Ένας εκπαιδευτικός μιλάει για την επιδημία

6 Μαΐου, 2020

6 minutes read

Ένας εκπαιδευτικός μιλάει για την επιδημία

Επιμέλεια: Θ. Δημητριάδη

Πάντα έχει ενδιαφέρον να ακούει κανείς έναν δάσκαλο. Είναι δημόσιο πρόσωπο, αυτός και οι συνάδελφοι του εκπαιδευτικοί είναι εκείνοι στους οποίους έχουμε εμπιστευτεί τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Ο Άγγελος Αγγελίδης εκτός από εκπαιδευτικός είναι επίσης ποιητής, συγγραφέας και Πρόεδρος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας.

Ερώτηση: Ποια η γνώμη σας για τις ώρες και τις μέρες που ζούμε;

Απάντηση: Δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε σε μια τέτοια ερώτηση, όταν όλος ο κόσμος βρίσκεται σε πραγματική σύγχυση και ειλικρινή αναβρασμό. Ακουμπάει την πολυτιμότερη αξία του ανθρώπου, την υγεία του και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Όταν μιλήσουμε, αυτό που θα πούμε, πρέπει να έχει επιστημονικό βάρος και να μη στηρίζεται σε φαντασίες ή προσωπικές επιθυμίες. Μια τέτοια κατάσταση είναι πρωτόγνωρη. Θα την αντιμετωπίσουμε σοβαρά και ανάλογα με τον τρόπο που θα μας την παρουσιάσουν.

Ερώτηση: Δηλαδή εσείς τα πιστεύετε όλα όσα ακούγονται για την Πανδημία;

Απάντηση: Δεν είναι εύκολο να γνωρίζουμε την αλήθεια και το ψέμα. Όταν πρόκειται για το πιο πολύτιμο αγαθό, ένα λογικό ον, τέτοιο όπως είναι ο άνθρωπος, δε θα αναλωθεί ούτε θα κωλυσιεργεί για να βρει κρυμμένο ψέμα μέσα στην αλήθεια. Εδώ δυστυχώς η αλήθεια είναι ωμή. Μίλησαν οι πληροφορίες και οι εικόνες. Υποθέσεις, αστεία και θεωρίες, πειράματα και λεονταρισμοί δε χωρούν. Όλες μας οι δυνάμεις πρέπει να συστρατευτούν για να δώσουν την μια και μοναδική λύση στο πρόβλημα. Τουλάχιστον προσωπικά είμαι στη γραμμή καλής ενημέρωσης, υπακοής και στη πιστή εφαρμογή των περιοριστικών μέτρων για την άμεση προστασία του πληθυσμού.

Εύκολα πείθομαι και υπακούω όταν πρόκειται για προληπτικά μέτρα ασφάλειας και προστασίας. Αργότερα όταν έρθει η ώρα της άρσης των μέτρων τότε ίσως να είμαι δύσπιστος γιατί τότε το αποτέλεσμα της άρσης είναι αβέβαιο. Τότε ας σκεφτούμε το κάτι περισσότερο, ας αφήσουμε τη φαντασία μας να ξεφύγει αρκεί να μην οργιάσει, ας υποπτευτούμε, ας δούμε λίγο και πίσω απ΄ το βουνό.

Ερώτηση: Πιστέψατε στα μέτρα πρόληψης που εφάρμοσε η Κυβέρνηση;

Απάντηση: Ναι, πίστεψα και μάλιστα εκτιμώ ότι πάρθηκαν σχεδόν απόλυτα και στην κατάλληλη στιγμή. Η ανάγκη για την ατομική σωτηρία δεν αφήνει περιθώρια για σκέψεις και λεονταρισμούς, ούτε για θεωρίες και αντιπολίτευση. Όσα ζήσαμε και ζούμε δεν είναι υπόθεση μόνο της Κυβέρνησης. Η αντιπολίτευση με σωστή συμπεριφορά και αίσθημα ευθύνης συμπορεύτηκε απέναντι στο πρόβλημα. Η Ελλάδα μπορούμε να πούμε αφού εκφράσουμε έντιμα τον σεβασμό στους εν Κυρίω αποδημήσαντες και στις οικογένειες αυτών, η Ελλάδα πέτυχε το καλύτερο.

Ερώτηση: Ήταν απαραίτητα όλα τα μέτρα ή κάποια ήταν υπερβολικά;

Απάντηση: Ήταν απαραίτητα. Η υπερβολή ενυπάρχει παντού, ακόμη και στην αγάπη ενός πατέρα προς τα παιδιά του. Η υπερβολή όμως δεν αναιρεί, ούτε καταστρέφει την ουσία. Ίσως να δίνει αφορμή για να αρχίσει το γαϊτανάκι της φλυαρίας και της αντιπαράθεσης κάτι που οι Έλληνες το έχουμε ακόμη ως εθνικό άθλημα.

Αν τα μέτρα δεν είναι αυστηρά και το κυριότερο αν η φροντίδα για τη τήρησή τους δεν είναι συνεχής τότε είναι σαν να μην έχουμε μέτρα..

Ερώτηση: Ποια η συμπεριφορά των πολιτών στα περιοριστικά μέτρα;

Απάντηση: Επέδειξαν συγκινητικά άψογη συμπεριφορά. Σεβάστηκαν τις εντολές. Εφάρμοσαν οδηγίες και συστάσεις. Σεβάστηκαν κυρίως το διπλανό τους, δείγμα καλλιέργειας και πολιτισμού, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό που σημαίνει απόλυτη λογική.

Βέβαια υπήρξαν και οι αστείοι λεονταρισμοί από ορισμένους τύπους, μόνο που θύμιζαν τα αξιοθρήνητα λιοντάρια στο τσίρκο. Λιοντάρια που δείχνουν τα δόντια τους μέσα από τα σιδερένια κλουβιά, που όμως μόνιμα σφραγίζουν τη σκλαβιά.

Ερώτηση: Οι Έλληνες τελικά φοβήθηκαν ή πειθάρχησαν;

Απάντηση: Άλλο είναι ο φόβος και άλλο είναι η πειθαρχία. Αν και πειθαρχήσαμε καταλυτικά, πιστεύω πως αυτό ήταν αποτέλεσμα του έντονου φόβου που νιώσαμε.

Πειθαρχία είναι μια επιβαλλόμενη διαδικασία στην οποία πρέπει να υπακούσεις και να προσαρμόσεις την συμπεριφορά σου.

Φόβος είναι ένα συνήθως απρόσμενο συναίσθημα που δημιουργείται συνειδητά από ένα υπαρκτό ή φανταστικό κίνδυνο ή απειλή.

Σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο έτσι και στους Έλληνες, πρώτα νιώσαμε φόβο από τον αόρατο αλλά υπαρκτό εχθρό και μετά πειθαρχήσαμε.

Ερώτηση: Ως εκπαιδευτικός που είστε πολλά χρόνια, ξαναζήσατε στα σχολεία παρόμοια κατάσταση

Απάντηση: Ευτυχώς δεν έχω να θυμηθώ κάτι ανάλογο. Οι δυσκολίες στη ζωή και εφόσον δεν αφήσουν βαθύ σημάδι, ξεχνιούνται. Όσα καράβια κι αν άλλαξα, σε όσους σταθμούς και να ξενύχτησα στα πρώτα χρόνια της υπηρεσίας μου, ξεχάστηκαν. Δεν ξαναζήσαμε παρόμοιο φαινόμενο στη σχολική κοινότητα. Μόνο μια χρονιά λίγο πριν το Πάσχα έκλεισαν τα Σχολεία για τέσσερις μέρες. Και τότε υπήρξαν σχετικές οδηγίες, αντισηπτικά και μέτρα ατομικής υγιεινής, χωρίς προβλήματα στη σχολική ζωή

Ερώτηση: Ως εκπαιδευτικός είστε ευχαριστημένος από την συμπεριφορά των μαθητών στις μέρες του περιορισμού;

Απάντηση: Οι μαθητές είναι ένα κομμάτι από τη δική μας οικογένεια. Ευτυχώς είναι κομμάτι που εύκολα πλάθεται και εύκολα προσαρμόζεται. Εξ άλλου στην μαθητική ηλικία πρέπει ο άνθρωπος να μάθει. Μαθαίνω σημαίνει αλλάζω, αλλάζω συμπεριφορά μέσα από νέα γνώση.

Οι περισσότεροι μαθητές ανταποκρίθηκαν και συνεργάστηκαν με καθηγητές του σχολείου και προσαρμόστηκαν εύκολα. Η ανάγκη για υλικοτεχνική υποστήριξη και το σχετικό κόστος τους ίσως να επηρέασαν την ¨εξ αποστάσεως εκπαίδευση¨.

Ερώτηση: Στην ¨εξ αποστάσεως εκπαίδευση¨ ποιοί ήταν πιο έτοιμοι; Οι μαθητές; ή οι εκπαιδευτικοί;

Απάντηση: Πιο έτοιμοι ήταν οι μαθητές, ίσως και σε ποσοστό 85 %. Οι μαθητές διδάσκονται συστηματικά Πληροφορική από το Δημοτικό Σχολείο. Σαν νέοι διακατέχονται από ¨πνεύμα¨ ανήσυχο οπότε εύκολα και γρήγορα εξοικειώνονται με τις τεχνολογίες.

Οι εκπαιδευτικοί υστερούν σημαντικά σε σύγκριση με τους μαθητές. Μόνο όσοι είναι της ειδικότητας γνωρίζουν καλά την απαραίτητη διαδικασία. Εξ άλλου αυτές οι διαδικασίες και οι εφαρμογές καθώς και τα απαραίτητα μηχανήματα απαιτούν τις περισσότερες φορές και extra γνώση για τεχνική υποστήριξη. Προτιμότερο να μην αρχίσεις μια παρουσίαση από το να μη μπορείς να διορθώσεις μια διακοπή απρόβλεπτη και να εγκαταλείψεις ζητώντας τη συγγνώμη των άλλων.

Το λάθος του δάσκαλου κανένας δεν το συγχωρεί.

Ωστόσο εκτιμώ ότι στην παρούσα φάση τα πήγαμε καλά όλοι μαζί.

Ο σκοπός για συνεχή επαφή με τα μαθήματα και το βιβλίο και για την κατ΄ οίκον μαθησιακή δραστηριότητα νομίζω πέτυχε.

Ερώτηση: Ως Ποιητής και Συγγραφέας κ Αγγελίδη πως νιώσατε την κατάσταση;

Απάντηση: Στην αρχή ήμουν οικτρά σοκαρισμένος. Απερίγραπτο συναίσθημα να βρίσκεσαι στους γνώριμους δρόμους της πόλης και της γειτονιάς και να νιώθεις άγνωστος. Να βλέπεις γνωστούς και να προσπαθείς να τους αναγνωρίσεις. Να βλέπεις τις προθήκες και τα καταστήματα που πριν έδιναν χρώμα και ζωντάνια στο δρόμο σου, τώρα να σε καρτερούν σαν Ερινύες για να ουρλιάξουν χωρίς οίκτο στο πέρασμά σου. Να θέλεις να βγεις έξω αγέρα να ανασάνεις ανοιξιάτικο και όταν βγεις να θέλεις να γυρίσεις πάραυτα στο σπίτι σου έντρομος. Αυτές τις πρώτες ημέρες τις πέρασα πολύ άσχημα. Ο ορίζοντας της πηγής μου για έμπνευση και γραφή, για δημιουργία, έπεσε πολύ χαμηλά. Ένιωσα οδύνη όταν αισθάνθηκα να μη μπορώ να φανταστώ το μέλλον.

Παρ’ όλα αυτά, οι ημέρες περνούν. Άρχισαν να φαίνονται ηλιαχτίδες. Καλά τα μαντάτα, λιγότερα τα κρούσματα. Το χάος δείχνει να παίρνει μορφή. Φτάσαμε στο σήμερα κι ανοίγουμε τη πόρτα χωρίς φόβο. Όμως ο φόβος στη ψυχή και στη σκέψη κι αν μούδιασαν κι αν κούρνιασαν, δεν έφυγαν δε πέταξαν μακριά, διακριτικά είναι ακόμη συντροφιά μας.

Ερώτηση: Ποια είναι κ Αγγελίδη εν κατακλείδι η δική σας πρόβλεψη; Ποια είναι η δική σας προφητεία;

Απάντηση: Κανένας προφήτης στον τόπο του δε πρόκοψε. Γι αυτό και δεν πρέπει να μιλήσω. Επειδή όμως έχετε διακριτικό χιούμορ γι αυτό θα σας κάνω το χατίρι.

Οι Έλληνες είμαστε λαός Μεσογειακός και θερμόαιμος.

Γεμίζουμε με κόπο τη ¨καρδάρα¨ αλλά εύκολα τη γυρνάμε ανάποδα.

Κληρονομήσαμε πολύ σοφία με μεγάλη αξία, όμως ανοίγουμε τα βιβλία μετά το αποτέλεσμα, για να δούμε που κάναμε το λάθος.

Πορευόμαστε έχοντας για οδηγό μόνο το συναίσθημα.

Στοιχειοθετήσαμε χίλια γνωμικά αλλά τα αφήσαμε στους άλλους.

Ζούμε με μόνιμη ψευδαίσθηση πως οι άλλοι πρέπει να μας βοηθούν.

Είμαστε πεπεισμένοι πως κι αν δεν αγωνιστούμε, στο τέλος θα είμαστε τόσο ελεύθεροι που μπορούμε να κλαίμε απεριόριστα.

Βρίσκουμε το λυτρωμό μας βρίζοντας τους άλλους.

Ψάχνουμε πάντοτε την αλήθεια αλλά σε λάθος δρόμο.

Προχωράμε σκυφτοί για να μη νιώθουμε το μπόι μας.

Ξεχνάμε πολύ γρήγορα.

Η Οικονομία του Κράτους θα είναι η μεγάλη χαμένη.