Εμείς και ….. η ευτυχία !
Γραφεί η Χριστίνα Κάβουρα
Εμείς και ….. η ευτυχία !
Δύσκολο θέμα η ευτυχία, μάλλον άπιαστη, κάποτε ανέφικτη, αλλά πάντα μας απασχολεί και μας απασχολούσε, ιδιαίτερα όταν ήμασταν στην αυγή των θαυμάτων, όταν πιστεύαμε στην ευτυχία, όταν ήμασταν σίγουροι ότι υπάρχει ….. άφθονη και ότι θα τιμήσει με την παρουσία της τις ζωές μας !
Ψάχνω λοιπόν την ζωή μου, τις ζωές των φίλων μου, τις ζωές των ανθρώπων προσπαθώντας να βρω άκρη, να καταλάβω αυτήν την έννοια που μας καθορίζει, που θέλουμε να καθορίζει την ζωή μας, που την ζητάμε απεγνωσμένα, κάποιες φορές ψάχνοντάς την σε λάθος δρόμους.
Μόνο που η ευτυχία έχει περίεργα μονοπάτια, καθορισμένα από πολλούς παράγοντες, κάποιοι από αυτούς μας υπερβαίνουν, υπερβαίνουν το μυαλό και την σκέψη μας, χώρα που πολλές φορές εστιάζουμε σε λάθος ιδέες και αξίες.
Πολλές ομάδες ανθρώπων υπερνικούν το φόβο του αγνώστου, κυνηγώντας την ευτυχία , πιστεύοντας στις λάθος προοπτικές και στα λάθος άτομα με αποτέλεσμα να θαλασσοπνίγονται στις θάλασσές μας και σε όλη την Μεσόγειο, ή να ζουν σαν αιχμάλωτοι σε διάφορα περικλεισμένα στρατόπεδα, δομές και καταυλισμούς, πιστεύοντας στο όνειρο της ευτυχίας μάλλον σε λάθος προορισμούς.
Ένας αγώνας για την ευτυχία που διαρκεί χιλιάδες χρόνια, που διαρκεί σε όλη τη ζωή μας, ένας αγώνας που απαιτεί μόνιμα θυσίες ενώ τα αποτελέσματα της θυσίας χάνονται στην καλύτερη περίπτωση σε μια πεζή καθημερινότητα που προσπαθούμε να την εξωραΐσουμε με ίχνη ψεύτικης χρυσόσκονης !
Πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι η ευτυχία είναι θέμα χρημάτων ή υλικών αγαθών. Έτσι περνούν την ζωή τους μοχθώντας να τα αποκτήσουν, χάνοντας το νόημα της ύπαρξης, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, παραβλέποντας τις ομορφιές της ζωής, τις πιο απλές, ενώ το χρήμα και η ύλη γενικότερα είναι μόνο το μέσον να περνάμε καλύτερα αλλά δεν συνδέεται στενά με την ευτυχία. Με όλα τα χρήματα του κόσμου δεν μπορούμε να αγοράσουμε …. Αθανασία, δεν μπορούμε να αγοράσουμε χρόνο, δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τις κακοτυχίες και τις αρρώστιες, δεν μπορούμε να είμαστε πραγματικά χαρούμενοι !
Η ευτυχία είναι δύσκολη λέξη, ίσως και να μην είμαστε φτιαγμένοι για την ευτυχία, ίσως γιατί οι ζωές όλων μας έχουν σκαμπανεβάσματα, ίσως γιατί εμείς οι άνθρωποι δύσκολα είμαστε ευχαριστημένοι με ότι έχουμε, πάντα θέλουμε και το παραπάνω, όταν η πραγματικότητα στενεύει οδεύουμε και προς την ουτοπία.
Ο Πρόεδρος της Αμερικής ο Τζωρτζ Ουάσιγκτον έλεγε την ιστορία με τα περιστέρια που κυνηγούσε σαν παιδί στην πίσω αυλή του σπιτιού του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αν και πάντα πρέπει να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο, κάποιες φορές πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με ότι έχουμε. Είχε φτιάξει λοιπόν ένα κλουβί όπου συνήθως ερχόταν ένα με δύο περιστέρια τη φορά. Εκείνη την μέρα ήρθαν εννέα. Περιμένοντας να γυρίσει και το δέκατο, τα έχασε όλα.
Ο δικός μας ο Ηλίας Βενέζης, γράφει στην «Αιολική γη» ότι πουλάμε την ευτυχία που μας χαρίστηκε και μετά την ψάχνουμε μια ζωή να την πάρουμε πίσω. Φιλοσοφημένος αν και εγώ δεν πιστεύω στην απόλυτη ευτυχία που μάλλον εξαρτάται και από μια συλλογική ευθύνη και από κάποιες πράξεις που μας υπερβαίνουν, ως και από γεγονότα έξω από εμάς που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πάντα. Δεν πιστεύω στην μοίρα ούτε στις συμπτώσεις στο σύμπαν, αλλά κάποιες φορές δεν μπορώ ούτε να κατανοήσω δρώμενα, ούτε να τα αγνοήσω!
Πιστεύω στις ευτυχισμένες στιγμές, πιστεύω σε όλες αυτές που μας χαρίστηκαν αρκετά γενναιόδωρα στην αυγή των θαυμάτων, δηλ. στην αρχή της ζωής μας, τότε που ήμασταν ευτυχισμένοι με μικρά και απλά πράγματα, με ένα παιγνίδι, με τους φίλους μας, με την εξερεύνηση του μικρού τότε κόσμου μας, με τις εκδηλώσεις της ομάδας, με φάρσες στην ακροθαλασσιά, αργότερα με … έρωτες που νομίζαμε ότι θα κρατήσουν για πάντα, με όνειρα απλά και καθόλου πολύπλοκα. Εποχές μακρινές και χαρούμενες, ψάχνω να βρω που έγιναν τα λάθη, σίγουρα έγιναν λάθη, άλλα καθοριστικά άλλα λιγότερο, αναλύω κατά το δυνατόν τα τιμήματα, δεν μπορώ να αναλύσω σε βάθος ποιοί δρόμοι ήταν καθορισμένοι άνωθεν, ποιοι τυχαίοι – αν υπάρχουν και τυχαίοι – ποιοι λάθος επιλεγμένοι !
Πάντα υπάρχει ο απολογισμός του γυρισμού όπου οι μικροχαρές του ταξιδιού το χαρακτηρίζουν, όλες αυτές οι χαρές που ήταν ευνοϊκές για το ταξίδι, που βοήθησαν την υπομονή μας στις τρικυμίες του, το δώρο του ταξιδιού για μην χαθούμε σε τενάγη και ξέρες, συνεχίζοντας να …. μπαλώνουμε πανιά και …. φτερά (τα αλλοτινά δυνατά φτερά μας) να υψώνουμε σπασμένα κατάρτια ελπίζοντας πάντα σε πολύχρωμα, ήμερα λιμάνια, γιατί η ελπίδα είναι συστατικό της ευτυχίας !