Άγνωστη η χώρα του ποτέ

Άγνωστη η χώρα του ποτέ

 Γράφει η Χριστινα Κάβουρα

Άτομα γνωστά,  άτομα  αγαπημένα, άτομα που έδιναν το χρώμα στη Μύρινα, άτομα που έδιναν χρώμα στο νησί, μας εγκαταλείπουν ξαφνικά  ενώ η ζωή συνεχίζεται απρόσκοπτα λες, σαν να είναι όλα φυσικά και αναμενόμενα, ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει ανεπηρέαστος από ζωή και θάνατο και εμείς βρισκόμαστε στην άκρη του πουθενά να ψαχνόμαστε, να ψάχνουμε απαντήσεις που δεν υπάρχουν σε ερωτήματα που πολλοί από εμάς δεν θέλουν καν να βάλουν. Δύσκολη η αποδοχή μιας προδιαγεγραμμένης πορείας !

Βλέπω στην εφημερίδα μας φωτογραφίες προσώπων γνωστών, δικών μας, διαβάζω επικήδειους,  ενώ αναμνήσεις με κατακλύζουν, θυμάμαι τα πρόσωπα ζωντανά, προβληματισμένα ή χαρούμενα, πρόσωπα που τους άρεσαν τα αστεία και τα καλαμπούρια, που γνωστός τόπος γι αυτούς η  αγορά και το λιμάνι, που γέμιζαν με την παρουσία τους το νησί, μετακόμισαν τώρα, σε ποια διάσταση, σε ποιο χώρο σε ποιόν αστερισμό ίσως του σύμπαντος.

Όπως γράφει ο ανυπέρβλητος Σαίξπηρ στον «Άμλετ»  ο θάνατος είναι μια άγνωστη χώρα από την οποία κανένας ταξιδιώτης δεν επιστρέφει.

Ερωτήματα  συσσωρεύονται στο τραπέζι ενώ κοιτώ παγωμένα χαμόγελα στην εφημερίδα, μέσα από μοναδικές στιγμές του χρόνου που δεν θα ξαναυπάρξουν, χαμόγελα γνωστά  έως και χαρακτηριστικά τις περισσότερες φορές  που δεν θα ξαναδούμε αφού αυτά τα χαμόγελα ταξίδεψαν πια στην χώρα του ποτέ.

Φωτογραφίες που στοιχειώνουν τη ζωή μας, μνήμες που έρχονται  απρόσκλητες κάποιες λευκές νύχτες,  έντονες απουσίες σε μέρες χαρούμενες, σε γιορτές ή σε μαζώξεις, πρόσωπα που αναβιώνουν στη σκέψη μας σε δρώμενα που τα καθόρισαν.

Κάποιες φορές ενώ τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας, ρίχνω κρυφά λίγο κρασί στο χώμα εν είδει χοής όπως οι Αρχαίοι μας πρόγονοι, μελετώντας ή και χαιρετώντας όσους έφυγαν αναλογιζόμενη την θνητότητά μας.

Όχι δεν έχω, δεν έχουμε τις απαντήσεις αλλά  θα ήθελα να έχουν τη δυνατότητα  οι ψυχές να ταξιδεύουν εξερευνώντας τις ατελείωτες γειτονιές ενός ατέρμονου  σύμπαντος. Ταξίδια στο φως, ταξίδια ανάμεσα σε λαμπερούς γαλαξίες, ανάμεσα στην πληθώρα των άστρων, σε ήλιους εκπληκτικούς και χαρούμενους !

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αθανασία της ψυχής σύμφωνα με τον Πλάτωνα.

Ήδη στην «Απολογία» και στον «Κρίτωνα» πολύ περισσότερο όμως στον «Γοργία» γίνεται λόγος για την αθανασία της ψυχής. Ο μύθος στο τέλος του διαλόγου έχει ως θέμα την αθανασία της ψυχής. Εδώ ο Πλάτων εκφράζει μυθικά την πεποίθησή του ότι χωρίς την αιωνιότητα της ψυχής ο κόσμος των ηθικών αξιών, για τον οποίο μάχεται η ψυχή κατά τη γήινη παρουσία της, δεν μπορεί να σταθεί. Επίσης και στον «Μένωνα», εισάγεται η υπόθεση της προϋπάρξεως της ψυχής πριν από τη ζωή της μέσα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, και συνδέεται μ’ αυτήν η ανάμνηση. Στον «Φαίδωνα», τέλος, τίθεται το πρόβλημα της αθανασίας της ψυχής με τρόπο κατηγορηματικό και αναπτύσσονται ορισμένες αποδείξεις.

Προφανώς οι Αρχαίοι μας πρόγονοι ασχολήθηκαν πολύ με το θέμα.

Από την κυκλική διαλεκτική του Ηρακλείτου για την  αθανασία της ψυχής,  η οποία συνδυάζεται από τον Πλάτωνα με τη διδασκαλία για τη μετενσωμάτωση της ψυχής, την οποία ασφαλώς παρέλαβε από τους Πυθαγορείους. Η ψυχή κατά τον “Τίμαιο”, είναι δημιούργημα του Δημιουργού.

Όλες οι Θρησκείες βασίζονται στην αθανασία της ψυχής και στην μεταθανάτια ζωή, μέχρι που κάποια στιγμή οι άνθρωποι που περνούσαν πολύ δύσκολα και καταπιεσμένα από σκληρούς και άδικους  αφέντες στη γη να προσδοκούν μια καλύτερη ζωή στον ουρανό κάτι που το βρίσκω απόλυτα άδικο. Κάθε άνθρωπος που γεννιέται στη γη έχει και πρέπει να έχει δικαίωμα στην ευτυχία.

Η Περσεφόνη αγαπούσε τα ρόδια  αφού έφαγε κάποια σπυριά ροδιού που δεν έπρεπε, ώστε να παραμείνει έξη μήνες στο βασίλειο του Πλούτωνα ή τα σιχαινόταν μετά ?

Στάρια, ρόδια, κόλλυβα προσφορά στις ψυχές που έφυγαν,  έθιμα πολύ παλιά που εμείς οι Έλληνες τιμούσαμε  πάντα.