Λήμνος

Ναι, το αγαπώ αυτό το κτίριο που καταρρέει,  νομίζω ότι όλοι  το αγαπάμε

Αναμνήσεις  σε …. κατάρρευση !!!

Γράφει η Χριστινα Κάβουρα

Την πρώτη φορά που μπήκα μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο κτίριο με μάγεψε η οροφή !

Εκστασιασμένη από μια υπέροχη γυάλινη και πολύχρωμη οροφή, που κάτι τέτοιο δεν είχα ξαναδεί,   έμεινα να την κοιτάζω ενώ κάποιες από τις ακτίνες του ήλιου εκείνου του μακρινού χειμώνα έπαιζαν με τα χρώματα κάνοντας εκείνη την  τελειότητα  ονειρική,  δεν χόρταινα  εκείνο το ατένισμα,   είχα καρφώσει το βλέμμα μου εκεί ψηλά, μου μέχρι που πιάστηκε ο λαιμός μου.

Γύρω μου υπήρχε μια περίεργη και ασυνήθιστη μυρωδιά από λιπάσματα που δεν με πτόησε και τράβηξα κατά τη σκάλα κρατώντας στο χέρι μου τη σοκολάτα για τα γενέθλια της Βέτας !

Πρέπει να ήμουν στην πρώτη ή στην Δευτέρα Δημοτικού και το Χριστοδουλίδειο, γιατί γι’ αυτό πρόκειται,   είχε μεταμορφωθεί  εκείνη την περίοδο σε Αγροτική Τράπεζα και ο μπαμπάς της Βικτωρίας Στεφανίδη – συμμαθήτριάς μας – ήταν ο Διευθυντής της, ο οποίος έμενε με την οικογένειά του στο πάνω πάτωμα του κτιρίου !

Παρκέ λίγο ξεφτισμένα από τότε,  που ήθελαν τρίψιμο,  μοναδικά μαρμάρινα τζάκια,  θέα ακαταμάχητη σε μια ακαταμάχητη θάλασσα και άφθονος χώρος για παιγνίδι !

Το καλοκαίρι  που δεν είχαμε σχολείο  και είχαμε κάπως μεγαλώσει, μαζευτήκαμε λίγες από τις συμμαθήτριες, με την Βέτα αρχηγό, στην ακριανή τεράστια κάμαρα  αριστερά της σκάλας, εκεί που τέλειωνε  το εσωτερικό μπαλκόνι που έβλεπε κάτω στο τεράστιο χωλ,  να ζωγραφίσουμε τα σκηνικά !

Είχαμε με το πενιχρό χαρτζηλίκι μας αγοράσει μεγάλα κομμάτια χαρτιού και μαρκαδόρους που όλο τέλειωναν  κάνοντας την Βέτα να ζητά τη βοήθεια του πατέρα της, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, δεν μας είχε ακόμα βαρεθεί,  για μερικά ακόμα ψιλά να τρέξουμε στου Χρυσοστόμου,  ώστε να ενισχύσουμε τις προμήθειές μας.

Ετοιμαζόμασταν  να δώσουμε θεατρική παράσταση στην πίσω αυλή,  πάνω στην πεζούλα μιας  σκάλας  του μπροστινού δωματίου,  όπου και τακτοποιήσαμε τα … σκηνικά μας.

Κάτω τοποθετήσαμε κάποιον πάγκο και κάποιες καρέκλες που βρήκαμε για το …. Ακροατήριο !

Κάποια στιγμή – αρχές φθινοπώρου πρέπει να ήταν – δώσαμε και δεύτερη παράσταση κάτω από την τεράστια εσωτερική σκάλα.

Δεν θυμάμαι αν οι … θεατρικές παραστάσεις μας είχαν επιτυχία,  σαφώς  όμως είχαν πλάκα και πολύ κέφι.

Ναι, το αγαπώ αυτό το κτίριο που καταρρέει,  νομίζω ότι όλοι  το αγαπάμε,  που πέρασε από πολλά «χέρια»  που δεν σεβάστηκαν την ομορφιά του, παρόλο που  ήταν το ωραιότερο κτίσμα του νησιού!

Την τελευταία φορά που μπήκα μέσα για μια έκθεση ζωγραφικής  και γλυπτικής, δεν υπήρχε πια η ονειρική οροφή,  αυτή που παλιά με ταξίδευε  και φοβάμαι σοβαρά μην πέσει  και η στέγη και καταντήσει σαν το απέναντι κτίριο του Βόντυλα.

Προφανώς έγιναν πολλά λάθη σχετικά με την προστασία του και τώρα το μόνο που απομένει είναι να γίνει Μουσείο Λήμνου, τα πολλά αρχαιολογικά μας  ευρήματα / εκθέματα θα μπορούσαν να βρουν τη θέση τους και κάποια από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών, που τώρα είναι τα περισσότερα  αμπαρωμένα  σε κλειστές αίθουσες,  βλέπε «Στήλη των Καμινίων» πρέπει  να γυρίσουν επιτέλους στο σπίτι τους.

 

Google NewsΑκολουθήστε το LimnosNea.gr - ΡάδιοΆλφα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσειςαπό την Λήμνο και τον κόσμο.

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button