ΤΙ ΣΟΥΠΑ ΘΑ ΦΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ – Αρακά βελουτέ με πράσο

ΤΙ ΣΟΥΠΑ ΘΑ ΦΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ – Αρακά βελουτέ με πράσο

Επιμέλεια: Θ. Δημητριάδη

Διευκρίνιση: Οι τυχόν διαφημίσεις που παρεμβάλλονται ενδιάμεσα σ’ αυτό το κείμενο γίνονται από τον διακομιστή του διαδικτύου και δεν έχουν σχέση ούτε με τον συντάκτη ούτε με το περιεχόμενο του.

ΥΛΙΚΑ

Οι σούπες βελουτέ αρέσουν ιδιαίτερα στα παιδιά. Η βελούδινη υφή τους τις κάνουν πραγματικά απολαυστικές. Επιπλέον, τα κρεμμύδια και το πράσο δίνουν μια ξεχωριστή γεύση ενώ ενισχύουν  το ανοσοποιητικό μας σύστημα.

ΥΛΙΚΑ:

2 ποτήρια πράσινο αρακά (φρέσκο ή κατεψυγμένο)

1 μεγάλο πράσο

1 μεγάλο κρεμμύδι

3 κουταλιές  της σούπας βούτυρο

1 ζωμό λαχανικών

½ ποτήρι κρέμα γάλακτος

Αλάτι, πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Κόβουμε το πράσο και το κρεμμύδι σε μικρούς κύβους.

Λιώνουμε το βούτυρο σε μια βαθιά κατσαρόλα και προσθέτουμε τα ψιλοκομμένα λαχανικά και τον αρακά .Τηγανίζουμε λίγο, προσθέτουμε 1 λίτρο ζωμό λαχανικών και μαγειρεύουμε μέχρι ο αρακάς να μαλακώσει.

Στη συνέχεια, ανακατεύουμε τη σούπα μέχρι να γίνει λεία.

Τέλος  προσθέτουμε αλάτι και πιπέρι για τη γεύση.

Προαιρετικά μπορείτε να το σερβίρετε με μια κουταλιά κρέμα γάλακτος ή για διακόσμηση του πιάτου με μια κουταλιά ολόκληρο πράσινο αρακά.

Συνοδεύεται από φέτα καλαθάκι Λήμνου.

Για επιδόρπιο γλυκό κουταλιού μήλο φιρίκι Αχιλλαδέλη

Λίγα λόγια για τον αρακά

Στις περισσότερες συνταγές που γνωρίζουμε, ο αρακάς χρησιμοποιείται χλωρός ή κατεψυγμένος. Πάντως, όχι ξερός. Και όμως, αυτό θα εξέπληττε τους προγόνους μας, αλλά και όλους τους Ευρωπαίους πριν από την Αναγέννηση, αφού μέχρι τότε τον ξεφλούδιζαν, τον αποξήραιναν και τον έτρωγαν όπως τα άλλα όσπρια σε σούπες και ζωμούς ή τον έκαναν φάβα και χυλό.

Γενικά, τα ο ξερός αρακάς έσωσε πολύ κόσμο από την πείνα κατά τον Μεσαίωνα και ήταν βασικό τρόφιμο των φτωχών πληθυσμών καθώς ήταν φθηνός και μπορούσε να διατηρηθεί για καιρό και ήταν καλή πηγή πρωτεΐνης.

Το pease pottage των Άγγλων, για παράδειγμα – όπου «pease» είναι η αρχική αγγλική λέξη για τον αρακά–, ήταν ένα δημοφιλές street food την εποχή του Ιακώβου Α΄. Πρόκειται για ένα είδος πηχτού ανάλατου πόριτζ από βρασμένο ξερό αρακά που σέρβιραν με μπέικον.

Πολύ δημοφιλής ήταν και η πουτίγκα από ξερό αρακά, που έφτιαχναν βράζοντας τα όσπρια μέσα σε τουλπάνι μαζί με ζάχαρη, πιπέρι και λίγη μέντα, ενίοτε και μπέικον. Σήμερα μας ξενίζει αυτό το γλυκάλμυρο μπλέξιμο, ωστόσο είναι ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τις πρώτες πουτίγκες.

Ας μην ξεχνάμε ότι και η κλασική Christmas pudding τους προήλθε από μια αλμυρή εκδοχή.

Στη Σκωτία πάλι φτιάχνουν αλεύρι από αρακά το λεγόμενο peasemeal, πoυ χρησιμοποιούν όπως το καλαμποκάλευρο σε ζύμες, χυλούς τύπου πόριτζ και άζυμα ψωμιά.

Τον 16ο αιώνα, όμως, συνέβη μια κοσμογονική αλλαγή. Ιταλοί κηπουροί δημιούργησαν ποικιλίες αρακά με τρυφερούς σπόρους. Πολύ σύντομα αυτές έγιναν γνωστές και στη Γαλλία, όπου η κατανάλωση των φρέσκων σπυριών έγινε μόδα ανάμεσα στην καλή κοινωνία της εποχής του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και κάπως έτσι άλλαξε το στάτους του αρακά από ταπεινό όσπριο του λαού σε ευγενές λαχανικό.

Η διάκριση «όσπριο ή λαχανικό» ακολουθεί τον αρακά μέχρι σήμερα, δημιουργώντας σύγχυση για το πού τελικά ανήκει. Στην πραγματικότητα, το φυτό Πίσον το ήμερον (Pisum sativum) υπάγεται στα ψυχανθή, όπως και τα όσπρια. Ενώ όμως στην αποξηραμένη μορφή του ο αρακάς λογίζεται ως όσπριο, όταν συγκομίζεται χλωρός, θεωρείται αμυλούχο λαχανικό και ως τέτοιο μαγειρεύεται.

Ως προς την καταγωγή του, πρόκειται για ένα αρχαίο φυτό. Αρχικά ήταν άγριος και αυτοφυής. Τους καρπούς του συνέλεγαν οι τροφοσυλλέκτες, όπως πολύ αργότερα έκαναν οι Ρωμαίοι στρατιώτες της Ιουδαίας και της Νουμιδίας για να συμπληρώσουν το ημερήσιο διαιτολόγιό τους, κι επειδή ήταν σκληροί, τους καβούρδιζαν κι έπειτα τους ξεφλούδιζαν και τους έτρωγαν σαν κάστανα.

Η καλλιέργεια του αρακά ξεκίνησε στην Εγγύς Ανατολή μεταξύ 7500 και 6000 π.Χ. Στην Ινδία τα μπιζέλια αποθεώνονται, όπως και όλα τα όσπρια, στα περίφημα dal, αυτές τις τόσο ιδιαίτερες, χυλωμένες οσπριάδες τους, που άλλοτε έχουν τη μορφή σούπας και άλλοτε είναι πιο πηχτές, σαν φάβες. Στην Κίνα τα κάνουν πουρέ, τα ανακατεύουν με ζάχαρη και τα τηγανίζουν και φτιάχνουν κι ένα άψητο κέικ από τον ίδιο πουρέ με ζάχαρη και κορν φλάουρ.

Στην Ευρώπη οι Βάσκοι τον μαγειρεύουν με ντομάτες, κόκκινη πιπεριά και χοιρομέρι, οι Άγγλοι με μέντα, οι Πολωνοί με καρότο και οι Αμερικανοί με κρεμμύδι και λίγη ζάχαρη.

Σύμφωνα με τον Winston Churchill, τέσσερα είναι τα ουσιώδη στη ζωή: το ζεστό μπάνιο, η κρύα σαμπάνια, το παλαιωμένο μπράντι και ο φρέσκος αρακάς.

(Πηγή: Rebecca Rupp, «How Carrots Won the Trojan War: Curious (but True) Stories of Common Vegetables», εκδ. Storey Publishing, 2011)