Αλτσχάιμερ… Η κόρη δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε στον πατέρα της

Αλτσχάιμερ

Γραφει η Χριστινα Καβουρα

Μαρίκα, μωρή Μαρίκα που πάμε ?

Στ’ Άγια Μαρίνη πατέρα

Μαρίκα σε ρώτησα, που πάμε ?

Στ’  Άγια Μαρίνη

Μαρίκα εμείς τώρα που πάμε ?

Στ’ Άγια Μαρίνηηηηηηηηηηηηηηηηηηη

Μαρίκα κάτι σε ρώτησα!

Μαρίκα, θα μου πεις επιτέλους που πάμε ???

Οι γυναίκες κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου και ενώ οι Λημνιοί άνδρες έλειπαν στο μέτωπο, πήγαιναν σε όλα τα εκκλησάκια και τα ξωκλήσια τιμώντας  όλες τις γιορτές των Αγίων !

Ξεκίνησε λοιπόν μια μεγάλη ομάδα από προσκυνήτριες  από τον Κορνό με άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια, ακόμα και με τα πόδια  να ….. πισωθούν στην Άγια Μαρίνα.

Ο γέρο Χειμωνέρης – προφανώς – ασθενής με Αλτσχάιμερ δεν εννοούσε να εμπεδώσει το που πήγαιναν. Καβάλα  λοιπόν σε ένα ανυπάκουο μουλάρι, Ρωτώντας συνεχώς έφερνε την κόρη του στα όριά της, ενώ οι άλλες γυναίκες γελούσαν θεωρώντας τον το λιγότερο γραφικό. Αλλά ο γέρο Χειμωνέρης ήταν μια μοναδική περίπτωση στο χωριό, στο οποίο δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα αυτή η φοβερή ασθένεια ούτε κανείς γνώριζε το όνομά της.

Η κόρη δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε στον πατέρα της και την τάραζε στις ερωτήσεις για το ίδιο θέμα.

Σύμφωνα με τα ιατρικά δεδομένα κατ’ εκτίμηση 26,6 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν παγκοσμίως Αλτσχάιμερ το 2006, και αυτός ο αριθμός μπορεί να τετραπλασιαστεί μέχρι το 2050.

Από το 2008, περισσότερες από 500 κλινικές δοκιμές ερευνούν πιθανές θεραπείες για την ασθένεια, αλλά είναι άγνωστο εάν οποιαδήποτε από αυτές θα αποδειχθεί επιτυχής. Πολλά μέτρα έχουν προταθεί για την πρόληψη του Αλτσχάιμερ, αλλά η αξία τους δεν είναι ακόμη αποδεδειγμένη στην επιβράδυνση ή τη μείωση της δριμύτητας της ασθένειας.

Νομίζω ότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να βρεθούμε σε μία χαοτική κατάσταση του νου, στην άκρη του όποιου συναισθήματος, όπου το μυαλό μας δεν θα μας βοηθά σε τίποτε, όπου οι ασθενείς καταλαβαίνουν ότι κάτι κακό συμβαίνει μη μπορώντας όμως να το προσδιορίσουν αντιδρούν αγχωτικά και επιθετικά. Οι ειδήμονες επί του θέματος έχουν διαγνώσει μέχρι στιγμής 42 διαφορετικές περιπτώσεις άνοιας και Αλτσχάιμερ αλλά με σχεδόν τα ίδια τραγικά συμπτώματα απώλειας βραχυπρόθεσμης ή και μακροπρόθεσμης μνήμης.

Τελικά απ’ ότι βλέπω μας  κατακλύζουν συνεχώς  καινούργιες ασθένειες ενώ δεν έχουμε σωθεί από τις παλιές. Δεν γνωρίζω από πού προέρχεται αυτό, δεν είμαι ειδική επί του θέματος αλλά δεν γνωρίζει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας που υποτίθεται ότι είναι ειδήμων επί αυτών των θεμάτων !

Θυμάμαι το αγαπημένο μου βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

«εκατό χρόνια μοναξιά» τότε που έπεσε αμνησία στο χωριό των ηρώων, το Μακόντο και οι κάτοικοι προσπαθούσαν να προστατευθούν κολλώντας ετικέτες πάνω σε όλα τα πράγματα, ακόμα και στα τρόφιμα με την ονομασία τους αλλά και την χρήση τους. Μόνο που η αμνησία στο Μακόντο ήταν περαστική !

Σύμφωνα με τα δεδομένα της Ιατρικής Επιστημονικής Κοινότητας ο αιώνας μας θα είναι αιώνας των υιών, των λοιμώξεων  και των μολύνσεων ! Δεν ακούγεται και πολύ αισιόδοξη ως και παρήγορη αυτή η ανακοίνωση αλλά πρέπει να βρούμε τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης ως και συνύπαρξης μαζί της!