Δάφνες  και Πικροδάφνες

Δάφνες  και Πικροδάφνες

Γράφει (κάθε Παρασκευή) η Χριστινα Κάβουρα

Πόσο εκνευρίζομαι και θλίβομαι με τις παρόλες του Ερντογάν ότι το 22 μας πέταξαν στην θάλασσα !  Τι γινόταν όμως το 20 και το 21 όπου ο Ελληνικός στρατός ήταν νικητής ?

Μόνο που τα κάστρα πέφτουν από προδοσία, από λάθη και τα λάθη που έγιναν στην περίπτωση του πολέμου της Μικρασίας ήταν πολλά και τεράστια.

Ψάχνω την Ιστορία, ψάχνω τις ανταποκρίσεις του Νομπελίστα Συγγραφέα Έρνεστ Χέμινγουεη,  που τότε σαν 23χρονος δημοσιογράφος κάλυψε ως ανταποκριτής ένα μέρος της κατάστασης ! Όχι ο Χέμινγουεη δεν κάλυψε σαν ανταποκριτής την καταστροφή της Σμύρνης !  Κάλυψε την υποχώρηση.

Στις ανταποκρίσεις του που έψαξε και βρήκε ο Φρέντυ Γερμανός,

« Μια πομπή βυθισμένη στη σιωπή και τη θλίψη» και «Πρόσφυγες από τη Θράκη» όπου διαβάζουμε :

Σε καμιά περίπτωση δεν φταίει ο Έλληνας Φαντάρος για την ήττα του 22. Ακόμη και στην υποχώρηση οι κουρασμένοι Έλληνες στρατιώτες έδειχναν τις έξοχες αρετές τους. Έβλεπες ακόμη και εκείνη την ώρα στα σφιγμένα πρόσωπα το πείσμα, ένα πείσμα που σίγουρα θα κόστιζε ακριβά στους στρατιώτες του Κεμάλ, αν αναγκάζονταν να πολεμήσουν ξανά με τον στρατό αυτό. Αλλά  ο πόλεμος στη Θράκη δεν έγινε ποτέ. Η Θράκη χαρίστηκε στον Κεμάλ με τη συνθήκη στα Μουδανιά.

(Στα μικρά γράμματα της Ιστορίας αναφέρεται  ότι οι Τούρκοι πήραν αμαχητί την Ανατολική Θράκη, αντάλλαγμα  για την  καταστροφή της Προύσας από τον Ελληνικό στρατό για την οποία καταστροφή ζήτησαν αποζημιώσεις οι Τούρκοι τις οποίες το Ελληνικό Κράτος δεν μπορούσε να πληρώσει. Τα αποτελέσματα της ανακωχής των Μουδανιών ήταν αρνητικά για την ελληνική πλευρά, αφού συνολικά 400.000 Έλληνες (250.000 γηγενείς και 150.000 στρατιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι) υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα την Ανατολική Θράκη.)

Σε μια άλλη ανταπόκριση με ημερομηνία 3 Νοεμβρίου 1922, ο Χέμινγουεη κυριεύεται από οργή. Το άρθρο είναι βασισμένο σε αποκλειστική συνέντευξη του με τον λοχαγό Ουίταλ, έναν από τους Βρετανούς παρατηρητές στον πόλεμο της Μακράς Ασίας.

Σύμφωνα με την συγκεκριμένη ανταπόκριση  «Οι Έλληνες ήταν πρώτης τάξεως πολεμιστές και σίγουρα κάμποσα σκαλοπάτια παραπάνω από το στρατό του Κεμάλ. Αυτή είναι η άποψη του Ουίταλ.  Πιστεύει ότι οι Εύζωνοι θα είχαν καταλάβει την Άγκυρα  και θα είχαν τελειώσει τον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί».

Τι ακριβώς εννοούσε ο Χέμινγουεη όταν μιλούσε περί «προδοσίας»?

«Όταν Ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την εξουσία, γράφει στο ίδιο κομμάτι, όλοι οι Έλληνες αξιωματικοί που βρίσκονταν σε επιτελικές θέσεις υποβαθμίστηκαν αμέσως σε χαμηλότερα πόστα. Πολλοί από αυτούς είχαν κερδίσει τους βαθμούς τους επ’ ανδραγαθία στο πεδίο της μάχης. Ήταν έξοχοι πολεμιστές και μεγάλοι ηγέτες. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε το Κόμμα του Κωνσταντίνου να τους διώξει και να τους αντικαταστήσει με  άκαπνους αξιωματικούς που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους να πέφτει μια τουφεκιά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να σπάσει το μέτωπο».

Σημείωση δική μου : Καταστροφή ήταν οι ξενόφερτοι βασιλιάδες για τη χώρα. Αυτή ήταν η Καταστροφή.

Οι Τούρκοι προσπαθούν συνεχώς όχι μόνο να αλλοιώσουν την Ιστορία αλλά και να οικειοποιηθούν την Ιστορία μας !  Την  Ελληνική Ιστορικότητα της Μικρασίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας,  όπου ένα πλήθος Ελληνικών Πόλεων, αρχαίων και νεότερων δείχνουν την ελληνικότητα του χώρου, και αυτό δεν αλλάζει !

Το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη με αφορμή την επέτειο της συμπλήρωσης 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή διοργάνωσε 12  διαδικτυακές ξεναγήσεις-ομιλίες :

«Πόλεις και Τόποι στη Μ. Ασία από την Αρχαιότητα έως το 1922». 

Σίγουρα  δεν μου αρέσει ο όρος καταστροφή  για την  απώλεια δικών μας τόπων,  που προήλθε αποκλειστικά από προδοσίες και λάθη. Τόπων που η ελληνικότητά τους πηγαίνει και 6.000 χρόνια πίσω στο παρελθόν. Προσωπικά ούτε που φανταζόμουν τόσες πολλές Ελληνικές Πόλεις, οι οποίες  υπάρχουν  σε όλο εκείνο το χώρο. Χρεωνόμαστε  δυστυχώς  μια άδικη καταστροφή που προέκυψε από  μια άδικη ήττα.

«Είχαμε την τύχη να περιηγηθούμε στις περιοχές της Μικράς Ασίας σε 12 συναντήσεις, με οδηγούς τους ιστορικούς Ιόλη Βιγγοπούλου και Δημήτρη Λούπη. Συνεπείς στην υπόσχεσή μας, σας ενημερώνουμε ότι έχει αρχίσει η ανάρτηση των βίντεο των ομιλιών στο κανάλι του Ιδρύματος στο YouTube και μπορείτε να τα παρακολουθήσετε σε σειρά εδώ: https://bit.ly/3nGIyBU . »

Η Προύσα χτισμένη στους πρόποδες του όρους Όλυμπος της Μυσίας , ήταν το δώρο του βασιλιά της Μακεδονίας ,Φιλίππου Ε’ ,στον στον Προύσιο Α’ της Βιθυνίας το 202 π.Χ. για τη βοήθεια που του προσέφερε στην εκστρατεία εναντίον της Περγάμου και της Ηράκλειας του Πόντου. Ο Προύσιος μετονόμασε την πόλη, από το όνομά του, σε Προύσα.
Το 1326 κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς οι οποίοι την έκαναν και πρωτεύουσα. Εκεί βρίσκεται χτισμένο και το μεγαλύτερο τζαμί , το Ulus τζαμί , το οποίο το έχτισε ο Μπαγιαζίτ , αφιερωμένο στην νίκη του στην μάχη της Νικόπολης.
Η Προύσα ,ήταν σπουδαίος εμπορικός σταθμός στην αγορά του μεταξιού , για τα καραβάνια τα οποία ταξίδευαν προς και από την Κίνα. Η σηροτροφία αποτελούσε μία από τις βασικές πηγές εισοδήματος του πληθυσμού , και η ποιότητα των μεταξωτών υφασμάτων ήταν τέτοια , που τα έκανε περιζήτητα σε όλες τις αγορές της Ασίας αλλά και της Ευρώπης.