Εις Τιμήν και μνήμην Κωνσταντίνου Αγαπίου. Ενας “αποχαιρετισμός” πολύ διαφορετικός….

Εις Τιμήν και μνήμην Κωνσταντίνου Αγαπίου

Πόθεν άρξομαι, αγαπημένε μας Κωνσταντίνε, ού θρηνείν, αλλά μακαρίζειν και επαινείν. Γιατί σε ανθρώπους της εκκλησίας, υπομονής, αγάπης και προσφοράς, όπως είσαι εσύ. δεν ταιριάζουν θρήνοι και κοπετοί αλά μακαρισμοί και έπαινοι.

Δοκιμάστηκες << ως χρυσός εν χωνευτηρίω >>, έτσι επέτρεψεν ο Θεός προς ωφέλεια της ψυχής σου και βγήκες νικητής με τη συμπαράσταση και αγάπη της γυναίκας σου Ελένης και των παιδιών σου και με τις προσευχές αυτών που σε αγαπούσαν.

Αγαπημένα μας Κωνσταντίνε, ήσουν πανέτοιμος για την έξοδό σου από την επίγεια ζωή. Προπαραμονή της κοιμήσεως σου, τελέσθηκε, δίπλα στο κρεβάτι σου, το μυστήριο του Ευχελαίου και εν συνεχεία, πήρες τον Χριστό μέσα σου, με την Θείαν Κοινωνίαν. Έτσι η πεντακάθαρη ψυχούλα σου πέταξε συνοδευόμενη από τον Κύριο, για τα ουράνια σκηνώματα μεταξύ των δικαίων και των αγίων, για να συναντήσεις την  αγία σου Μανούλα, τον πατέρα σου και τα αδέλφια σου Γιώργο και Ελισάβετ. Γι’ αυτό εμείς οι ζώντες << οι περιλειπόμενοι >> δοκιμάζουμε σήμερα μια βαθιά << χαρμολύπη >>. Λύπη γιατί έφυγες από κοντά μας, αλλά και χαρά, γιατί επέτυχες αυτό που επιδιώκει κάθε χριστιανός, τον παράδεισο.

Αγαπημένε μας Κωνσταντίνε, η ζωή μας κυλούσε παράλληλα. Μαζί συμμαθητές στο τότε εξατάξιο Γυμνάσιο, μαζί στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, μαζί ως καθηγητές, 35 χρόνια στο Γυμνάσιο και Λύκειο της Μύρινας, μαζί 21 χρόνια στο Διοικητικό Συμβούλιο του << Καλού Σαμαρείτη >> του Γηροκομείου. Ύστερα από τόσα χρόνια μαζί, σφυρηλατήθηκε μεταξύ μας μια εκτίμηση και μια εν Χριστό αδελφική αγάπη που θα μείνει στους αιώνας.  Αναφέρω δύο περιστατικά για του λόγου το αληθές. Όταν επρόκειτο να επιλέξεις τη μέλλουσα σύζυγό του ήθελε και την δική μου γνώμη. Αυτό δείχνει όχι μόνο την εκτίμηση στην αναξιότητά μου, αλλά και την ταπείνωσή του. Και η δεύτερη περίπτωση. Όταν εξελέγειν στο Διοικητικό Συμβούλιο του << Καλού Σαμαρείτη >> του Γηροκομείου μια τριετία ενωρίτερα, του λέγω : Κωνσταντίνε στα σχολεία μπορεί να εκπληρώσαμε την αποστολή μας καλά – γιατί το έργο του εκπαιδευτικού είναι αποστολή και όχι επάγγελμα, έτσι τουλάχιστο το ζούσαμε εμείς – αλλά ήμασταν εκεί μισθωτοί εργάτες, εδώ θα προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας αμισθί και αφανώς, όπως θέλει ο Θεός. Και με άκουσε και έγινε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, που τα περισσότερα χρόνια κρατούσε το τιμόνι των οικονομικών.

Ως εκπαιδευτικός υπήρξε άριστος. Κατείχε καλά την επιστήμη της Φυσικής και πάσχιζε να την μεταδώσει στους μαθητές του, επειδή αγαπούσε πολύ τους μαθητές του. Πάντοτε με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο και το χιούμορ για να γίνεται πιο  ευχάριστο το μάθημα. Γι’ αυτό. πιστεύω, ότι θα τον καλοθυμούνται οι εκατοντάδες μαθητές του όπως και οι συνάδελφοι του καθηγητές και στο άκουσμα της εκδημίας του θα ψελλίζουν << ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του>>.

Ο Κωνσταντίνος διακρινόταν και για τα διοικητικά του χαρίσματα. Γι’ αυτό και στα περισσότερα εκπαιδευτικά του χρόνια ήταν διευθυντής στα σχολεία. Όταν δημιουργήθηκε το Γυμνάσιο του Λειβαδοχωρίου, που στην αρχή είχε την έδρα του στη Ν. Κούταλη, η Διεύθυνση της Β/θμιας Εκπαίδευσης, ανέθεσε στον μακαριστό Κωνσταντίνο να το οργανώσει και να το διευθύνει. Επίσης ο Κωνσταντίνος οργάνωσε και το Γραφείο της Β/θμιας Εκπαίδευσης με έδρα τη Μύρινα, για τους καθηγητές της Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου.

Ο μακαριστός ασχολήθηκε και με τα κοινά. Επί δημαρχίας του κ. Νίκου Κορνιώτη, εξελέγη δημοτικός σύμβουλος. Και ο Δήμαρχος κ. Κορνιώτης επειδή ήξερε τα διοικητικά του χαρίσματα – και πώς να μην τα γνωρίζει, αφού υπήρξε μαθητής του – του ανέθεσε την πολύ υπεύθυνη θέση του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου. Στη θέση αυτή αποδείχτηκε άριστος οιακοστρόφος. Οι συνεδριάσεις γινόταν μέσα σε πνεύμα κατανόησης και αγάπης και έτσι κατά κοινή ομολογία , δημιουργήθηκαν πολλά έργα και ωφέλιμα για τη Λήμνο. Είχαν την ευλογίαν να υποδεχθούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και να οργανώσουν άριστα την υποδοχή του.

Ο μακαριστός ήταν πιστός και  αγαπητός σύζυγος και στοργικός πατέρας. Του χάρισε ο Θεός δύο παιδιά , τη Μαρία και το Στέλιο που τα ανάθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, Τα καμάρωσαν ως επιστήμονες και παιδιά δακτυλοδεικτούμενα για το ήθος και την καλοσύνη τους, μέσα στην κοινωνία της Λήμνου και έξω απ’ αυτήν.

Αγαπητή μας Ελένη, κατανοούμε την οδύνη σου, συμμετέχουμε στο πένθος σας, αλλά << ως έδοξε τω Κυρίω ούτω και εγένετο >>.  Δόξα τω Θεώ.

Να είσαι υπερήφανη και να καυχάσαι << εν Κυρίω >> που είχες ένα τέτοιο σύζυγο. Ήσουν το στήριγμα και η βακτηρία της ζωής του. Ήσουν η αναμμένη λαμπάδα, που έλυωνες εσύ για να φωτίζονται οι γύρω σου, σύζυγος, παιδιά και συγγενείς. Στάσου όρθια και αντιμετώπισε την κοίμηση του Κωνσταντίνου σου όπως αρμόζει σε σύζυγο πραγματικής χριστιανής και ανθρώπου της εκκλησίας. Και σεις παιδιά μας, Μαρία και Στυλιανέ, να δοξάζεται το Θεό, που σας χάρισε ένα τέτοιο πατέρα, τίμιο, γεμάτο αγάπη και προσφορά για τους άλλους. Σας συγχαίρω, εν μέσης καρδίας, γιατί καθ’ όλην την μακράν περίοδο της δοκιμασίας του σταθήκατε δίπλα του, απαλύνοντας τον πόνο του και βοηθώντας τη Μητέρα σας. Κάνατε αυτό που θέλει και εντέλλεται ο Θεός από την Παλαιά Διαθήκη << Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου….>>. Αλλά και μιμούμενοι τον Κύριο, που ενώ ήταν επάνω στον οδυνηρό Σταυρό, θυμήθηκε τη μητέρα Του και την παρέδωσε στον αγαπημένο Του μαθητή Ιωάννη να την φροντίζει. Έχετε λοιπόν την ευλογία και του Θεού και των γονέων σας.

Αγαπητέ μου Κωνσταντίνε, σου καταθέτω τελειώνοντας και τις ευχές για καλό παράδεισο και των συμμαθητών μας, όσοι φυσικά έχουν απομείνει, που με πολύ ενδιαφέρον και αγωνία με ρωτούσαν για την εξέλιξη της υγείας σου.

Τέλος σ’ ευχαριστώ από καρδιάς. Γιατί μας άφησες παράδειγμα προς μίμηση και σου ζητώ να με συγχωρήσεις, αν με τα λόγια που είπα σε αδίκησα, τα άλλα, που είναι πολλά τα γνωρίζει ο καρδιογνώστης Θεός και θα σου ανταμείψει γενναιόδωρα την ημέρα και ώρα της Κρίσεως.

Αιωνία σου η μνήμη, καλό παράδεισο και καλή αντάμωση.

Αμήν

Νικόλαος Πυρομάγλου