45ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ – ΟΔΗΓΗΤΗ

ΚΚΕ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΒΑΣΗΣ ΛΗΜΝΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η εκδήλωση της Οργάνωσης στα πλαίσια του 45^ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ ΟΔΗΓΗΤΗ

Την εκδήλωση άνοιξε με χαιρετισμό εκ μέρους της Οργάνωσης Λήμνου της ΚΝΕ, ο Γραμματέας της Οργάνωσης Σπύρος Πλάντζος

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης προβλήθηκε βίντεο για τη ζωή και τη δράση του κομμουνιστή, αγωνιστή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ποδοσφαιριστή του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ  Νίκου Γόδα, ενώ η Μαρία Κετικίδου και ο Σπύρος Πλάντζος έπαιξαν και ερμήνευσαν τραγούδια του αγώνα. Ο Παναγιώτης Καραφιλίππου απήγγειλε αποσπάσμα από το ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ του Γιάννη Ρίτσου.

Στο χώρο της εκδήλωσης λειτούργησε έκθεση βιβλίου της ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.

Την κεντρική ομιλία έκανε η βουλευτής του ΚΚΕ στο νομό, Μαρία Κομνηνάκα, που είπε :

«Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Συμπληρώνονται φέτος 45 χρόνια από το 1^ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή.

45 χρόνια που σηματοδότησαν μια μαχητική, ασυμβίβαστη πορεία της Κομμουνιστικής Νεολαίας στο πλευρό του ΚΚΕ. Ξεκίνησε και εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός, που αντέχει, ανανεώνεται, φτάνει σε περισσότερες γειτονιές και πόλεις, αγκαλιάζεται από εκατοντάδες χιλιάδες νέους και νέες σε όλη την Ελλάδα.

Αποτελεί σημείο αναφοράς, δίνει πνοή σε νέους αλλά και παλιότερους φίλους του Κόμματος, τίμιους αγωνιστές, ανθρώπους του μόχθου, που ακούνε με εμπιστοσύνη το ΚΚΕ, ακόμα κι αν δεν είναι έτοιμοι να συστρατευτούν μαζί του.

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή, δεν ξεθωριάζει στα χρόνια, αντίθετα φωτίζεται με τα πιο ζωηρά, τα πιο φρέσκα χρώματα, γιατί συνεχίζει να προβάλλει στη νεολαία το δρόμο, συνεχίζει να «ζωγραφίζει» εικόνες, από το μέλλον που δικαιούμαστε να έχουμε.

Εδώ συναντιούνται οι αγωνίες και οι διεκδικήσεις των μαθητών, των φοιτητών, των νέων εργαζομένων και ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών αγροτών με την πρωτοπόρα δράση και πρόταση πάλης του ΚΚΕ. Την πρόταση πάλης που θα μπορούσε να πει κανείς ότι συμπυκνώνεται στους στίχους του μεγάλου τούρκου Κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, που ενέπνευσαν το φετινό σύνθημα του Φεστιβάλ.

Γιατί μόνο με τους αγώνες μας, τα ανυπότακτα όνειρά μας, τη συνειδητοποίηση της αστείρευτης δύναμης, που έχει ο οργανωμένος και αποφασισμένος λαός μπορούμε να «χτίσουμε έναν κόσμο λεύτερο,  ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα»,  το Σοσιαλισμό.

Αυτή την ανωτερότητα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, τα επιτεύγματα της οποίας, αναδεικνύουν, με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, τα αδιέξοδα της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας, προσπαθούν συντονισμένα να συσκοτίσουν με τους τόνους αντικομμουνισμού τα αστικά επιτελεία.

Γι’ αυτό την ίδια στιγμή που προσπαθούν να πείσουν, ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, απ’ αυτή την καπιταλιστική βαρβαρότητα, δαπανούν εκατοντάδες εκατομμύρια σε προγράμματα, δυναμικό, καλλιτεχνικές παραγωγές, για να σπιλώσουν το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Γιατί λοιπόν δαπανούν τόσους πόρους και κόπο για να πολεμήσουν ένα σύστημα, που όπως λένε απέτυχε;

Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να κρύψουν την ανωτερότητα του συστήματος, που έθεσε στο επίκεντρο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Που εξαφάνισε την ανεργία, εξύψωσε το λαό του από τα σκοτάδια του αναλφαβητισμού, στην υψηλότερου επιπέδου μόρφωση, κάλυψε τις ανάγκες του σε δωρεάν, υψηλού επιπέδου υγεία, έδωσε σε όλους πρόσβαση στον πολιτισμό, αθλητισμό, διακοπές;

Σε τι συγκρίνονται όλα αυτά με τη σημερινή βαρβαρότητα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι των λαϊκών οικογενειών;

Πώς θα μπορούσε αυτό στα ίσια να συγκριθεί με τη σημερινή άθλια κατάσταση, με τις εγκληματικές ελλείψεις σε όλες τις δομές δημόσιας υγείας. Με την τραγική κατάσταση στο νοσοκομείου της Λήμνου, που δεν απέχει βέβαια πολύ από τις συνθήκες που επικρατούν, στη Λέσβο, τη Σάμο, τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, όλη τη χώρα.

Αν όμως αυτά για τα οποία παλεύει το ΚΚΕ, είναι όπως μας λένε, μακρινά, μη ρεαλιστικά, ας δούμε ποια είναι η κανονικότητα, την οποία με θέρμη έρχεται να επιβάλει η νέα κυβέρνηση και στην οποία καλεί το λαό να συσστρατευτεί;

Ποια είναι η πραγματικότητα της μεταμνημονιακής εποχής, για την οποία διεκδικούν τα εύσημα οι κυβερνητικοί προκάτοχοι, ο ΣΥΡΙΖΑ, και την οποία τώρα με ευλάβεια έρχεται να υπηρετήσει η ΝΔ;

Πράγματι, δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι στους λιγότερους από 2 μήνες θητείας της, η νέα κυβέρνηση της ΝΔ, έχει επιδοθεί σε ένα αγώνα δρόμου, για να δείξει ότι παραμένει ο πάντα πρόθυμος υπερασπιστής των επιχειρηματικών συμφερόντων. Δε δυσκολεύτηκε βέβαια πολύ σ’ αυτό, γιατί βρήκε διάπλατα ανοιχτό το δρόμο από τους προκατόχους της, που έθεσαν τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν μια σειρά μέχρι σήμερα αντιλαϊκά μέτρα. Τέτοια είναι μάλιστα η θέρμη τους, που φέρνουν το ένα μετά το άλλο τα νομοθετήματα με τη διαδικασία κατεπείγοντος, για να μην μπορέσει καν να αναπτυχθεί συζήτηση επ’ αυτών. Και βέβαια, να αποφύγουν όσο γίνεται τις λαϊκές αντιδράσεις, στα μέτρα φωτιά που φέρνουν το ένα πίσω από το άλλο μέσα στην «καλοκαιρινή ραστώνη»

Για ποιον άραγε έσπευσαν να κάνουν το κράτος επιτελικό;

Η αποτελεσματικότητα του κράτους, εκεί που όλα τα γρανάζια λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, είναι στην πιστή υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων.

Αποτελεσματικότατο είναι το κράτος όταν πρόκειται να βρει και να φορολογήσει τον εργαζόμενο, το φτωχό αγρότη, τον αυτοαπασχολούμενο, το χαμηλοσυνταξιούχο. Για να βγάλει στο σφυρί τη λαϊκή κατοικία, ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό, με τη θεσμοθέτηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, τους οποίους η νέα κυβέρνηση δεσμεύεται τώρα να επισπεύσει.

Το ίδιο αποτελεσματικό ήταν το κράτος όταν χρειάστηκε να βγάλει στο σφυρί και όλη τη δημόσια περιουσία, λιμάνια, αεροδρόμια. Θα έχει σύντομα και το δικό σας αεροδρόμιο την τιμητική του.

Τώρα ήρθε η σειρά για την ολοκλήρωση του ξεπουλήματος της ΔΕΗ. Βάζοντας μπροστά το γνωστό πια «λαγό» της εξυγίανσης.

Να πώς μεταφράζονται οι «πράσινες μπίζνες», που αποτέλεσαν, μεταξύ άλλων, αντικείμενο συζητήσεων, κατά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Βερολίνο και τις οποίες ο κυβερνητικός Τύπος παρουσίασε με πολλές περικοκλάδες. Προϋπόθεση του «ανοίγματος» στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, στο πλαίσιο και της συνολικής στρατηγικής της λεγόμενης «απελευθέρωσης της ενέργειας», είναι τα «φωτιά και λάβρα» για το λαό τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος, τα οποία η κυβέρνηση αποφάσισε να αυξήσει και μέσα από τα οποία τροφοδοτούνται με ζεστό χρήμα (και) οι «πράσινοι» καρχαρίες. Ενώ ο λαός βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ενεργειακή φτώχια.

Προϋπόθεση είναι ακόμα οι τεράστιες καταστροφές στους ορεινούς όγκους, από τα δεκάδες, άναρχα σπαρμένα αιολικά πάρκα, αλλά και μέτρα όπως οι νέες αλλαγές στο χωροταξικό, στις αδειοδοτήσεις κ.τ.λ., τις οποίες ετοιμάζεται να φέρει από βδομάδα με τον νέο «αναπτυξιακό» νόμο η κυβέρνηση. Για να διασφαλίσουν βέβαια, ότι οι  πολυπόθητοι «επενδυτές» δεν θα δίνουν λογαριασμό ούτε για τα στοιχειώδη.

Αυτό λοιπόν που έγινε σαφές, ήδη από τα πρώτα νομοθετήματα που έφερε προς ψήφιση η νέα κυβέρνηση, και στο οποίο βέβαια υπερθεμάτισαν πρόθυμα όλα τα αστικά κόμματα, ήταν το πώς θα γίνει το κράτος πιο φιλικό στην επιχειρηματικότητα.

Γι’ αυτό εξάλλου ο πρωθυπουργός πήρε τις ρούγες για να διαφημίσει το φιλικό επενδυτικό τοπίο στους ευρωπαίους εταίρους του.

Όσο όμως κι αν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αξιοποιώντας όλους τους μηχανισμούς και επιτελεία που έχουν στην υπηρεσία τους, ντύνουν με όμορφο περιτύλιγμα τους στόχους τους, αυτό που δεν μπορούν να κρύψουν είναι το τι σημαίνουν αυτοί οι στόχοι για τον εργαζόμενο.

Πως το φιλικό επενδυτικό περιβάλλον είναι συνυφασμένο με τις απόλυτα εχθρικές εργασιακές συνθήκες. Το παράδειγμα του τουρισμού είναι το πλέον χαρακτηριστικό.

Πίσω από τα ρεκόρ κερδών που σπάνε κάθε χρόνο, κρύβονται οι άθλιες συνθήκες εργασίας χιλιάδων νέων εργαζομένων, ιδιαίτερα πρακτικάριων, που δουλεύουν ήλιο με ήλιο, χωρίς ρεπό για μήνες. Με μισθούς τσακισμένους, με δεκάδες εργατικά ατυχήματα, η πλειοψηφία των οποίων αποκρύπτεται υπό το φόβο της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της απόλυσης. Τα όσα κατήγγειλε ο πρακτικάριος εργαζόμενος σε εστιατόριο της Κέρκυρας, που έπεσε κυριολεκτικά θύμα βασανισμού από τον εργοδότη του, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Την ίδια στιγμή που οι αφίξεις των τουριστών διατηρούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα, για εκατομμύρια εργαζομένων στη χώρα μας, ακόμα και οι λίγες μέρες διακοπών και ξεκούρασης δεν είναι δεδομένες. Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία που ανακοίνωσε η eurostat, σύμφωνα με τα οποία, το 51% των Ελλήνων δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά, ούτε σε μια βδομάδα διακοπών.

Το ίδιο αποκαλυπτική είναι και η περίπτωση της ναυτιλίας. Την ώρα που το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο χτυπάει υψηλότατες θέσεις στο διεθνή ανταγωνισμό, τα νησιά μας συνδέονται με πλοία – σαπάκια που παθαίνουν τη μία βλάβη μετά την άλλη, παίζοντας με την ασφάλεια και τις ζωές χιλιάδων επιβατών. Δε χρειαζόταν να συμβεί το φετινό παράδειγμα της Σαμοθράκης, που έμεινε μέσα στον Αύγουστο, για μέρες, χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση, για την ανάδειξη αυτής της κατάστασης. Αφού δυστυχώς την καθημερινότητα αυτή βιώνουν χρόνια τα νησιά μας και από την οποία, ιδίως οι κάτοικοι της Λήμνου, έχουν πολυετή και πικρή εμπειρία.

Οι εφοπλιστές βέβαια πριμοδοτούνται κάθε χρόνο με 120 εκατομμύρια ευρώ για τις άγονες γραμμές, άλλα 150 εκατομμύρια το χρόνο παίρνουν μέσω του μεταφορικού ισοδύναμου. Ενώ μένουν πάντα έξω από κάθε διεύρυνση της φορολογικής βάσης, αφού ούτε η σημερινή ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τόλμησε να ακουμπήσει τις συνταγματικά κατοχυρωμένες φοροαπαλλαγές   του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Αλήθεια, πόσο πιο κραυγαλέο παράδειγμα μπορεί να υπάρξει για το ταξικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της επονομαζόμενης βιώσιμης, δυναμικής ανάπτυξης, από το γεγονός ότι διατηρείται το αφορολόγητο πετρέλαιο κίνησης για τους εφοπλιστές και όχι για τους αγρότες.

Τους αγρότες που βυθίζονται στην υπερχρέωση και την έξοδο από την παραγωγή. Αφού οι εξευτελιστικές τιμές παραγωγού στο γάλα, το κρέας τα λοιπά αγροτικά προϊόντα, όχι μόνο δεν επαρκούν για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, αλλά δε φτάνουν ούτε για να καλύψουν το κόστος της παραγωγής, τις ζωοτροφές και τα αγροτικά εφόδια, τις δυσβάστακτες ασφαλιστικές εισφορές και τα χαράτσια.

Η ανάπτυξη λοιπόν για την οποία με πάθος παλεύει η κυβέρνηση, όπως έκαναν άλλωστε και οι προκάτοχοί της, ανάπτυξη που ενισχύει την επιχειρηματικότητα, είναι αυτή που διαμορφώνει τη σημερινή βάρβαρη καθημερινότητα και για τους κατοίκους της Λήμνου.

Γιατί σ’ αυτή την ανάπτυξη λογίζεται ως ανώφελο κόστος η πλήρης στελέχωση του Νοσοκομείου, με όλες τις απαραίτητες ειδικότητες, με επαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, με πλήρη στελέχωση του ΕΚΑΒ, με σύγχρονη μονάδα εντατικής θεραπείας.

Σ’ αυτή την ανάπτυξη σύγχρονο λογίζεται, τα άτομα με αναπηρία στη Λήμνο να αναγκάζονται να υποβληθούν στην ταλαιπωρία και τα έξοδα της μετακίνησής τους στη Μυτιλήνη για την εξέτασή τους από το ΚΕΠΑ.

Σ’ αυτή την ανάπτυξη, δεν χωράει η πλήρης κάλυψη των σχολείων όλων των βαθμίδων, με το απαραίτητο μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό. Η λειτουργία επαρκών παιδικών σταθμών, καθώς και η δημιουργία βρεφικού σταθμού στο νησί, η έλλειψη του οποίου δημιουργεί περαιτέρω δυσκολίες στα νέα ζευγάρια. Αυτή η ανάπτυξη επιτρέπει την απαράδεκτη υποβάθμιση και του ΕΕΕΕΚ Ρεπανιδίου, με την κατάργηση ολιγομελών τμημάτων, γεγονός που θα διευκολύνει προοπτικά το κλείσιμο του σχολείου, με τις σοβαρότατες συνέπειες γι’ αυτές τις ευαίσθητες ομάδες παιδιών και για τις οικογένειές τους.

Ούτε λόγος βέβαια για τον πλήρη έλεγχο και αντισεισμική θωράκιση των σχολείων, σε μια τέτοια σεισμογενή περιοχή. Γι’ αυτό και μένει στα αζήτητα η αποκατάσταση των ζημιών στο Γυμνάσιο της Μύρινας από το σεισμό του 2014!

Αλήθεια, σε τι άλλαξε αυτή η καθημερινότητα από την είσοδο στη μεταμνημονιακή εποχή ένα χρόνο τώρα. Την οποία γιόρτασαν από κοινού πριν λίγες μέρες παλιοί και νέοι κυβερνώντες;

Άλλαξε και θα αλλάζει συνεχώς, προς το χειρότερο, για τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους των λαϊκών οικογενειών, όσο δέχονται αδιαμαρτύρητα αυτή την κανονικότητα.

Σ’ αυτή την κανονικότητα δεν συμβιβαζόμαστε. Δε μας αξίζει και είμαστε εμείς που πρέπει να βάλουμε τη σφραγίδα μας στην εξέλιξη της ιστορίας.

Τη δύναμη που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει, την ξέρουν πολύ καλά και την τρέμουν οι καπιταλιστές και όλες οι πιστές σ’ αυτούς κυβερνήσεις.

Γι’ αυτό οι ίδιοι που ζαλίζουν καθημερινά το λαό ότι κανένας αγώνας δεν έχει σημασία, ότι δεν βγαίνει τίποτα με την απεργία, σπεύδουν να κάνουν πιο ασφυκτικό το πλαίσιο για την προκήρυξή της. Γιατί δεν τους έφτασε το δώρο που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στις επιχειρήσεις, με την απαίτηση για συμμετοχή 50% + 1 των εργαζομένων στην ψηφοφορία για την απεργία, θέλησαν τώρα να κάνουν και την ψηφοφορία ηλεκτρονική Για να είναι πιο εύκολος ο εκβιασμός και ο έλεγχος του εργαζομένου από τον εργοδότη. Για να βάλουν οριστικά ταφόπλακα στις συλλογικές διαδικασίες.

Αυτοί οι ίδιοι που εκλέχτηκαν και κυβερνούν με το 40%  από το 57% του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες εκλογές, κάνουν μαθήματα δημοκρατίας στα συνδικάτα.

Και ετοιμάζονται τώρα να φέρουν και το ηλεκτρονικό φακέλωμα των σωματείων, για να πάει έτοιμος με τις συστάσεις του ο εργαζόμενος στους «επενδυτές της δυναμικής ανάπτυξης». Αυτό το ηλεκτρονικό φακέλωμα δεν είναι βέβαια τόσο ενοχλητικό, όσο αυτό που βρήκε ως δικαιολογία για να καταργήσει με την τροπολογία που έφερε στα κλεφτά ο κ. Βρούτσης, του λόγου απόλυσης, της ελάχιστης αυτής κατοχύρωσης που είχαν οι εργαζόμενοι απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Αν δεν έχουν το φόβο ότι η νεολαία, αργά ή γρήγορα, θα μπει ορμητικά στον αγώνα, για να διεκδικήσει το μέλλον και τη ζωή που έχει ανάγκη, γιατί καταργούν το άσυλο στα πανεπιστήμια; γιατί κλείνουν σε όλους τους τόνους ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα εμπεδώσει με πράξεις το «νόμος και τάξη»;

Τους λέμε λοιπόν ξεκάθαρα ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να γίνει αυτός ο φόβος τους πραγματικότητα. Κι έχουμε τη βεβαιότητα ότι θα γίνει. Γιατί αυτός ο αγώνας, για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων, ο αγώνας για μια ζωή ανθρώπινη, είναι ο μόνος αγώνας για τον οποίο πιάνουν πραγματικά τόπο οι θυσίες.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι

Οι εξελίξεις είναι τέτοιες που δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην όξυνση της κατάστασης με τη νέα αύξηση των προσφυγικών ροών. Η προχτεσινή έκτακτη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ ανέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η διατήρηση της απαράδεκτης Συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας. Είναι αυτή που ευθύνεται για τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στη χώρα και στα νησιά, απότοκο της οποίας είναι και η εκρηκτική κατάσταση που δημιουργείται γι’ ακόμα μια φορά στη Λέσβο.

Το πρόσφατο τραγικό περιστατικό με το θάνατο του 15χρονου μεταναστόπουλου, αναδείχνει υπερώριμη την αναγκαιότητα να παρθούν ουσιαστικά μέτρα για ανθρώπινη αντιμετώπιση του προβλήματος.

Και βέβαια τέτοια δεν μπορεί να είναι η μεταφορά μερικών εκατοντάδων προσφύγων από το ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο άλλο. Ούτε βέβαια η οικογενειακή επανένωση σε χώρες της ΕΕ λίγων εκατοντάδων ασυνόδευτων ανηλίκων λύνει το πρόβλημα, τη στιγμή που χιλιάδες ζουν σε ακατάλληλες δομές, ακόμα και σε Αστυνομικά Τμήματα ή βρίσκονται υπό κράτηση.

Την εκρηκτική αυτή κατάσταση βρήκε βέβαια ως αφορμή η κυβέρνηση για την ένταση της καταστολής και την ενίσχυση του μηχανισμού απελάσεων.

Η πρόταση που σταθερά προβάλλει το ΚΚΕ, είναι η μόνη που μπορεί να θέσει τέρμα τόσο στις απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες ζουν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες όσο και στα προβλήματα που αντικειμενικά δημιουργεί ο εγκλωβισμός τους στους κατοίκους των νησιών.

Η λύση αυτή απαιτεί εναντίωση με την απαράδεκτη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας και τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες (Σέγκεν – Δουβλίνο). Οι οποίες βέβαια δε φάνηκαν τόσο αξεπέραστα εμπόδια, όταν η Γερμανία θέλησε να αντλήσει από τα πρώτα προσφυγικά κύματα φτηνά εργατικά χέρια για τις βιομηχανίες της.

Να κλείσουν όλα τα hot spots και να μεταφερθούν άμεσα οι αιτούντες άσυλο σε αξιοπρεπή κέντρα φιλοξενίας στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου να να εξετάζονται τα αιτήματά τους και να πηγαίνουν στις χώρες πραγματικού προορισμού τους. Να προχωρήσουν άμεσα όλες οι οικογενειακές επανενώσεις. Κανένας ανήλικος να μη ζει σε ακατάλληλες συνθήκες, απροστάτευτος,άστεγος ή φυλακισμένος. Ταυτόχρονα να αποζημιωθούν πλήρως όλοι οι κάτοικοι των νησιών που έχουν υποστεί ζημιές, από το διπλό εγκλωβισμό που επέβαλε η ΕΕ και οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Βέβαια, αυτό που πρέπει να προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία είναι η ενδυνάμωση της παρέμβασης και παρουσίας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, στην οποία προχωρά η κυβέρνηση, πάντα με το πρόσχημα του ελέγχου των προσφυγικών ροών. Των προσφυγικών ροών που οι ίδιοι γεννούν, ανάβοντας συνεχώς νέες εστίες πολέμου στην ευρύτερη περιοχή.

`           Πώς άλλωστε να μην προκαλεί ανησυχία η συνεχώς αναβαθμιζόμενη πρόσδεση της χώρας μας με την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ;

Και βέβαια, σ’ αυτό τον τομέα, η σημερινή κυβέρνηση, πρέπει να δώσει πολλαπλές εξετάσεις, για να φανεί αντάξια της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που πραγματικά έπαιξε τα ρέστα της ως ο καλύτερος εφαρμοστής των αμερικανονατοϊκών σχεδιασμών.

Γι’ αυτό δεν έφτανε η αναδίπλωση της ΝΔ, σχετικά με την Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία διαρρήγνυε προεκλογικά τα ιμάτιά της, θέλησε να δώσει περαιτέρω διαπιστευτήρια, συμφωνώντας για αποστολή ελληνικής φρεγάτας στο Ιράν, στο πλευρό των ΗΠΑ. Αλήθεια ποια συμφέροντα του ελληνικού λαού διακυβεύονται στα στενά του Ορμούζ, 4000 χιλιόμετρα μακριά απ’ τα σύνορα;

Επεισόδιο από το ίδιο έργο αποτελεί και η απαράδεκτη παρέμβαση και προειδοποιήσεις που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ προς την ελληνική κυβέρνηση, για την περίπτωση που το Ιρανικό δεξαμενόπλοιο Adrian Darya 1, προσέγγιζε ελληνικό λιμάνι στη διάρκεια του ταξιδιού του στη Μεσόγειο.

Προειδοποιήσεις με τις οποίες βέβαια έσπευσε να συμμορφωθεί η ελληνική κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι, τόσο οι διεθνείς κανόνες όσο και η εθνική νομοθεσία, επιτρέπουν, σε οποιοδήποτε εμπορικό πλοίο, την προσέγγιση σε λιμάνι για τις ανάγκες εφοδιασμού, τροφοδοσίας και άλλες ανάγκες του πληρώματος και ζητήματα ασφαλείας.

Το ΚΚΕ έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει, για τους κινδύνους που εγκυμονεί για τον ελληνικό λαό, η όλο και ενεργότερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Εμπλοκή που μετατρέπει τη χώρα σε μαγνήτη επιθέσεων.

Τις εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώνουν οι, κατ’ επανάληψη, δηλώσεις αξιωματούχων της Ρωσίας, του Ιράν, ότι οι βάσεις των ΗΠΑ, όπου κι αν βρίσκονται αποτελούν στόχο για τις δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις.

Αυτές οι επικίνδυνες εξελίξεις τρέχουν, για να εξασφαλίσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι της Ελλάδας καλύτερη θέση στη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου της περιοχής.

Τέτοιες όμως μοιρασιές είναι που διαλύουν χώρες και αιματοκυλούν λαούς, όπως στη Συρία, στο Ιράκ, στην Ουκρανία. Την ώρα μάλιστα που η γενική πολεμική προετοιμασία του ΝΑΤΟ, ομολογείται πλέον ανοιχτά από τους αξιωματούχους του.

Αποτελεί λοιπόν πρόκληση το επιχείρημα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ πως η μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου σε μεγάλα μονοπώλια των ΗΠΑ, της Γαλλίας, με τη συμμετοχή και ελληνικών εταιριών, διασφαλίζουν την προστασία της χώρας από προκλητικές ενέργειες και υπαρκτούς κινδύνους που προέρχονται από την Τούρκικη κυβέρνηση.

Αλήθεια γιατί η Κύπρος δεν έχει προστατευτεί ακόμα από την προκλητικότητα της τούρκικης αστικής τάξης, που αυτό το διάστημα διενεργεί ανενόχλητα παράνομα έρευνες και γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ;

Εξάλλου δεν είναι πρώτη φορά που ο Κυπριακός λαός πληρώνει ακριβά τη «Νατοϊκή προστασία»…

Καμιά ασφάλεια και καμιά σταθερότητα δεν προσφέρουν, σε κανένα λαό οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Ο λαός και η νεολαία μας, που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά, έχουν κοινό εχθρό με τους γειτονικούς λαούς: τους εκμεταλλευτές σε κάθε χώρα, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, όλους αυτούς που μαζί ανάβουν το φυτίλι του πολέμου.

Είναι οι ίδιοι που ευθύνονται για όσα σήμερα μαυρίζουν τη ζωή μας.

Το ίδιο νήμα ενώνει τις πολιτικές που οδηγούν τους λαούς στη φτώχια, την εξαθλίωση, τον πόλεμο, την προσφυγιά. Είναι το νήμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Κι αυτό το νήμα πρέπει και μπορεί να κοπεί.

Καλούμε καθένα, ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες να προβληματιστεί:

Μπορούμε ν’ ανεχόμαστε, την εποχή της τεχνολογίας, που ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση σε όποια πληροφορία αναζητά, η ολόπλευρη μόρφωση για όλα τα παιδιά να είναι ακόμα ζητούμενο και όχι κατοχυρωμένο δικαίωμα;

Μπορούμε να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι στην εποχή της λεγόμενης 4^ης βιομηχανικής επανάστασης το δικαίωμα στη δουλειά, με σταθερό ωράριο, όχι απλά να μη διασφαλίζεται, αλλά να διαμορφώνεται μια σύγχρονη εργασιακή ζούγκλα;

Είναι λογικό σε μια εποχή που οι δυνατότητες στις μεταφορές έχουν εκτοξευθεί, που σχεδιάζονται τουριστικά δρομολόγια στο φεγγάρι, να μένουν τα νησιά μας μέρες χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση, να ταξιδεύουμε με πλοία σαπάκια ή να πληρώνουμε χρυσή μια πτήση 50 λεπτών;

Μπορούμε να δεχτούμε στην Ελλάδα των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων, του έμπειρου εργατικού και επιστημονικού δυναμικού μια σειρά κλάδοι να μαραζώνουν, γιατί έτσι συμφέρει τους εκμεταλλευτές;

Τη στιγμή που τζιράρονται απίστευτα ποσά στον αθλητισμό, θα συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι δεν είναι κατοχυρωμένη για τη νεολαία η πρόσβαση στον αθλητισμό, η ύπαρξη σύγχρονων, ασφαλών και στελεχομένων, με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό υποδομών;

Για να μεταφραστούν οι σημερινές παραγωγικές δυνατότητες σε μια πραγματικά καλύτερη ζωή, για όσους σήμερα χάνουν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους, την πλειοψηφία δηλαδή του λαού μας, ένα εμπόδιο πρέπει να βγει από τη μέση:

Η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.

Την αναρχία της καπιταλιστικής οικονομίας που οικοδομείται με βάση το κέρδος, μπορεί να την ξεπεράσει μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Αξιοποιώντας όλες τις παραγωγικές δυνατότητες, για την εξασφάλιση της ευημερίας του λαού. Μετατρέποντας σε λαϊκή περιουσία όλα τα εργαλεία, με τα οποία πρέπει να γίνεται η παραγωγή. Καθορίζοντας το τι, πόσο, που, από πόσους και από ποιους, με γνώμονα όχι το κέρδος του ενός ή του άλλου ομίλου, αλλά τη συνδυασμένη κάλυψη των αναγκών του λαού.

Έτσι θα αξιοποιηθούν οι τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές που έχει η χώρα μας, οι υποδομές της, το πολυάριθμο και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, μεγάλο μέρος του οποίου σήμερα βρίσκεται στην ανεργία ή χαραμίζεται σε μη παραγωγικές εργασίες.

Μόνο έτσι θα εξασφαλιστεί η προστασία και ο σεβασμός στο περιβάλλον, που σήμερα θυσιάζεται στο βωμό των κερδών των καπιταλιστών.

Πραγματική δημοκρατία και συμμετοχή του λαού, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, μπορεί να εξασφαλίσει μόνο η εργατική εξουσία.

Όπου ο κάθε εργαζόμενος θα έχει τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο, αλλά και το βήμα, για να ενημερωθεί, να δραστηριοποιηθεί, να πει τη γνώμη του, να προσφέρει, να συμμετάσχει στην άσκηση της εξουσίας. Η συμμετοχή του δε θα περιορίζεται στο να επιλέγει κάθε τέσσερα χρόνια ποιο αστικό κόμμα θα τον σφάξει.

Πραγματική ελευθερία μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια κοινωνία ελεύθερη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Όπου ο καθένας παίρνει ολοκληρωμένη μόρφωση, θα μπορεί να αναπτύξει τις κλίσεις τα ενδιαφέροντά του και την προσωπικότητά του, να θέσει τις ικανότητές του στην υπηρεσία του κοινού καλού.

Γι’ αυτό επιλέγουμε και συμμετέχουμε στην πάλη για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Γι’ αυτό και αποτελεί μονόδρομο η συμπόρευση με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, για όποιον δεν συμβιβάζεται με τα όρια που του επιβάλλουν το σύστημα, το κράτος, το κέρδος των αφεντικών.

Γιατί με τους αγώνες, τα όνειρα, τη δύναμή μας…

«Αυτός ο κόσμος, αυτό το πειρατικό, θα βουλιάξει,
θα βουλιάξει που να σκάσει ο διάολος.
Και θα χτίσουμε έναν κόσμο λεύτερο, ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα..» Το Σοσιαλισμό».