πολύ απλή.

Επειδή γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση από την τουρκική σκλαβιά, για να μη θυμηθούμε το ξύλο μετά μουσικής, που έτρωγαν οι πρόγονοι μας όσο καιρό ήταν υπόδουλοι.

Τον καιρό λοιπόν της τουρκοκρατίας οι παππούδες μας είχαν πάνω από το κεφάλι τους αγάδες και δερβέναγαδες, όπως π.χ. τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων.

Όταν λοιπόν ο Πασάς και οι άλλοι τούρκοι αξιωματούχοι βασάνιζαν κάποιον, διέταζαν να παίζει δυνατά μουσική με έντονα κρουστά, ώστε να υπερκαλύπτει τις φωνές απόγνωσης και τα ουρλιαχτά του πόνου των βασανιζομένων, που τάραζαν την ηρεμία των καλοπερασάκηδων τούρκων.

Κάτι παρόμοιο συνέβαινε και αργότερα, στα πασίγνωστα καφωδεία (Καφέ Αμάν, Καφέ Σαντάν) της παλιάς Αθήνας της νεότερης Ελλάδας. Όταν έπιανε κανένας βαρβάτος καβγάς, οι καταστηματάρχες ζητούσαν από την ορχήστρα να παίζει δυνατά, για να καλύπτει τη φασαρία.

Η μέθοδος αυτή μας είναι γνωστή και από τα καουμπόικα έργα, εκεί που αρχίζει ο καυγάς στα μπαρ και πέφτει το ξύλο της αρκούδας, τότε ακριβώς αρχίζει και η παραδοσιακή μουσική κάντρι για να συνοδεύει τις μπουνιές και τα καρεκλοπόδαρα που πέφτουν στα κεφάλια.

Γι’ αυτό λοιπόν, για να μην ανάψουν τα αίματα, για να παραμένουμε κι εμείς ήρεμοι μετά την καραντίνα μέχρι να συνέλθουμε και να απελευθερωθούμε εντελώς από τα περιοριστικά μέτρα, θα απαγορεύεται η πάσης φύσεως μουσική.

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button