Άγγελο, ένα ! Μια ιστορία στα Καμίνια το 1983-4

ΑΓΓΕΛΟ … ΕΝΑ !!!

Γράφει ο Γιώργος Δ. Σαββόγλου

Ο χειμώνας εκείνη τη σχολική χρονιά του 1983-84 ,πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια , με βρήκε στα Καμίνια . Εκεί ,διορισμένος ως αναπληρωτής δάσκαλος στο Μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο  του όμορφου αυτού χωριού του νησιού μας , βίωσα από κοντά αυτό που λένε όλοι «ζωή στο χωριό τον χειμώνα» .Εκεί  έζησα πραγματικά  τις πιο συγκινητικές ,χαρούμενες ,ζεστές και αξέχαστες στιγμές της ζωής μου και της σαραντάχρονης διδασκαλικής μου πορείας.

Το να διδάξεις σε μονοθέσιο σχολείο ,δεν ήταν εύκολη δουλειά. Έπρεπε να ανασκουμπωθείς ,να δουλέψεις ,να μοχθήσεις για να προσφέρεις το πρέπον διδακτικό έργο. Τα  αθώα και καθαρά  μάτια των παιδιών που σε έβλεπαν καθημερινά ,περίμεναν από σένα… πολλά !!! Σε κοιτούσαν κατάματα , σου έλεγαν και σε  φώναζαν :  – Δάσκαλε, μάθε μας ,δείξε μας, συμβούλεψέ μας ,δίδαξέ μας το καλό ,οδήγησέ μας για να βρούμε  κι εμείς τον δρόμο μας στη ζωή. Είχα λοιπόν καθήκον και ιερή υποχρέωση απέναντί τους. Έτσι  ένιωθα ! Έτσι  μόνο  μπορούσα κι εγώ να τα κοιτάζω με καθαρό βλέμμα στα μάτια τους.

Κάθε μέρα λοιπόν ,τα απογεύματα  στο σπίτι ,έπρεπε να ασχοληθώ αρκετά ,να δουλέψω και να προετοιμαστώ. Έπρεπε να είναι όλα εντάξει για την επόμενη μέρα στο σχολείο.  

   Τα βράδια μας … μακρά και ατέλειωτα στο μικρό αυτό χωριό εκείνον τον βαρύ χειμώνα . Όταν  σκοτείνιαζε νωρίς και έπεφτε η νύχτα ,οι επιλογές  που είχες για να περάσει η ώρα, ήταν περιορισμένες και συγκεκριμένες . Μια λοιπόν απ ’αυτές τις περιορισμένες και συγκεκριμένες επιλογές  (για να μην πω η μοναδική) ήταν να πας στο καφενείο του χωριού. Εκεί ,στον καφενέ,  συντροφιά ,παρέα με τους συμπαθέστατους  θαμώνες ,τους αγνούς χωριανούς ,τους ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου. Εκεί περνούσε  η ώρα ευχάριστα ,όμορφα ,ζεστά ,ξένοιαστα.

Εκεί ,μέσα στο καφενείο του  Κωνστάντιου ,στην πλατεία του χωριού. Εκεί ,ο ένας πλάι στον άλλον  ,στριμωγμένοι στα μικρά ξύλινα  τραπεζάκια και τις ψάθινες καρέκλες .Εκεί ,μέσα  στον καπνό απ’ τα τσιγάρα και στις  ξεχωριστές ,ιδιαίτερες,  διάχυτες μυρουδιές του ρακιού ,του κρασιού και των μεζέδων που έβγαιναν λαχταριστοί  απ’ το τηγάνι  του κυρ Αντρέα. Εκεί, μέσα με το ηλεκτρόφωνο (αυτό που έλεγαν παλιά «τσουκ μποξ») σε μια γωνιά να παίζει τα παλιά λαϊκά τραγούδια του Καζαντζίδη. Εκεί ,μέσα έβλεπες πίσω απ’ τον πάγκο να στέκονται όρθιοι και γελαστοί  και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και οι τρεις εκπρόσωποι των τριών γενιών ,των περίφημων καφετζήδων Κωνστάντιων .Τρεις χαρακτηριστικές και συμπαθητικές φυσιογνωμίες . Ο πρώτος και ο μεγαλύτερος ,ο παππούς ,ο  μπάρμπα- Γιώργος ο Κωνστάντιος, με την αγέρωχη όψη του και τα κάτασπρα μαλλιά του, πασίγνωστος σ’ όλο το νησί καφετζής και περίφημος οργανοπαίχτης – κλαρινιτζής.  Ο δεύτερος ,ο πατέρας ,  ο καλοκάγαθος κυρ- Αντρέας  ,ξακουστός κι αυτός σ’ όλη τη Λήμνο καφετζής και ταβερνιάρης ,αλλά και οργανοπαίχτης – ακκορντεονίστας.  Και  ο τρίτος ,ο πιο μικρός ,ο πιο  συμπαθητικός και αγαπητός σε όλους μας, ο Άγγελος, με το  χαρακτηριστικό του χαμόγελο .Τότε ήταν μαθητής Λυκείου. Σήμερα ,μετά από σαράντα  ολάκερα χρόνια είναι πια ένας οικογενειάρχης .Είναι ένας απ’ τους πιο ονομαστούς  ,ξεχωριστούς  και άξιους επιχειρηματίες – ταβερνιάρηδες του νησιού μας.

Εκεί  μέσα λοιπόν, στον καφενέ, οι θαμώνες –πελάτες  που δήλωναν καθημερινά το «παρών » ,κάθε τόσο ,  έδιναν κοφτά ,δυνατά ,επιτακτικά ,ρητά και φωναχτά την εξής παραγγελία : –  Άγγελο … ένα !!!

Τότε ,που λέτε, ο μικρός  Άγγελος ,έτρεχε γρήγορα ,περνούσε με δυσκολία ανάμεσα απ’  τα ξύλινα τραπεζάκια και τις   ψάθινες καρέκλες και ερχόταν μπροστά απ’ αυτόν που έδινε αυτήν την ξεχωριστή παραγγελία : – Άγγελο… ένα !!!  Έπαιρνε το μικρό άσπρο γυάλινο πιατάκι του μεζέ και έβαζε το πιρουνάκι  του πελάτη πάνω στο άδειο ποτήρι του. Έφευγε γρήγορα –γρήγορα και πήγαινε πίσω απ’ τον πάγκο. Επέστρεφε στο άψε- σβήσε κρατώντας με το ένα χέρι του το πιατάκι με τον καινούριο μεζέ. Συνήθως ο μεζές ήταν:  ένα  κομματάκι τυρί ,μια ελιά, μια μπουκίτσα ψωμί και μια φελίτσα ντομάτα ή  λάχανο ή ένα κομματάκι αγγούρι . Με το άλλο χέρι του κρατούσε το χαρακτηριστικό καφετζίδικο, γυάλινο μπουκάλι που είχε στο πάνω μέρος του   ένα γυριστό μεταλλικό σωληνάκι για λαιμό. Έπαιρνε το πιρουνάκι ,το έβαζε πάνω στο γεμάτο πιατάκι του μεζέ και γέμιζε ξανά με το μπουκάλι το άδειο ποτηράκι του πελάτη ,κάνοντας μερικές γρήγορες και νευρικές κινήσεις του χεριού του για να πέσει το περιεχόμενο.

Ήξερε πολύ καλά ο Άγγελος τι έπινε ο καθένας απ’ τους θαμώνες- πελάτες του καφενείου και γέμιζε το ποτηράκι του με το επιθυμητό περιεχόμενο κατά περίπτωση .Ρακί ή κρασί . Μερικοί προτιμούσαν και κονιάκ, με μεζέ λίγα στραγάλια ή λίγα φιστίκια ή φούλια.

Ο παππούς ο μπάρμπα –Γιώργος, κάθε φορά που ο Άγγελος  έβγαινε απ’ τον πάγκο με την καινούρια  παραγγελία στα χέρια του ,έπαιρνε μια κιμωλία (τεμπεσίρι) και τραβούσε μια κάθετη γραμμούλα δίπλα απ’ το όνομα του πελάτη που έδινε αυτήν την ξεχωριστή παραγγελία : – Άγγελο… ένα!!! Τα ονόματα δε των πελατών ήταν γραμμένα με κιμωλία σ’ ένα μαύρο πινακάκι που ήταν κρεμασμένο  πάνω στον τοίχο ,πίσω απ’ τον πάγκο .Εκεί, είχε πρόσβαση αυστηρά μόνο ο καφετζής και κανένας άλλος.

Πολλές φορές δε , αυτή η χαρακτηριστική φωναχτή  παραγγελία :- Άγγελο… ένα!!! Είχε και συνέχεια .Συνοδευόταν  απ’ την εξής  δυνατή και ρητή παραγγελία : -Βάλε και στον δάσκαλο ένα !!!

    Όλοι αυτοί οι καλοκάγαθοι θαμώνες του καφενείου ,οι αγνοί άνθρωποι του χωριού, είχαν την καλοσύνη και την  καλή πρόθεση να με κεράσουν  για να με ευχαριστήσουν γι αυτά που προσέφερα στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους στο σχολείο.

Για μένα ,αυτό ήταν ιδιαίτερα τιμητικό ! Ένιωθα περήφανος! Ένιωθα την αγάπη και την εκτίμησή τους προς το πρόσωπό μου! Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία όλες αυτές τις στιγμές ! Ακόμα έρχεται στο νου μου και στ’ αυτιά μου αυτή η χαρακτηριστική φωναχτή παραγγελία:- Άγγελο …. ένα !!!  Βάλε και στον δάσκαλο …ένα !!!

Μετά από σαράντα ολάκερα  χρόνια ,θεωρώ πως δύο πράγματα είναι πλέον σίγουρα…

Το ένα είναι πως  αισθάνομαι , ακόμα και μέχρι σήμερα, γεμάτος  απ’ την αγάπη και την εκτίμηση των Καμινιωτών !

Το δεύτερο είναι πως, εάν έπινα όλα αυτά τα πιοτά που με κερνούσαν τότε στο καφενείο ,ακόμα και μέχρι σήμερα ,θα ήμουν τύφλα ,σκνίπα, μεθυσμένος και βαριά σουρωμένος !!!,

Στη Φωτογραφία ο Γ. ΣΑββογλου σε εκπομπή του ΡΆΔΙΟ, ΑΛΦΑ