Γηροκομείον η Ελλάς

Γηροκομείον η Ελλάς

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας για την Ευρώπη είπε ότι οι μισοί άνθρωποι που πέθαναν από κορωνοϊό στην Ευρώπη ήταν άτομα που ζούσαν σε γηροκομεία και οίκους ευγηρίας. Πρόσθεσε ότι έχουν το δικαίωμα να παρακολουθούνται και να λαμβάνουν φροντίδα έως το τέλος της ζωής τους, συμπεριλαμβανομένης της ανακούφισης των συμπτωμάτων με επαρκή φαρμακευτική αγωγή, αλλά και να περιβάλλονται από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Όσο για τους εργαζόμενους σ’ αυτά τα ιδρύματα είπε ότι είναι συχνά ταλαιπωρημένοι και αμείβονται με λιγότερα από αυτά που αξίζουν, ότι πολλές φορές είναι απροστάτευτοι στην νόσο και ότι είναι οι αφανείς ήρωες αυτής της πανδημίας. «Πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να διασφαλίσουμε ότι αυτοί οι εργαζόμενοι διαθέτουν ατομικό προστατευτικό εξοπλισμό και άλλα απαραίτητα εφόδια για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και εκείνους που φροντίζουν».

Κάτι παρόμοιο ανακοίνωσε και το Υπουργείο Υγείας στη Σουηδία, εκεί όπου ο ρυθμός των θανάτων στα γηροκομεία έχει βγει εκτός ελέγχου. Ήδη αποφασίστηκε να διατεθούν 220 εκατομμύρια για την ενίσχυση του προσωπικού που ασχολείται με την προστασία των ηλικιωμένων σε γηροκομεία κι άλλα τόσα στους δήμους που αντιμετωπίζουν έντονα αυτό το πρόβλημα. Μάλιστα, διατάχτηκε και εισαγγελική έρευνα για το υψηλό ποσοστό θνησιμότητας στα γηροκομεία.

Στην Ελλάδα δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα, απλά διότι σε σύγκριση με τις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης εμείς έχουμε ελάχιστα γηροκομεία.

Δεν πηγαίνει στο γηροκομείο ο ηλικιωμένος. “Σπίτι μου σπιτάκι μου, και φτωχοκαλυβάκι μου” λέει και η παροιμία.

Αλλά και να θέλει να πάει, ιδίως εάν ζει μοναχικά, είναι πολύ δύσκολο να αντέξει το κόστος, αφού η ελληνική σύνταξη, π.χ. του ΟΓΑ, τις περισσότερες φορές δεν φτάνει,. Η κλασσική σύνθεση της ελληνικής οικογένειας περιλαμβάνει τον παππού και τη γιαγιά. Στην πραγματικότητα όταν ακούμε για “ευπαθείς ομάδες πληθυσμού”, αυτό σημαίνει όλα τα ελληνικά σπίτια.

Παλιά οι γονείς έκαναν πολλά παιδιά για να έχουν εργατικά χέρια στα χωράφια κλπ. και ένα από αυτά, συνήθως κορίτσι, τους γηροκομούσε και κληρονομούσε μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας.

Τα τελευταία όμως χρόνια με την φοβερή ανεργία και την κρίση στη χώρα μας, οι ηλικιωμένοι, αντί να φιλοξενούνται από τα παιδιά, φιλοξενούν αυτοί και συντηρούν αυτοί τα παιδιά με τη σύνταξη που παίρνουν, σε συνδυασμό πολλές φορές με τον μπαχτσέ, τις κότες, την κατσίκα, και το φούρνο που φτιάχνει σπιτικό ψωμί.

Γι’ αυτό ακούμε τα παιδιά και τις διαφημίσεις στην τηλεόραση να λένε ότι το φαγητό της γιαγιάς είναι πάντα το πιο νόστιμο.

Στην πραγματικότητα, η χώρα μας, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές, φαίνεται ότι είναι ένα ανεπίσημο απέραντο σπιτικό γηροκομείο.