2018
Λήμνος

H ΙΣΤΟΡΙΑ και οι μικρές καθημερινές ιστορίες

H   ΙΣΤΟΡΙΑ   και οι μικρές καθημερινές ιστορίες

 Του Κ. Σκούρα – συν/χου εκπαιδευτικού   Λήμνος  28-11-2018

       Ιστορίες μας διηγήθηκε ο Όμηρος και μας είπε τα νέα για τον Πάρη και την Ελένη. Ύστερα μας είπε για τις περιπέτειες του πανούργου Οδυσσέα και τις σειρήνες, που και κείνον τον καιρό σκάρωναν τα παιχνίδια τους. Σήμερα που  η Θελξινόη και η Πεισινόη εγκαταστάθηκαν στη φωτεινή οθόνη, και κυρίως στις βραδινές ειδήσεις, ποιος θα μας δέσει στο κατάρτι και θα γεμίσει τα αυτιά μας με κερί;

       Ιστορία  έγραψε  και ο Ηρόδοτος και μάθαμε για τους Μαραθωνομάχους και τον Εφιάλτη. Βλέπετε το είδος ακμάζει σε κάθε εποχή και αν δεν μας το έλεγε, θα νομίζαμε ότι εμφανίστηκε μόνο στον καιρό μας. Θα νομίζαμε  ότι ο Μαραθώνας μας είναι γνωστός μόνο για τα ωραία του χόρτα, και για να κάνει πορεία Ειρήνης η Αλίκη Βουγιουκλάκη με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Δεν θα ξέραμε για το Μιλτιάδη και θα μπερδεύαμε το Γρηγόρη Λαμπράκη με τον… ήρωα του life style Ηλία Ψινάκη που έγινε και Δήμαρχος εκεί,  αλλά τον  έκραξαν ακόμα και  οι δικοί του φίλοι.

       Και ο ορθολογιστής Θουκυδίδης πάλι, ήταν ανάγκη να μας πληροφορήσει  στις «ιστορίες του» ότι οι Έλληνες δύο να μείνουν θα σφάζονται μεταξύ τους; Από τον 5ο  π. Χ αιώνα Αθηναίοι και Πελοποννήσιοι θα φτάσουν στα μαχαίρια, για να συνεχίσουν μέχρι σήμερα οι Αθηναίοι με τους Θεσσαλονικείς, οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς, οι  Μουδρινοί με τους Μυριναίους και οι Λημνιοί με τους Μυτιληνιούς. Δεν πρόλαβε ο μαιτρ αυτός της ιστορίας να γράψει για Τσίπρα – Μητσοτάκη, ούτε να φανταστεί ότι οι ιέρειες των  θεών της εποχής του, θα έκαναν επανάσταση για να παραμείνουν δημόσιοι υπάλληλοι.

       Ακολούθησαν και άλλοι σημαντικοί. Ο Ξενοφώντας ο Πλούταρχος , από τους παλιούς, και αν δεν ήταν ο Φλάβιος Αρριανός να γράψει για τον Μεγαλέξανδρο  και την εκστρατεία του, δεν θα  ξέραμε σήμερα  ότι μας ανήκει και το Αφγανιστάν. Για τα Σκόπια δεν το συζητάμε. Ο Άνθιμος που ξέρει όλα τα Εθνικά θέματα, και έχει πάντα το ιερό βιβλίο της ιστορίας στη δεξιά του τσέπη,  δεν θα οργάνωνε συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη. Οι  « μαθητές» με τα ξυρισμένα κεφάλια θα μάθαιναν τα μαθηματικά και κυρίως τη γλώσσα και δεν θα φώναζαν εγέρθητος.                  

 Η  ΄΄ προδοσία Τσίπρα ΄΄    στη συμφωνία των Πρεσπών  θα περνούσε απαρατήρητη.

 Ας μην αναφέρουμε  όμως άλλους,  διότι και ο καθένας μας αφηγητής της  ζωής του είναι, και γράφει τη δική του ιστορία.

       Ιστορία όμως έγραψε και ο Ελληνικός λαός στην Κατοχή αλλά και τα παιδιά του Πολυτεχνείου το 1973. Αυτή την ιστορία όμως δεν πρόλαβε να διαβάσει ο Άδωνις και οι όμοιοί του και επομένως δεν έχει καμία αξία. Εξάλλου δεν ήταν εκεί για να μετρήσει ο ίδιος τους νεκρούς. Και αφού αυτός απουσίαζε, άρα δεν έγινε τίποτα. Ανάποδα όμως διαβάστηκε αυτή η ιστορία από τους σύγχρονους μελανοχίτωνες.  Πριν την ανοίξουν έβγαλαν το συμπέρασμα ότι αφηγείται το έπος ΄΄  Ταγματασφαλίτες,  Χίτες,  Χούντα  και ξερό ψωμί.¨ Και το κήρυγμά τους το επαναλαμβάνουν οι αφελείς και στο τέλος το θεωρούν και δική τους αλήθεια.

       Ιστορία έγραψε και ο Δήμος Λήμνου που έδιωξε τους πολίτες από το στάδιο για να παίζουν 5 επαγγελματίες Έλληνες και ξένοι, που δεν ήξεραν που πέφτει η Λήμνος. Και αυτή την ιστορία μας τη διηγούνται με πάθος κάθε μέρα κάποια τοπικά ΜΜΕ μετά το ΚΑΛΗΜΕΡΑ  και τον  καιρό. Έτσι μαθαίνουμε ότι  οι Κεχαγιάδες εδώ στη Λήμνο  έχασαν τον ύπνο τους από την αγωνία αν θα ξαναγίνει ήρωας ο Σμιθ. Ούτε  στις  μάντρες δεν πάνε πλέον τα Σαββατοκύριακα. Αν και έβρεξε δεν μπορούν να ζευγαρίσουν  αφού κρατούν και με τα δύο τους χέρια τις σημαίες του αρχαίου θεού.

       Μία άλλη Ιστορία μας είπαν οι εργαζόμενοι στο Δήμο της Λήμνου. Βρήκαν υπολείμματα κρεάτων στους κάδους ανακύκλωσης πριν λίγο καιρό. Έτσι πετάχτηκαν 3,5 τόνοι ανακυκλώσιμου υλικού το οποίο είχαν φροντίσει να συγκεντρώσουν πολίτες  και εργάτες. Τι ιστορία ανοησίας και  αυτή!

       Ακατανόητη ιστορία είναι που το οδικό μας δίκτυο δεν έχει διαγράμμιση. Θα πρέπει να φτάσουμε πάλι στη θλιβερή ιστορία του χαμού του Νεκτάριου και άλλων παλληκαριών στο νησί για να καταλάβουμε ότι τα μεγάλα λόγια, τα εμπνευσμένα σχέδια και οι υποσχέσεις είναι για τα σκουπίδια,  όταν χάνουμε τους ανθρώπους μας.

       Ιστορία είναι και τα μαθητικά βιβλία με τα γεγονότα άλλων εποχών, τις μάχες και τις διαμάχες  που μερικές φορές κοιμίζουν τους μικρούς μαθητές διότι δεν τις καταλαβαίνουν ή τις βρίσκουν ανούσιες. Οι μεγαλύτεροι μάλιστα , πολλές φορές τα μισούν και παλιότερα τα καίγανε πρώτα, μετά τις εξετάσεις του Ιουνίου. Ύστερα άρχιζε το μπουγέλωμα.

       Mία   όμορφη ιστορία     όμως έζησε    και ζει ακόμα η Μαίρη και ο Τάσος.  Εκείνη ήταν μικρή  και αυτός    μεγαλύτερος. Την αγάπησε   και της υποσχέθηκε:  Ό, τι και να γίνει εμείς θα ζήσουμε μαζί. Και εκείνη τον ερωτεύτηκε. Πέρασαν πενήντα και παραπάνω χρόνια και ακόμα κοιτάζονται στα μάτια και  θυμούνται  αυτή την όμορφη ιστορία με κάθε λεπτομέρεια. Να είναι καλά και να τη διηγούνται.  ΄΄ Μωρή Μαίρη  γεράσαμε με τον ίδιο άντρα . Μήπως θα ήταν καλύτερα να ήμασταν  χήρες και να πηγαίνουμε εκδρομές ¨  της είπε μια μέρα κάποια φίλη της. Η  Μαίρη γέλασε, έριξε μια γλυκιά ματιά στον Τάσο της και της απάντησε: Εγώ μαζί με τον Τάσο μου θα πεθάνω.

       Ιστορίες λένε και οι γειτόνισσες φίλες που πίνουν τον καφέ τους. Αν και πνίγονται από τις δουλειές- όπως λένε-  ξεκινούν με ένα χορταστικό δίωρο καφέ. Και λένε για κάποια παιδιά που έμπλεξαν σε παράξενες ιστορίες. Ποτέ για τα δικά τους. Η μάνα τους φταίει αποφαίνεται η μεγαλύτερη. Και ο πατέρας του δεν ήταν καλύτερος συμπληρώνει η γιαγιά με το βαμμένο μαύρο μαλλί. Το παιδί ξενυχτούσε και κείνη κοιμόταν ήσυχη ή έριχνε πασιέντζες . Και ο πατέρας του ; Με ένα ποτό στο χέρι πάντα.Με συνοπτική διαδικασία ο φάκελος κλείνει και η ιστορία παίρνει  τέλος.

       Να μην ξεχάσω μία τελευταία ιστορία που είναι τόσο κοινή και συνηθισμένη.  Δεν έχουμε γιατρούς στο Νοσοκομείο, δεν έχουμε δασκάλους στα σχολεία , είναι  μικρό το ΚΕΑ, το κοινωνικό μέρισμα είναι ψίχουλα, οι φόροι μεγάλοι, το επίδομα ενοικίου που θα πάρουμε δεν φτάνει για μια τρώγλη, δεν έχουμε καράβι κάθε μέρα, να επιδοτηθούν τα αεροπορικά εισιτήρια  διαμαρτυρόταν η συμπολίτης μας. Θα είστε άνεργη και δεν έχετε καθόλου εισόδημα για να παίρνετε όλα αυτά τα επιδόματα της είπε η  η κα Δήμητρα με συμπάθεια. Η ίδια που διατηρεί κατάστημα στη Μύρινα,  προσπαθεί να επιβιώσει και να πληρώσει τις υποχρεώσεις της. Όχι καλέ δουλεύω σε σπίτια. Έκλεισα το μαγαζί μου και βγάζω τώρα 60-70 ευρώ τη μέρα αφορολόγητα και δεν έχω κανένα κερατά στο κεφάλι μου. Να μου τα τρώει η εφορία;  Επιδόματα είναι αυτά που μας δίνουν;  Αυτή κι αν ήταν ιστορία για αγρίους.

       Η ζωή του καθενός  είναι από μόνη της μία ολοκληρωμένη ιστορία. Με πλοκή, με επιτυχίες αλλά και  με  ανεκπλήρωτα όνειρα. Μερικοί τη ζουν με πάθος  σαν να είναι θεατρικό έργο που έχει κάθε βράδυ  πρεμιέρα. Είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές , πιστεύουν  στο ρόλο τους και προσπαθούν να τον παίξουν καλά. Δεν το πετυχαίνουν όμως πάντα όλοι, είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί κουράστηκαν είτε γιατί δεν είχαν το «κάτι» να  τους δίνει δύναμη. Και τότε  κλέβουν την παράσταση οι κομπάρσοι. Ακόμα και οι ηρωικές τους σκηνές, οι χαρούμενες και οι πένθιμες μετατρέπονται σε φάρσα που δεν βγάζει ούτε γέλιο αλλά ούτε και κλάμα. Οι θεατές την  παρακολουθούν με ανία, και περιμένουν να τελειώσει για να πάνε στην επόμενη μήπως βρουν κάτι ενδιαφέρον.

Μύρινα 28-11-2018

k.e.skouras@gmail.com

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button