Λήμνος

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΟΥ – ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΟΥ - ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

Η πολυαγαπημένη μας  γιαγιά Ελισάβετ, έφυγε πλήρης ημερών,   ήρεμα, ήσυχα , σαν πουλάκι που παραδίνεται στον Δημιουργό του.

Μια ζωή προσφοράς, με μεγάλη συναίσθηση του καθήκοντος και της ευθύνης, σ΄ένα τόσο σοβαρό τομέα, αφού έχει να κάνει με την υγεία-ζωή του ανθρώπου. Με αφοσίωση, αγάπη, αλτρουϊσμό, άφησε τόσο δυνατό αποτύπωμα στο Νοσοκομείο, που έμεινε στην μνήμη όλων μας σαν σύμβολο  αυτοθυσίας και κοινωνικής προσφοράς.

Φίλη αγαπημένη της μητέρας μου, από τα νιάτα τους, μού ζήτησε σ΄ένα από τα ταξίδια μου στην Μικρά Ασία, να της φέρω χώμα από την Μάδυτο , την χαμένη πατρίδα της, και βέβαια την επιθυμία της την έκανα πράξη , και θα σκεπαστεί μ΄αυτό ,αφού χρόνια το φύλαγε σαν φυλακτό, αυτόν τον τελευταίο κρίκο  με τον τόπο που την γέννησε και ίσως να ήταν ο τελευταίος πρόσφυγας από την Μικρά Ασία.

Αργότερα αξιώθηκε να τον επισκεφθεί με την κόρη της, και ο Δήμαρχος της πόλης της πρόσφερε αναμνηστικό με το όνομα της πόλης.

Η Ελισάβετ  Ασημωτού- Αναγνωστίδου γεννήθηκε στη Μάδυτο της Ανατολικής Θράκης στις 25 Μαρτίου το 1920.

Με την Συνθήκη της Λωζάνης και την ανταλλαγή των πληθυσμών, το 1923, κατά πάσα πιθανότητα, η οικογένεια πέρασε με πλεούμενο, στην γειτονική Λήμνο, όπου και εγκατεστάθηκε οριστικά, μαζί με πολλές οικογένειες προσφύγων.

Ο πατέρας της Παναγιώτης ήταν καπετάνιος, και ιδιοκτήτης μικρού πλεούμενου, με το οποίο έκανε εμπόριο και μεταφορά προϊόντων από την Λήμνο στις μονές του Αγίου όρους.

Παντρεύτηκε το 1955 με τον Γιώργο Αναγνωστίδη , γόνο προσφυγικής οικογένειας επίσης.

Η Ελισάβετ εργάστηκε στο Νοσοκομείο Λήμνου, από την Ίδρυσή του το 1940, με παρότρυνση του Καλύμνιου γιατρού Θεολόγου Μαλαχιά, πρώτου χειρουργού του Νοσοκομείου, καταθέτοντας κομμάτια ψυχής ως το 1976 οπότε συνταξιοδοτήθηκε.

Η ίδια σημειώνει σε πρόχειρα χαρτιά. ‘ “Πήγα από τους πρώτους υπαλλήλους. Από 16/12/1940 έως 16/12/76. Εργάστηκα μέσα στο χειρουργείο. Δοκίμασα πολλές αγωνίες, καρδιοχτύπια, ξενύχτια, αλλά και πολλές ικανοποιήσεις. Ήταν έργο ιερό-λειτούργημα. Το αγαπούσα σαν το σπίτι μου”.

 Οι συνθήκες εργασίας την πρώτη εκείνη περίοδο λειτουργίας, που συνέπεσε με τη Γερμανική Κατοχή, ήταν δύσκολες, γιατί εκτός των άλλων δεν υπήρχαν τα απαραίτητα ιατρικά υλικά, δεδομένου ότι το Νοσοκομείο ως τότε λειτουργούσε ως κλινική. Εξ αιτίας αυτών των ελλείψεων αναγκάζονταν  πολλές φορές ν΄αφαιρούν υλικό από τους Γερμανούς, με τον φόβο να γίνουν αντιληπτοί και να υποστούν συνέπειες.

Την δουλειά στο Νοσοκομείο την υπεραγαπούσε, την εκλάμβανε σαν κοινωνικό καθήκον και γι αυτό αφιέρωνε πολλές ώρες, με αποτέλεσμα να παραμελεί την οικογένειά της

“Πήγα 19 χρονών κι έφυγα με άσπρα μαλλιά”, συνεχίζει γράφοντας τις σκέψεις της. “Πρόσφερα ολόψυχα τις υπηρεσίες μου, έσκυψα με πόνο και ευσυνειδησία στον άρρωστο, που τον θεωρούσα δικό μου ‘ανθρωπο, χαιρόμουν στην καλή έκβαση και λυπόμουν…..”

Εργάστηκε με αφοσίωση για τον συνάνθρωπο, στον χειρουργικό τομέα, άλλοτε δίνοντας νάρκωση, άλλοτε ως εργαλειοδότρια και υπεύθυνη του χειρουργείου και άλλοτε βοηθώντας τους χειρουργούς που πέρασαν  από το Νοσοκομείο, από την πρώτη περίοδο  της λειτουργίας του.

Τον Μάρτιο του 1976  με την συνταξιοδότηση, όταν παρέδιδε το υλικό που είχε χρεωθεί, φορτισμένη συναισθηματικά, αναπολώντας μιά διαδρομή ζωής που τελείωνε, σημείωνε σε πρόχειρα χαρτιά τα συναισθήματα της στιγμής. “Παραδίδω το υλικό που ήμουν χρεωμένη κι ανάμεσα σε άχρηστα χαρτιά βρήκα πεταμένη μία φωτογραφία του Νοσοκομείου, που πέρασα μαζί του 35 χρόνια . Τώρα που φεύγω έτυχε μπροστά μου, την πήρα για να θυμάμαι…. Το πόνεσα! Και φεύγοντας, παίρνω μαζί μου την ικανοποίηση πως πρόσφερα ολόψυχα υπηρεσίες στον ανθρώπινο πόνο και παίρνω μαζί μου πολλές- πολλές ευχές!!

Καλό ταξείδι, στον παράδεισο γιαγιά Ελισάβετ!

Θα μείνεις για πάντα στην καρδιά μας, σαν φωτεινό παράδειγμα!

 

Νίτσα Δώρα

Google NewsΑκολουθήστε το LimnosNea.gr - ΡάδιοΆλφα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσειςαπό την Λήμνο και τον κόσμο.

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button