Για το Στ. Ρόκκο, “Θυμάμαι την σιωπηλή ανέλιξή του…” “το παιδί του Λουντέμη που μετρούσε τ´άστρα”

Σκέψεις:  Γραφει  η Βαρβάρα Βαγιακου Βλαχοπούλου

Χθες σε μια ανάρτηση του φίλου Πάνος Τσινόπουλος σχετική με τον δικό μας Στέλιο Ρόκκο, είχα γράψει δυο λόγια καρδιάς. Δε ξέρω ποιός και γιατί, τα έσβησε. Λυπάμαι θα πω( δε ξέρω αν του αξίζει το λυπάμαι)…αξίζει όμως στον χαρακτήρα μου και τον αυτοσεβασμό μου.

Το «δικός μας» είναι κτητικό. Ναι ο Στέλιος είναι δικός μας. Είναι Λημνιός.

Τον θυμάμαι παιδάκι χαμογελαστό να γρατζουνά μια κιθάρα, ακουμπισμένος στη γωνία του διπλανού σπιτιού, περιμένοντας το λεωφορείο της γραμμής που θα τον πήγαινε στο χωριό του.

Φοιτούσε τότε σε μια τεχνική σχολή στο Μούδρο.

Θυμάμαι την σιωπηλή ανέλιξή του, θυμάμαι που πήγα ένα καλοκαίρι σε μια του συναυλία στο Γυμνάσιο και με «ανάγκασε» να φύγω γιατί δεν ήθελε καρέκλες, ήθελε την εκδήλωση συναυλιακή κι εγώ ήθελα καρέκλα, αργότερα κατάλαβα που απέβλεπε το θέλω του.

Θυμάμαι που συνταξίδευσα μαζί του δυο φορές κι αντί να μπει στο λεωφορείο, βγήκε από το αεροπλάνο, πήδηξε το φράχτη και συνάντησε την κορούλα του στις αποσκευές. Καβαλημένο καλάμι είπα. Ήταν όμως τοοόσο τρυφερός μαζί της…θυμάμαι!

Παρακολουθώντας την πορεία του και την αγάπη για τον τόπο του, γύρισα στο χρόνο πίσω και ξανάφερα στο νού μου το χαρούμενο παιδάκι στη στάση του λεωφορείου στο Μούδρο που γρατσούνιζε την κιθάρα του.

Ήταν ένα παιδί του Λουντέμη που μετρούσε τ´άστρα χαμογελαστά.

Κι αυτά του έγνεφαν από ψηλά. Εεε, είμαι κι εγώ εδώ και το χαμόγελο του παιδιού αφουγκραζόταν κι έγραφε.

Εεεε …παιδάκι, είμαι κι εγώ εδώ…και το παιδάκι έπαιζε την κιθάρα του και σιγοψιθύριζε τη μελωδία των άστρων.

Και το παιδάκι κατέκτησε τη μουσική, κατέκτησε τις πίστες, στέκεται πρωταγωνιστικά δίπλα  στους μεγάλους του Ελληνικού πενταγράμμου, με γνώσεις, χιούμορ και ωραιότατες δικές του μελωδίες. Με λίγα λόγια, στάθηκε γερά στο τιμόνι του σκαριού του και σεβόμενος την αυτοπεποίθηση που του έκανε το όνειρο πραγματικότητα …έχει την πολυτέλεια να ψαρεύει ταλέντα στο πεντάγραμμο …και ψάρια στο απέραντο θαλασσί του νησιού μας.

Κι εγώ η θυμωμένη με τον κύριο/ κυρία που μ´έσβησε χθες αναιδώς από τον « χάρτη», να δηλώνω σήμερα με περηφάνια, ότι παρακολουθώ το ex factor ανελλιπώς για να απολαύσω την αυθεντική ωριμότητα του δικού μας Στέλιου, την εκτίμηση που απέκτησε στο μουσικό στερέωμα του Ελληνικού πενταγράμμου και να μετρώ τους σφυγμούς των υποψήφιων που κυριολεκτικά κρέμονται από τα κρόσια του λόγου του.

Ναι δεν είναι ο Pavarotti κύριε/α, δεν ξέρω αν εσείς ακούτε μόνο αυτόν και τον Carrera…δε ξέρω αν θα ήθελε και να είναι ένας από αυτούς, είναι όμως ο δικός μας Lucio Dalla με την έννοια γράφω,μελοποιώ, τραγουδώ και δε θέλω σχόλια σύγκρισης γιατί άλλο Ιταλία, άλλο Ελλάδα. Έζησα πολλά χρόνια εκεί και γνωρίζω πόσο πιο εύκολα γίνεσαι φίρμα εκεί. Ο Στέλιος έγινε φίρμα από μόνος του.

Επίλογος;

Το όνειρο το κατακτάς μόνο αν παλέψεις μαζί του ΕΣΥ και το χαμόγελό σου.

Γέλα Στέλιο σου αξίζει.