«Εν όψει της εξάπλωσης της ασθένειας»

«Εν όψει της εξάπλωσης της ασθένειας» Ιστορική Έρευνα: Χαρούλα Ζαμπετάκη Πλιάτσκα

Το 1922 στη Λήμνο, ενέσκυψαν μεγάλα προβλήματα εξ αιτίας των 7.500 προσφύγων, οι οποίοι, κυρίως στο Κάστρο, στεγάζονταν πολλοί μαζί σε διάφορα οικήματα, σε άθλιες συνθήκες.

Για την ιατρική τους περίθαλψη η Κυβέρνηση διόρισε αστιάτρους, ενώ και πολλοί εκ των ιατρών της πόλης παρείχαν τις υπηρεσίες τους, άνευ αμοιβής. “Τότε, παρουσιάστηκε ευλογιά μεταξύ των προσφύγων, οι οποίοι πολλές φορές την απέκρυπταν με αποτέλεσμα να μεταδίδεται η νόσος πολύ γρήγορα. Συγχρόνως, παρουσιάστηκαν κρούσματα κοκίτη, επιδημικής παρωτίτιδας, γριπώδους πνευμονίας, ιλαράς, ερυσίπελας και κρούσματα οστρακιάς στο Μούδρο. Αποφασίστηκε οι νοσούντες να παραμείνουν απομονωμένοι στο «Λοιμοκομείον», που δεν ήταν άλλο από το Κοινοτικό Χάνι, που χρησιμοποιόταν σαν Νοσοκομείο.

Μπροστά στον κίνδυνο να γενικευθεί η κατάσταση, το Υπουργείο έστειλε απολυμαντικό κλίβανο, ψεκαστήρα και αρκετή ποσότητα άχνης υδραργύρου για την γενική απολύμανση του πληθυσμού».

Το 1923, στάλθηκαν και στη Λήμνο γιατροί από την «Κοινωνία των Εθνών», ενώ συγχρόνως το Υπ/ο Υγιεινής κοινοποίησε εγκύκλιο προς όλες τις Υγειονομικές αρχές και τις ατμοπλοϊκές εταιρείες να μην εκδίδουν εισιτήρια σε αυτούς που δεν παρουσίαζαν αποδεικτικό εμβολιασμού, χρονολογούμενο το πολύ από διετίας και υπογεγραμμένο από γιατρό. Ο κίνδυνος για τους κατοίκους του νησιού και ιδιαίτερα του Κάστρου ήταν μεγάλος. Ως λύση πρότειναν την αραίωση του πληθυσμού, μεταφέροντας πρόσφυγες σε άλλα χωριά του νησιού. Επειδή δε υπήρξε ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων της ευλογιάς, «μπροστά στον κίνδυνο να γενικευθεί η κατάσταση, απεφασίσθη όπως εις το ενταύθα χάνι της Μητροπόλεως, εκκενούμενον μεταφερθώσι πάντες οι πάσχοντες εξ ευλογίας». Το υποτυπώδες Νοσοκομείο μετονομάστηκε «Ευλογιοκομείον».

Το 1945 εμφανίστηκε επιδημία Διφθερίτιδας στο χωριό Θάνος. Η περίθαλψη των ασθενών ήταν δύσκολο και επικίνδυνο να δοθεί σε εσωτερικό χώρο του ήδη λειτουργούντος Νοσοκομείου. Αποφασίστηκε η μετατροπή του οικήματος, που υπήρχε στον αύλειο χώρο του Νοσοκομείου, σε αίθουσα Απομόνωσης των ασθενών με λοιμώδη νοσήματα. Το οίκημα αυτό αργότερα ονομάστηκε «Κτίριο Λοιμωδών Νόσων».

Αυτό ήταν ένα μικρό κτίριο, περίπου 100 μ. μακριά από το κεντρικό κτίριο, χρονολογούμενο από την περίοδο της Τουρκοκρατίας και χρησιμοποιούμενο τότε σαν φυλακές. Μετά την απελευθέρωση μετακόμισε εκεί η Χωροφυλακή, μέχρι της μεταστέγασής της σε άλλο κτίριο. Ήταν κεραμοσκεπές με δύο δωμάτια και τα παράθυρα έφεραν σιδεριές, προφανώς για λόγους ασφαλείας, χαρακτηριστικές της εποχής της ανέγερσής του.

Το κτίσμα αυτό αργότερα, όταν παρουσιάστηκαν κρούσματα τύφου στο νησί, επισκευάστηκε γύρω στο 1958 και επεκτάθηκαν οι χώροι του, διά δύο σύγχρονων θαλάμων.

Επίσης, καθώς η φυματίωση στην Ελλάδα παρουσίαζε μεγάλη έξαρση, το 1947 και οι Λήμνιοι φυματικοί ασθενείς μεταφέρονταν στο Σανατόριο της Αγιάσου Μυτιλήνης, για την πρόληψη της ασθένειας λειτούργησε εξωτερικό Αντιφυματικό Ιατρείο, με διευθυντή τον Κωνσταντίνο Βλάχο, την 1 Οκτωβρίου 1947
Στη Φωτογραφία το Κτίριο Λοιμωδών, στην άκρη της Αυλής του Νοσοκομείου.