Η δική μου φάτνη 💓

Η δική μου φάτνη

Της Βαρβάρας Βαγιάκου Βλαχοπούλου

Η σχέση μου με το μέσεντζερ είναι σχέση δυσπιστίας ως προς την τηλεφωνική του επικοινωνία. Το ανοίγω μόνο όταν το όνομα είναι πολύ πολύ γνωστό και από τακτ ποτέ την κάμερα.

Εδώ και μια εβδομάδα χτυπούσε επίμονα,  πάντα γύρω στο μεσημέρι. Ίδιο το όνομα και ήταν ανδρικό. Την  ώρα  που έψαχνα το κουμπί να τον μπλοκάρω, από λάθος πάτησα 📞 κι ακούω.

-Είστε η κυρία Βλαχοπούλου από τη Λήμνο;

(μέριασε  βράχε να διαβώ)

– Εσείς ποιός είστε.

-Δεν με γνωρίζετε, αλλά η γυναίκα μου κι εγώ αισθανόμαστε την ανάγκη να σας ευχαριστήσουμε γιατί μ´ αυτά που γράφετε, μας φέρνετε κοντά στην πατρίδα.

Είναι σα να ζούμε  στο χωριό μας μέσα από τα γραπτά σας κι αυτό μας συγκινεί ιδιαίτερα.

-Που ζείτε;

-Στον Καναδά.Έχουμε να κάνουμε Χριστούγεννα στο χωριό από παιδιά..

….. σιωπή αμηχανίας😢😢😢

Ένα πυκνό νεφέλωμα από συναισθήματα ανάμεικτα!

Κάτι σα χάος γεμάτο αστραπές !

Ευχές γδούποι στριμωγμένοι στο βελούδο..για να νιώσουμε …

Μέσα στο στήθος ένας σπαραγμός

….κι ολούθε τρεμοσβήνουνε λαμπιόνια !

Μέσα από το χοντρό των χρόνων συναξάρι ακούγεται η φωνή μου τρεμάμενη σαν  μετασεισμός.

«Πουλ πουλ κι του χρόν´ φέραμ τον αγιοβασίλ ούλου μάλαμα κι ασήμ´…κικιρίκου κι του χρόν´..»

Ανάμεσα στα ευχαριστώ τους έτριξε ένας καταλυτικός λυγμός συγκίνησης….😥

-Θέλουμε κάτι να σας στείλουμε για να σας ευχαριστήσουμε…

-Μόλις το κάνατε …μου γεμίσατε το παιδικό μου καλαθάκι σμύρνα…

– ιμείς με τα σακλούδια γυρίζαμ´ και μαζέυαμ τα πουλπούλια στο Ρουσουπούλ…κυρία Βαρβάρα 😢

Να τα λέτε τα σ´αγαπώ σας φίλοι  μου…είναι ευεργετικά 💖