Της Χριστίνας Κάβουρα:
Νησιώτικη η χώρα μου
Πλοία ποντοπόρα σε αρχαίες θάλασσες
Νησιά και συμπλέγματα νησιών η πατρίδα μου
Αρμύρα το αίμα μας
Θάλασσες αρμενίζουν στο μυαλό μας
Χρώματα του Θεού βάφουν με
Η ζωή μας χρωματίζεται θαλασσιά
ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ
Μπαίνοντας ο Σεπτέμβρης εντελώς απρόθυμα καλούμαστε να αποχαιρετίσουμε το καλοκαίρι. Μάλλον σε κανέναν δεν αρέσει ο χειμώνας, ατέλειωτες νύχτες που έχουν αποκλείσει το φως, ακατοίκητα νησιά, ερημωμένες παραλίες αφημένες στους βοριάδες, χωριά χωρίς τον χαρούμενο σαματά του καλοκαιριού, παραθεριστές που γυρίζουν στην εξορία της πόλης, χώρια που τον τελευταίο καιρό οι πόλεις μας γίνονται όλο και πιο αφιλόξενες !
Με μεγάλη θλίψη εγκαταλείπω την παραλία μου στους γλάρους της! Στην αρχή – αρχή του καλοκαιριού ήταν γεμάτη γλάρους η αμμουδιά, γλάρους που πλησίαζαν σχεδόν ήμεροι , μεγαλόφυλοι και υπέροχοι. Μετά πετούσαν βορειότερα μέχρι που στο τέλος του Αυγούστου άρχιζαν πάλι να πλησιάζουν δειλά – δειλά διεκδικώντας το χώρο τους, που τους τον είχαν κλέψει οι αρκετοί λουόμενοι !
Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε μεγάλες προσδοκίες από τα καλοκαίρια μας, προσδοκίες που σπάνια εκπληρώνονται αλλά εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι να ονειρευόμαστε ατέλειωτα μακριά – ζεστά – καλοκαίρια γεμάτα παιγνιδιάρηδες μαΐστρους, εγκάρδια χαμόγελα από γνωστούς και φίλους, καλωσορίσματα, μέρες φωτεινές και χαρούμενες !
Έτσι είναι τα όνειρα, είναι καλύτερα για όλους μας να κάνουμε όνειρα έστω και απλά, παρά ….. απολογισμούς καλοκαιριών !
Και πολλές φορές εκεί που δεν το περιμένεις έρχεται μια έκπληξη το πρωί και το μεταμορφώνει σε κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό. Ναι ιδιαίτερο και μαγικό είναι το μουσείο παιγνιδιού στη Λήμνο απέναντι σε έναν γνωστό και αγαπημένο γιαλό γεμάτο εποχές χαρακτηρισμένες από ξεχασμένα πια αλλά πάντα ενδιαφέροντα όσο και καταπληκτικά παιγνίδια. Γεμάτο παιδικά όνειρα που λες και έχουν στοιχειώσει όλα αυτά τα παιγνίδια. Όνειρο ήταν τότε για τα περισσότερα παιδιά ένα καλόγουστο βιομηχανικό ή και χειροποίητο παιγνίδι φτιαγμένο με μεράκι και υλικά προορισμένα να κρατήσουν μια ζωή. Καλοδιαλεγμένα υλικά από ξύλο, μέταλλο, πορσελάνη. Όνειρο ήταν μια αυθεντική πορσελάνινη και πανέμορφη κούκλα. Ονειρικά τα μολυβένια στρατιωτάκια παραταγμένα για εικονικές, φανταστικές μάχες που οι περισσότερες δεν κερδήθηκαν ποτέ ! Άψογες χειροποίητες κούκλες ντυμένες με ελληνικές τοπικές ενδυμασίες, γνέφουν λες από την βιτρίνα τους, ιστορώντας τρόπους και τόπους δικούς μας, πολύτιμους και αγαπημένους.
Καθισμένη σε ένα πολύχρωμο και απόλυτα ταιριαστό παγκάκι περιμένω ….την μαγεία! Ανάμεσα στα παιγνίδια βλέπω ένα τενεκεδένιο καράβι από αυτά που έφτιαχναν παλιά τα αγόρια, ένα θαλασσί καράβι που με ταξιδεύει στους γιαλούς που κολυμπούσαμε μικροί, στους γιαλούς που τα μαυρισμένα απ’ τους ήλιους πιτσιρίκια έπλεαν τα καράβια τους.
Πόσο θεέ μου αγαπούσαμε όλοι μας τότε τη θάλασσα, το παιγνίδι στην παραλία, τις βουτιές και το κολύμπι ! Ευτυχώς που τότε δεν είχαν ανακαλυφθεί τα κινητά, τα τάμπλετ, το Ιντερνέτ. Ευτυχώς που τότε ζούσαμε πιο απλά και αμέριμνα, που περιμέναμε να καλοκαιριάσει για να αλλάξει το παιγνίδι σε θαλασσινό, να εξερευνηθούν βυθοί , παραλίες και βράχοι, να κατασκευαστούν καράβια να κατακτήσουν φανταστικούς γιαλούς, ναι απερίγραπτα γόνιμη η φαντασία μας και απεριόριστες οι δυνατότητες που μας έδινε στο να φτιάξουμε πράγματα, να λύσουμε γρίφους, να ομαδοποιήσουμε αναρίθμητα παιγνίδια της αλάνας. Μπορεί να μην είχαμε πολλά, αλλά οι μέρες μας, ιδιαίτερα οι καλοκαιρινές, ήταν μακριές και ενδιαφέρουσες ! Δεν νομίζω να υπήρξε κανείς από εμάς που να βαριόταν κάποια στιγμή στο καλοκαίρι. Δεν υπήρχαν τέτοιες στιγμές. Κάθε ώρα της μέρας είχε αυτό που της αναλογούσε και το παιγνίδι κορυφωνόταν το βράδυ, όταν έπεφτε η νύχτα, όταν δεν υπήρχαν άλλες δουλειές να γίνουν, τα παιδιά τότε βοηθούσαν στο σπίτι, στο μαγαζί, στο χωράφι, το σούρουπο λοιπόν άρχιζε το κρυφτό, ευνοημένο παιγνίδι λόγω σκοτεινιάς ή το κλέφτες και αστυνόμοι, μέχρι που κάποια στιγμή αφού τα παιδιά δεν το είχαν σκοπό να επιστρέψουν στο σπίτι, έβγαιναν οι μαμάδες στην πόρτα, που τότε ήταν αποκλειστικά μαμάδες και φώναζαν στα παιδιά παρηγορώντας τα για το … μάντρισμα ότι και «αύριο μέρα είναι» ! Πραγματικά άλλες εποχές όπου οι μαμάδες αλλά και οι γιαγιάδες ήταν αληθινές και αντιπροσωπευτικές στο ρόλο τους! Νομίζω ότι η εποχή μας θα είναι η μοναδική εποχή γιαγιάδων με τατουάζ ! Μάλλον με τις γιαγιάδες στα παλιά εκείνα αναγνωστικά του Δημοτικού σχολείου μας, ε΄ δεν έχουμε καμία σχέση !
Συγχωρήστε μου το «αληθινές» αλλά οι σημερινές μητέρες είναι λόγω καταστάσεων πολυπράγμονες, δεν έχουν αληθινά ένα ρόλο αλλά αναγκάζονται να ερμηνεύουν πολλούς!
Οι κούκλες λοιπόν στην προθήκη του Μουσείου ξύπνησαν θύμησες, όχι χαρούμενες! Πάντα μου άρεσαν και μου αρέσουν οι κούκλες, μόνο που αυτή τη φορά όπως με κοιτούσαν από τη βιτρίνα τους πανέμορφες και ροδαλές με γύρισαν χρόνια πίσω, τότε στην πρώτη Δημοτικού όταν σε μια σχολική γιορτή εμείς τα κοριτσάκια έπρεπε να φοράμε ένα άσπρο φόρεμα και να κρατάμε στην αγκαλιά μας μια κούκλα. Εκείνη την εποχή η μητέρα μου, μου είχε φέρει μια κούκλα από τη Θεσσαλονίκη, μόνο που ήταν έγχρωμη ! Ήταν μια «νέγρα» κούκλα για να το εκφράσω κατανοητά. Μαύρη και αγαπημένη ! Μόνο που η δασκάλα μου έφριξε ! Αδύνατον ένα λευκότατο κοριτσάκι να κρατά μια μαύρη κούκλα. Εγώ μη κατανοώντας αυτόν τον ρατσισμό, ούτε που ήξερα τότε για ρατσισμούς και διακρίσεις, έκλαιγα με λυγμούς για την τόσο άδικη απόρριψη της κούκλας μου, ενώ η μητέρα μου έτρεχε αλλόφρων στο σπίτι να μου φέρει για την παράσταση μια λευκή κούκλα ! Ούτε στον Αμερικάνικο Νότο να ήμασταν, και η ιστορία αυτή με σημάδεψε. Πάντα θλίβομαι όταν διαβάζω για την τόσο άδικη δολοφονία του Πάστορα και Ειρηνιστή Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις 4 Απριλίου 1968 στο Μέμφις του Τενεσσί. Πάντα θλίβομαι για όλα τα μαρτύρια και τις βαρβαρότητες που υπέστησαν και υφίστανται οι άνθρωποι λόγω φυλής, χρώματος, θρησκείας ή ιδεολογίας!
Επιζήσαμε ευτυχώς από κακούς δασκάλους γιατί υπήρχαν οι καλοί καγαθοί και ανοιχτόμυαλοι δάσκαλοι!
ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
Χριστίνα Κάβουρα
Ακολουθήστε το