Στην Λήμνο και στον Άγιο Ευστράτιο πηγαίνω ως απεσταλμένος…

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ : Στον Θεόδωρο Καλμούκο | Εθνικός Κήρυκας

Λήμνου Ιερόθεος Γ΄: ”Αισθάνομαι την ευθύνη πού μου αναθέτει η Εκκλησία”

Ο νεοεκλεγείς Μητροπολίτης Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου Ιερόθεος, θα ενθρονιστεί την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου και θα ξεκινήσει μία καινούργια πορεία ανασύνταξης και ανανέωσης για την ακριτική Μητρόπολη, η οποία τα τελευταία χρόνια είχε απομείνει αποίμαντη λόγω της μακρόχρονης ασθένειας του προκατόχου του αειμνήστου Ιεροθέου.

Ο νέος Μητροπολίτης διαθέτει όλα τα εχέγγυα, τη μόρφωση, την εκκλησιαστικότητα, το θυσιαστικό πνεύμα και τον ιεραποστολικό ζήλο, όπως άλλωστε αναδύει η συνέντευξη του την οποία παραχώρησε στον «Εθνικό Κήρυκα», για να αγκαλιάσει την πλήθουσα Εκκλησία και να είναι ο Επίσκοπος, ο πατέρας και ο παιδαγωγός εις Χριστόν όλων των ανθρώπων όλων των γενεών.

Στην ερώτηση πώς αισθάνεσθε με την εκλογή σας στην Μητρόπολη Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου, είπε πως «η εκλογή μου ως Μητροπολίτου Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου αποτελεί πράγματι τον μεγαλύτερο σταθμό στη ζωή και στην εκκλησιαστική διακονία μου. Αισθάνομαι την ευθύνη πού αναθέτει η Εκκλησία στους ασθενείς ώμους μου, και συνειδητοποιώ παράλληλα την τιμή και την εμπιστοσύνη, με τα οποία η Σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος με περιβάλλει και στα οποία θα καταβάλω όλες τις δυνάμεις μου, για να αποδειχθώ αντάξιος των προσδοκιών Της».

Συμπλήρωσε πως «όπως είπα και στον λόγο μου κατά την χειροτονία αντιλαμβάνομαι αυτή την εκλογή, όχι ως ατομική επιβράβευση, αλλά ως την μεγαλύτερη ευλογία του Θεού, που μου παρέχεται ως ύψιστο διακόνημα για να υπενθυμίζω μέσα στην ιστορία στους κατοίκους αυτών των νησιών μας, ότι ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε, είναι ο θεός των Πατέρων μας, ο Οποίος φανερώνει ότι στο πρόσωπό Του κυριαρχεί τελικά η ζωή που ποθούμε όλοι μας και καταργείται ο θάνατος».

Αναφορικά αν τον ενοχλεί που είναι μία μικρή και ακριτική Μητρόπολη, ο Μητροπολίτης Ιερόθεος απάντησε πως «επιτρέψτε μου να σας πω ότι από πλευράς θεολογικής δεν υπάρχει καμία διαφορά στο να είναι κάποιος Επίσκοπος σε μια μικρή, ολιγάριθμη επαρχία ή σε μια μεγάλη, πολυάριθμη. Διότι και στην μια περίπτωση και στην άλλη, Κεφαλή είναι ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος, που ενοποιεί όλα τα μέλη στο αιωνιζόμενο Σώμα Του. Εξ αυτού μια ολιγάριθμη εκκλησία δεν είναι επ’ ουδενί «υποδεέστερη» ή «λιγότερο» Εκκλησία από άλλη και ο εκασταχού Επίσκοπός της εικονίζει τον Ίδιο τον Χριστό.

Βεβαίως είναι γεγονός ότι πολλοί Χριστιανοί ακόμα και κληρικοί έχουν επηρεαστεί από κοσμικά κριτήρια με αποτέλεσμα να διαχωρίζουν και να ταξινομούν τις Μητροπόλεις σε καλύτερες και σε λιγότερο καλές.

Με τη «λογική» αυτή, πιστεύω ότι ο άνθρωπος που δεν τα έχει βρει με τον συνάνθρωπό του, άρα και με τον Θεό, ακόμα και στον παράδεισο να τον βάλεις, πάλι λίγος θα του είναι.

Απεναντίας όταν μαθητεύουμε στο εκκλησιολογικό φρόνημα των Πατέρων μας, τότε συνειδητοποιούμε ότι όταν μια Μητρόπολη είναι μικρή, από αριθμητικής απόψεως με όλες τις παραμέτρους, αυτό για τον Επίσκοπό της, γίνεται ευχάριστο, επειδή του δίνει την άμεση δυνατότητα να αναπτύξει απευθείας διαπροσωπικές σχέσεις με τον κάθε χριστιανό της Επισκοπής του, για του οποίου την ψυχή έχει ευθύνη, πράγμα εκ των ων ουκ άνευ για την φανέρωση της Εκκλησίας στον κόσμο. Αν σκεφθούμε πνευματικά θα διαπιστώσουμε τα αυτονόητα. Δηλαδή πόσο δύσκολο στην πράξη είναι, να επιτευχθεί αυτό σε μια Μητρόπολη που αριθμεί πολλές χιλιάδες πιστών, πέρα και παρά την όποια φιλότιμη και φιλόπονη προσπάθεια.

Επομένως όχι μόνο δεν με ενοχλεί, αλλά απεναντίας αποτελεί μεγάλη πρόκληση και ξεχωριστή ευλογία και εύνοια του Θεού η εκλογή μου ως Επισκόπου σε αυτά τα ιστορικά νησιά.

Τέλος, ένας επιπρόσθετος λόγος που χαίρομαι είναι ότι έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε νησί, στις Σπέτσες, όπου έχω εξοικειωθεί με προβλήματα που δημιουργούνται στις ολιγάριθμες κοινωνίες, αλλά στις οποίες προέχουν οι μοναδικές εμπειρίες και ευκαιρίες που παρέχουν ζωή με ποιότητα σε μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία».

Όταν τον ρωτήσαμε τί μήνυμα θα κομίσετε κατά την ενθρόνιση Σας στον ένθεο λαό της Λήμνου, απάντησε πως «αγαπητέ κ. Καλμούκο στην Λήμνο και στον Άγιο Ευστράτιο πηγαίνω ως απεσταλμένος και όχι ως ιδιώτης. Επομένως δεν πάω να πω δικά μου, αλλά να μεταφέρω το αιώνιο μήνυμα Εκείνου στου Οποίου το όνομα αποστέλλομαι, δηλαδή του Θεανθρώπου.

Πορεύομαι εκεί για να συνεχίσω να εξαγγέλλω το μήνυμα του Χριστού, που είναι μήνυμα αγάπης και ελευθερίας, αδελφοσύνης και ενότητας, αισιοδοξίας και ελπίδας. Αποστέλλομαι για να διευκρινίζω ακατάπαυστα στους χριστιανούς αυτών των νησιών μας, ότι ο Θεός μας αγαπά ανεξαρτήτως της συμπεριφοράς μας, ότι ο Θεός μας αγαπά τόσο πολύ που σταυρώθηκε και αναστήθηκε για όλους.

Να τους πω ότι ο καθένας τους για τον Χριστό, αξίζει τόσο πολύ που δεν μπορούν ούτε να φανταστούν. Και το να μας υπολογίζει κάποιος τόσο, δίνοντάς μας μεγάλη αξία είναι ότι σπουδαιότερο μπορεί να μας προσφέρει. Τι άλλο πιο δυνατό μήνυμα να τους μεταφέρω;»

Στην ερώτηση ποίες θα ήταν μερικές από τις πρωταρχικές προτεραιότητες Σας, καθότι ουσιαστικά η Μητρόπολη αυτή ήταν αποίμαντη επί σειρά ετών λόγω ασθενείας του προκατόχου σας, ο Μητροπολίτης Ιερόθεος, απάντησε πως «γνωρίζετε ότι έχουμε επηρεαστεί από κοσμικά κριτήρια τόσο πολύ με αποτέλεσμα να αντιλαμβανόμαστε τον Επίσκοπο ως ένα κρατικό λειτουργό μέσα σε άλλους, όπως ένα Νομάρχη, ο οποίος εκλέγεται για να αντιμετωπίσει άμεσα κοινωνικά ζητήματα και όταν ο λειτουργός αυτός αδυνατεί να παρουσιάσει ορατά αποτελέσματα, τότε τον θεωρούμε ανεπαρκή και εν προκειμένω την Μητρόπολη αποίμαντη.

Στην Εκκλησία όμως τα πράγματα δεν επηρεάζονται από εξωτερικές συνθήκες όπως σαν αυτή που αναφέρατε. Η Εκκλησία στη Λήμνο και στον Άγιο Ευστράτιο δεν έπαψε να υφίσταται ποτέ, επειδή ο Επίσκοπός της και προκάτοχός μου ασθένησε πράγματι επί μακρόν.

Η ποιότητα μιας εκκλησιαστικής κοινότητας αξιολογείται από τον τρόπο που η ίδια «εκπαιδεύτηκε» να πορεύεται αντιμετωπίζοντας όλους τους ανθρώπους, επομένως και τους ασθενείς και αδύνατους. Ποιά παιδιά μιας οικογένειας, λόγου χάριν, όταν ο πατέρας τους αρρωστήσει θα τον εγκατέλειπαν ή θα τον πετούσαν στον δρόμο.

Σας θυμίζω ότι ακόμα και η μυθολογία έχει πρόταση στο ζήτημα, αφού όταν έπεσε η Τροία, ο Αινείας δεν εγκατέλειψε στην αδυναμία του τον γέροντα και ανάπηρο πατέρα του, αλλά τον πήρε στους ώμους του και τον μετέφερε, στηρίζοντας την κοινωνία του με τους άλλους. Σε αυτή την βάση προσεγγίζω το πέρασμα του προκατόχου μου και όχι με κριτήρια εξωτερικά και περιστασιακά».

Πρόσθεσε «ποίος αλήθεια ενώπιον του Θεού μπορεί να πει ότι είναι αναμάρτητος; Αν ουδείς, τότε μπορείτε να αντιληφθείτε γιατί στην Ορθόδοξη Εκκλησία η ανεπάρκεια των λειτουργών της μπορεί να μη διευκολύνει μεν την λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος, αλλά σίγουρα δεν την αναστέλλει.

Επομένως προτεραιότητά μου αποτελεί η καλλιέργεια εκείνου του ήθους στην τοπική κοινωνία, το οποίο θα δημιουργεί ως αυτονόητη την ανάγκη της συναλληλίας, ώστε με αυτήν την πηγαία φανέρωση της αγάπης και της αδελφοσύνης μεταξύ μας να αποκαλύπτεται ο Θεός.

Στο δε επίπεδο της εκκλησιαστικής διακονίας με την ευρύτερη έννοια, αυτονόητα θα προσπαθήσω με τους κληρικούς αλλά και με όλους τούς πιστούς, πού θέλω με όλους να συνεργάζομαι, να διαχειριστούμε τα ελλείποντα και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες, στο βαθμό του εφικτού, για να προκύψουν όσα άλλα απαιτούνται».

Στην ερώτηση πού θα επισημαίνατε τα πλέον ουσιαστικά ποιμαντικά ζητήματα της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας γενικά, είπε «στον επανευαγγελισμό της. Θα πρέπει για παράδειγμα να οριοθετήσουμε το Ορθόδοξο από το μη Ορθόδοξο, το οποίο έχει παρεισφρήσει ως Ορθόδοξο.

Πρέπει να οριοθετήσουμε το περιεχόμενο της Ορθόδοξης ποιμαντικής, διότι έχω την αίσθηση ότι έχει επηρεαστεί από την προτεσταντική ηθική, η οποία αξιολογεί όπως προανέφερα, τους ανθρώπους με βάση το ορατό τους έργο και όχι με βάση τον αφανή αγώνα τους και την μετάνοιά τους. Στα μάτια του Θεού μετρά οπωσδήποτε το δεύτερο, ενώ όλοι στεκόμαστε αναποτελεσματικά σ’ αυτό που μετράει στα μάτια των ανθρώπων.

Έτσι λοιπόν όταν τοποθετηθούμε Ορθόδοξα απέναντι στον κάθε συνάνθρωπό μας, όλα τα τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα θα βρουν κάποια λύση, θα οδηγηθούν σε μια έξοδο και σε ένα βαθμό θα ανακουφιστούν. Το οποιοδήποτε άλυτο πρόβλημα έχει ως βάση του, σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία, τον ανθρώπινο εγωισμό, πού είναι αποτέλεσμα της φιλαυτία μας.

Επομένως η κυρίαρχη και πρώτη μου προτεραιότητα είναι να ενθαρρύνω εκείνους τους χριστιανούς ή τους αδιάφορους που δεν είναι θερμοί, να αγαπήσουν τον διπλανό τους, διότι όποιος δεν αγαπάει τον διπλανό του, δεν αγαπάει ούτε το Θεό. Σε εμάς τους Ορθοδόξους η πίστη στο Θεό διέρχεται μέσα από τον διπλανό. Αυτός ο τρόπος εφευρίσκει δυνατές λύσεις σε κάθε πρόβλημα μέσα στην κοινωνία.

Θα αναλώσω τη ζωή μου προσκαλώντας κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως, αν είναι εκτός Εκκλησίας, να δοκιμάσει να γνωρίσει την εμπειρία της άλλης λογικής που του είναι άγνωστη και παρέχει η εκούσια ένταξη στο Σώμα του Χριστού».

Όταν τον ρωτήσαμε με ποία γλώσσα, νομίζετε, πως οφείλει να μιλήσει σήμερα η θεσμική διοίκηση της Εκκλησίας, στο Λαϊκό Σώμα, την Εκκλησία δηλαδή, ο Μητροπολίτης Ιερόθεος απάντησε πως «η γλώσσα που καταλαβαίνει κάθε άνθρωπος κάθε εποχής είναι μόνο μία. Η γλώσσα της αγάπης, της ειλικρίνειας, της ευθύτητας και των έργων, αφού τα λόγια όλων μας κούρασαν και απέλπισαν τους πάντες».

Μιλώντας για την Ομογένεια της Αμερικής είπε πως «σέβομαι και θαυμάζω τους ανθρώπους που μετακινήθηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες και σε δύσκολες εποχές στις ΗΠΑ και σε άλλα σημεία του πλανήτη και κατάφεραν να μεγαλουργήσουν και να μεταφέρουν εκεί το μεγαλείο και την αρχοντιά της ελληνόψυχης δύναμης που πάντα μεγαλουργεί. Η πράξη σας έχει ένα ηρωισμό, πού κάνει υπερήφανους όσους συνεχίζουμε την προσπάθεια στην πατρώα γη με την ασφάλεια των δεδομένων μας. Τολμώ δε να πω ότι πολλές φορές είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω την « ελληνικότερη» συνείδησή σας.

Τι είσθε εσείς για μας τους Ελλαδίτες; Για μένα;

Τι άλλο και ποιο σημαντικό από αδέλφια! Αδέλφια που δεν γνώρισα από κοντά και θέλω να συνδεθώ μαζί σας και να αγκαλιάσω. Όλως δε ιδιαιτέρως τους από Λήμνο και Άγιο Ευστράτιο, που είναι από την πρόνοια του Θεού αδέλφια και παιδιά μου».

Αναφορικά αν θα επιθυμούσε να κάνει μία επίσκεψη στις ΗΠΑ να γνωρίσει τους Λιμναίους ομογενείς, είπε, «για όλους τους λόγους που προανέφερα, το θέλω πολύ. Έχω ακούσει τόσα πολλά για σας τους αποδήμους, για την πρόοδό σας, τις διακρίσεις σας σε κάθε τομέα και χώρο, την σοβαρότητά σας, την φιλοπονία σας, την επιστημοσύνη σας, που θα χαιρόμουν πολύ να σφίξω το χέρι του καθενός προσωπικά, αλλά πριν από αυτό θέλω να σας υπενθυμίσω, ότι για μας είναι μεγάλη χαρά και προσδοκία να επισκέπτονται ιδιαιτέρως οι καταγόμενοι από εδώ, την αγαπημένη τους Λήμνο και τον άγιο Ευστράτιο.

Εδώ θα τους περιμένουμε όλοι με χαρά και ευγνωμοσύνη, την οποία θα δείχνουμε και θα αισθάνονται, όταν θα περπατούμε από κοινού στους δρόμους της γης που τους γέννησε».