Από τη μεριά του Αιγαίου

Από τη μεριά του Αιγαίου

Γραφει η Χριστίνα Κάβουρα

Πάνε κάποια χρόνια όταν ταξιδεύοντας στο Αιγαίο, περνούσα από Πάρο. Από εκεί ανέβηκε στο πλοίο ένα λεωφορείο γεμάτο με ταξιδευτές που πήγαιναν για θρησκευτικό τουρισμό στην Πάτμο. Ο κύριος που κάθισε δίπλα μου στο κατάστρωμα αγναντεύοντας τη θάλασσα με ρώτησε από πού κατάγομαι. Από Λήμνο του είπα με υπερηφάνεια !

Μεγάλο νησί μου απάντησε και πλούσιο. Εσείς είχατε στάρια, μπαμπάκια, αμπέλια ! Εμείς εδώ στις Κυκλάδες προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε νοικιάζοντας  τα καλοκαίρια στους τουρίστες τις ταράτσες των σπιτιών μας ! Τώρα οι τουρίστες θέλουν και πισίνες μου είπε με πίκρα!

«Η βαριά μας βιομηχανία είναι ο τουρισμός»  ακούω το κλισέ των Πολιτικών και πικραίνομαι χειρότερα από τον Παριανό πατριώτη, δεν μου αρέσει το μέλλον της χώρας μας να ακουμπά  μόνο στον τουρισμό, ή τουλάχιστον εν πολλοίς  στον τουρισμό.

Μήπως ο τουρισμός είναι  η εύκολη λύση, αυτή που στέρεψε το μυαλό μας από πραγματικές λύσεις ?

Εμείς  είμαστε ένας Λαός θαλασσινός και έξυπνος, με δυνατότητες,  με ιδέες, γιατί κλείνουν  π.χ. τα καρνάγια, οι ταρσανάδες, τα ναυπηγεία ?

Τα καρνάγια αποτελούσαν  ένα αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου μας.  Κανένα από τα καρνάγια που έχουν απομείνει δεν χαρακτηρίζεται από την ένταση και τη ζωντάνια του παρελθόντος και ο ευρύτερος κλάδος της ξυλοναυπηγικής αντιμετωπίζει πολλαπλά προβλήματα. Τα περισσότερα καρνάγια στην Ελλάδα έχουν εκλείψει !  Θα μπορούσαμε  να ναυπηγήσουμε ακόμα και φρεγάτες, θα μπορούσαμε να εξάγουμε από τα ναυπηγεία μας έτοιμα πλοία, είχαμε την υποδομή και την τεχνογνωσία αλλά τα ναυπηγεία μας υποτίθεται ότι δεν είναι κερδοφόρα,  ενώ οι φρεγάτες που παζαρεύουμε να αγοράσουμε είναι πανάκριβες !

Κάθε φορά που μια βιομηχανία μας κλείνει είναι μια γροθιά στο στομάχι. Κατά την ταπεινή μου γνώμη κάπου υπάρχει ένα λάθος, ένα λάθος που οι ειδήμονες δεν έχουν ερευνήσει αρκετά και ως θα έπρεπε. Κάθε φορά που συνάνθρωποί μας  χάνουν τις δουλειές τους  δεν βιώνουμε απλά θλίψη. Βιώνουμε  μια κατάσταση  επείγουσα και στενάχωρη που αφενός  μας υποβιβάζει , αφετέρου πρέπει να μας κινητοποιήσει.

Μετά  προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε την ανεργία με τον τουρισμό. Ο τουρισμός είναι μια κάποια λύση αλλά δεν είναι Η Λύση.

Δεν είμαστε μια μικρή χώρα. Η θάλασσα που σχεδόν μας περιβάλλει είναι πιο πολύτιμη και από τη στεριά. Ανέκαθεν η θάλασσα ήταν πολύτιμη για το Λαό μας.   Στην «Κύρου Ανάβαση»  περιγράφει ο Ξενοφώντας  ότι μόλις οι Έλληνες είδαν Θάλασσα αναθάρρησαν.  Ξαφνικά βρέθηκαν στο σπίτι τους !  Η θάλασσα ήταν οικεία, φίλτατη, ήταν η σωτηρία.  Η στεριά και δη η ατέλειωτη τους έθλιβε και τους αποπροσανατόλιζε.  Εμείς δεν καταγόμαστε από τις στέπες όπως οι γείτονες μας, που τώρα δείχνουν μια όψιμη αγάπη για τη θάλασσα.

Και οι άνθρωποι της θάλασσας έχουν άλλο πολιτισμό, άλλη νοοτροπία, άλλη κουλτούρα και φυσικά εξυπνάδα. Το πέλαγος «ανοίγει» το μυαλό,  πολυμήχανος ο Οδυσσέας, δεν είναι τυχαίο ένα ολόκληρο Έπος να αφιερώνεται σε έναν  πανέξυπνο θαλασσινό ήρωα.

Ας εγκαταλείψουμε τον «ραγιαδισμό»  μας  και ας εξάγουμε δικές μας ιδέες  αντί να αναπαράγουμε ξενόφερτες, μπορούμε να γίνουμε πάλι δυνατοί και μοναδικοί !

Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο,   όνομα που έλαβε  από έναν μελαγχολικό βασιλιά που αυτοκτόνησε στα νερά του,  υπόθεση που ανάγεται πίσω στο παρελθόν, που αριθμεί κάτι χιλιάδες χρόνια,  τονίζοντας  όμως την Ιστορία μας, ταξιδεύοντας λοιπόν ανάμεσα στα τόσα αιγαιοπελαγίτικα, πανέμορφα  νησιά  μας, αποφεύγοντας τενάγη και ξέρες, νομίζω ότι ήλθε η στιγμή να νικήσουμε τον Κύκλωπα.