Η  25η Μαρτίου, σήμερα!

Της Δέσποινας Παπαδοπούλου

                                25^η Μαρτίου σήμερα!

Λόγω της ημέρας, 25^η Μαρτίου, ας θυμηθούμε τον Εθνικό μας Ποιητή Διονύσιο Σολωμό. Μέσα από τους στοχασμούς του γεννήθηκε το ποιητικό αριστούργημα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων»  που αναφέρεται στην ιστορική έξοδο του Μεσολογγίου (10-11 Απριλίου 1826). Τούτες τις ώρες που όλοι μας  βρισκόμαστε σε δύσκολη κατάσταση με τον περιορισμό της κυκλοφορίας λόγω βιολογικής επίθεσης του κορωνοϊού, οι στίχοι του ποιητή είναι βάλσαμο.

Λέει ο ποιητής στο Σχεδίασμα Α: «Τότες εταραχτήκανε τα σωθικά μου και έλεγα πως ήρθε ώρα να ξεψυχήσω. Κι ευρέθηκα σε σκοτεινό τόπο και βροντερό, που εσκιρτούσε σαν κλωνί στάρι στο μύλο που αλέθει ογλήγορα, ωσάν το χόχλο στο νερό που αναβράζει. Ετότες εκατάλαβα πως εκείνο ήτανε το Μεσολόγγι…..

…τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι»

Σχεδίασμα Β:

Το Μεσολόγγι έπεσε την άνοιξη, ο ποιητής παρασταίνει την Φύση, τη στιγμή που είναι ωραιότερη, ως μια δύναμη, η οποία, με όλα τα υλικά και ηθικά ενάντια, προσπαθεί να δειλιάσει τους πολιορκημένους

«…..Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,

Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι

Με χίλιες βρύσες χύνεται με χίλιες βρύσες κραίνει:

Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

Τρέμ’ η ψυχή και ξαχστοχά γλυκά τον εαυτό της…»

Και λίγο παράκάτω όταν οι πολιορκημένοι χάνουν κάθε ελπίδα να φτάσει ο φιλικός στόλος για βοήθεια και ο εχθρός τους τάζει τη σωτηρία αν αλλαξοπιστήσουν, η κατοπινή τους αντίσταση τους αποδεικνύει Μάρτυρες:

«….κι οι ξένοι ναύκληροι μακριά πικραίνονται και λένε:

Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, σπαθί Τουρκιάς μολύβι,

Πέλαγο μέγα βράζ’ ο εχθρός προς το φτωχό καλύβι»

Κι ενώ όλα προκαλούν τους πολιορκημένους:

«…Μεγάλο πράμα η υπομονή!…

Άχ! Μας την έπεμψε ο θεός. κλεί θησαυρούς κι’ εκείνη.

Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή,

Αν και έρχονταν οι μυρωδιές

Απ’ όσα δίν’ η θάλασσα, απ’ όσ’ η γη, ο αέρας».

Και συνεχίζει ο ποιητής:

«….τη νυχτική γαλήνη δεν αντίσκοβε μήτε φωνή, μήτε κλάψα, μήτε αναστεναγμός. ήθελε πεις ότι είχε παύσει η ζωή, οι ήρωες είναι ενωμένοι και, μέσα τους, λόγια λένε

Για την αιωνιότητα, που μόλις τα χωράει

Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνοντ’ οι στοχασμοί τους……

…….Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν…»

…Μένουν οι Μάρτυρες με τα μάτια προσηλωμένα στην ανατολή, να φέξει για νάβγουνε  στο γιουρούσι, και η φοβερή αυγή,

Μνήσθητι, Κύριε—είναι κοντά. Μνήσθητι, Κύριε—εφάνη !

Έπαψαν τα φιλιά στη γη…..

Στα στήθια και στο πρόσωπο, στα χέρια και στα πόδια…»

 Σχεδίασμα Γ: «…..Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι

……………………………………………………………………..

Δεν τους βαραίν’ ο πόλεμος, αλλ’ έγινε πνοή τους…»

Και απ’ τον Πειρασμό:

«….Εξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα.

Αλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ‘ναι κι άσπρο΄

Ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς, και κάτασπρ’ ως τον πάτο,

Με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,

Που ‘χ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.

Αλαφροίσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί ΄δες

Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!…..»

Χρόνια πολλά και καλή δύναμη!        25 Μαρτίου 2020

Δέσποινα Παπαδοπούλου