Η Ιστορια της Τράπουλας από την εφημερίδα ΛΗΜΝΟΣ του 1935 !

Εφημερίδα «ΛΗΜΝΟΣ»   1.1.1935  – Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΟΥΛΑΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΧΑΡΟΥΛΑ ΖΑΜΠΕΤΑΚΗ – ΠΛΙΑΤΣΚΑ

Τις ημέρες αυτές που η χαρτοπαιξία είνε γενική και ο Φάντης οργιάζει σε σπίτι φτωχών και πλουσίων,  η ιστορία της τράπουλας γίνεται επίκαιρη.

Είνε βέβαιον ότι τα τραπουλόχαρτα εισήχθησαν εν Ευρώπη από τους Ατσιγγάνους που πρωτοήλθαν  στην Ισπανία από την Ασία. Κατά τον 16ον αιώνα σε κάθε λαϊκό εστιατόριο μπορούσε ίσως να μην εύρη κανείς ψωμί  ή κρασί, αλλά μία τράπουλα, καινούρια ή παληά την εύρισκε ασφαλώς.

Η πρώτη τράπουλα είχε 68 χαρτιά, μεταξύ των οποίων ήταν ο τρελλός και ο Πύργος, γιατί τα πρώτα τραπουλόχαρτα ήταν απομοίμησις των πιονιών του σκακιού.

Ως το 1423 που ανεκαλύφθη η ξυλογραφία, τα τραπουλόχαρτα ήταν έργα ζωγραφικής και αποτελούσαν αντικείμενα πολυτελείας για βασιλείς και άρχοντας. Ένας δουξ Βισκόντε επλήρωσε 1500 χρυσά σκούδα για μία τράπουλα ζωγραφισμένη από διάσημα ζωγράφο.

Άμα όμως διαδόθηκε η ξυλογραφία τα τραπουλόχαρτα έγειναν προσιτά σε όλους και οι κατασκευασταί τους μεταχειρίστηκαν συμβολικά πρόσωπα στις διάφορες φιγούρες: Οι 4 βασιλείς (ραγάδες) ήταν ο Δαυίδ, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρ και ο Καρλομάγνος. Οι 4 Ντάμες ήταν η Ζαν ντ΄ Αρκ (η Αυστραλιανή παρθένος), η Βασίλισσα Μαρία Ανζού, η ερωμένη του Βασιλέως της Γαλλίας Καρόλου του 7ου, Αγνή Σαρέλ και η Ισαβέλλα της  Βαυαρίας. Τα άλλα 4 είδη της τράπουλας αντιπροσόπευαν τέσσαρες κοινωνικές τάξεις. Το σπαθί, τους πολεμιστάς, το καρό, τους κληρικούς, το μπαστούνι, τους ακολούθους και η κούπα τους χωρικούς.

Από το 1600 και πέρα η μανία της χαρτοπαιξίας έφθασε στο κατακόρυφο μεταξύ των ευγενών της Γαλλίας.

Το κακό παράδειγμα έδωσαν οι βασιλείς οι οποίοι έπαιζαν με τους αυλικούς των και επέτρεψαν την χαρτοπαιξία στις βραδυνές συγκεντρώσεις των ανακτόρων όπου επαίζοντο μυθώδη ποσά.

Ο Ερρίκος Δ’ έπαιζε κι’ εκέρδιζε διαρκώς. Επειδή δε ήταν όχι μόνον τυχερός, αλλά και πονηρός κρατούσε λογαριασμό πόσα εκέρδιζε και κάποτε είπε ότι τα μισά από τα έξοδα της ανακτορικής συντηρήσεως βγαίναν από τα κέρδη του ανακτορικού χαρτοπαιχνίου…

Απεναντίας ο Φίλιππος ο Ωραίος, ο αγαπημένος των ωραιοτέρων κυριών του βασιλείου, ήταν άτυχος στα χαρτιά. Κάθε βράδυ τον ετίναζαν οι ευγενείς και οι κυρίες της αυλής στο ίδιο του το Παλάτι.

Τέλος, τόσο εκορυφώθη η χαρτοπαικτική μανία, ώστε οι αριστοκράτες έπαιζαν μέσα στα αμάξια τους, ή κατά τη διάρκεια του πολέμου μέσα στις σκηνές τους! Ο κόμης ντε Τρεμουϊλ εσκοτώθη από πλανομένη σφαίρα μέσα στη σκηνήν του, τη στιγμή που έπαιζε. Ο αντίπαλός του στα χαρτιά κόμης ντε Μαρασκέ, χωρίς καθόλου να ταραχθή εμάζεψε τα χρήματα και έφυγε…

Η ερωμένη του βασιλέως της Γαλλίας Λουδοβίκου 14ου Μαρκησίας Μοντεσπάν έπαιζε με λύσσα. Κάθε μέρα έχανε πάνω από 100000 χρυσά σκούδα τα οποία φυσικά επλήρωνε ο βασιλεύς, δηλαδή… ο Γαλλικός λαός. Την Παραμονή των Χριστουγέννων, είχε χάσει στα χαρτιά επί παρουσία του Βασιλέως 700.000 χρυσά σκούδα. Τότε πια την έπιασε το πείσμα, έπαιξε σε μία μόνον παρτίδα 150.000 Πιστόλες (που ισοδυναμούν  με 17.500.000  Γαλλικά φράγκα) και τις εκέρδισε προς μεγάλη χαρά του Βασιλέως.

Οι ευγενείς κατέβαιναν σε καταγώγια, μέσα στα οποία έπαιζαν οι αστοί. Εκεί μέσα έχαναν όχι μόνο τα λεπτά τους, αλλά και την αξιοπρέπειά τους. Καμμιά φορά συνέβαινε ώστε ένας ευπατρίδης – που έχανε ότι είχε – να τραβήξη το σπαθί του και να πάρη διά της βίας όχι μόνον τα χρήματα που έχασε αλλά και όλο τον πάγκο. Φυσικά οι φόνοι ήταν συχνοί, διά τα χαρτοπαίγνια.

Στην παληά εποχή, το να κλεψη κανείς στα χαρτιά δεν αποτελούσε αδίκημα, όπωςσήμερα και εκείνος που έπαιζε έπρεμε προ παντός να προσέχη τα χέρια του αντιπάλου του. Ο Βασιλιάς της Γαλλίας Ερρίκκος έκλεβε με πολλή τέχνη και πονηρία, τον αντίπαλό του, βαθύπλουτο τραπεζίτη Ζαμέτ και πολλές φορές καυχιότανε το κατόρθωμά του αυτό.  – Τον εμάδισα πάλι σήμερα το γέρο Ζαμέτ, έλεγε γελώντας.

Μια φορά οι αυλικοί για να πειράξουνε τον Τραπεζίτη του είπαν ότι την περασμένη μέρα ο Βασιλεύς καυχήθηκε ότι τον ξεγέλασε στα χαρτιά και του πήρε 200 πιστόλες. Ο Ζαμέτ ατάρχος απήντησε.

— Ο Βασιλεύς μου αποδίδει τα ίσα, με μόνη τη διαφορά ότι είναι ολιγαρκής, ενώ εγώ είμαι αχόρταγος.

Πράγματι η Ζαμέτ είχε πλουτίσει με την εύνοιαν του Βασιλέως και εκέρδιζε δανείζοντας τοκογλυφικώς τη Γαλλία διπλάσια απ’ όσα του έκλεβε ο Βασιλεύς στα χαρτιά.

Αλλά και οι ευγενείς δέσποινες έκλεβαν με τέχνη και γυνακεία πονηριά. Τα χεράκια της κοντέσσας Μπερνέρ είχαν μία δεξιότητα που θα την ζήλευε ο καλλίτερος ταχυδακτυλουργός. Παίζοντας κάποτε με τον καρδινάλιο ντε Ρουάν, τρελλά ερωτευμένος μαζί της απήτησε να τριπλασιασθή η μίζα του. Τότε όμως ο καρδινάλιος  χάνοντας την υπομονή του είπε:

–          Κυρία μου η καρδιά σας βέβαια αξίζει θησαυρό, μη ζητάτε όμως προκαταβολικώς τον τόκο γιατί ίσως χάσετε και το κεφάλαιο.

Και από τότε ο καρδινάλιος έπαψε να φλερτάρη με την κοντέσσα αυτήν που εκμεταλεύετο το αίσθημά του για να τον ξεπαραδιάση κλέβοντάς τον στα χαρτιά.

***

Επί Λουδοβίκου 14ου η αστυνομία καταδιώκοντας την κλοπή στο χαρτοπαίγνιο ανεκάλυψε διαφόρους τρόπους απάτης!… Καθ’ ένας από αυτούς είχε και ολόκληρη σχολή οπαδών! Στους χαρτοκλέφτες έβαλαν τότε μεγάλες ποινές, αλλά χωρίς να τους τιμωρήσουν. Απεναντίας αυτοί εφεύραν νέας μεθόδους κλεψιάς, άγνωστες έως τότε. Ο διάσημος μάλιστα τυχοδιώκτης μαρκήσιος Καζανόβας ίδρυσε και Σχολή όπου δίδασκε πώς να κλέβουν. Η επιδεξιότης του Καζανόβα στο κλέψιμο έφτασε σε απίστευτο σημείο. Παίζοντας έδινε ότι χαρτιά ήθελε στον ανίπαλό του και κάθε στιγμή άλλαζε μέθοδο κλεψιάς. Ο Καζανόβας είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των χαρτοπαικτών!.

Κατά τα χρόνια εκείνα στην Ενετική Πρεσβεία του Παρισιού υπήρχε συστηματικό χαρτοπαίγνιο, καθώς και μέσα στο μέγαρο της πεθεράς του Διευθυντού της Αστυνομίας. Ενας Ισπανός ευγενής ο Δον Μιρέϊβα σε τρεις νύχτες εκέρδισε ποσόν που αντιστοιχούσε με τρία εκατομμύρια σημερινά γαλλικά φράγκα,  την άλλη μέρα  όμως βγήκε φήμη ότι έκλεβε. Πέντε από τους χαμένους τον εκάλεσαν σε μονομαχία, ο Μιρέϊβα εσκότωσε τους  τρεις και πληγώθηκε από τον τέταρτο. Τούτο όμως ούτε την υπόλιψή του εζημίωσε, ούτε τον απεμάκρυνε από την Αυλή. Και οι πόρτες του παλατιού εξακολουθούσαν να είνε ανοιχτές γι’ αυτόν. Ο ίδιος ήταν και  τρομερός κατακτητής γυνακείων καρδιών.

Στα δημόσια χαρτοπαίγνια υπήρχαν τραπέζια στα οποία έπαιζαν δύο φημισμένες χαρτοκλέφτρες,  τριγυρισμένα από πλήθος θεατών, οι οποίοι έβαζαν στοιχήματα ποιος από τους δύο θα κλέψη επιτηδειότερα  και θακερδίση τον άλλον!..  Δηλαδή όπως γίνεται σήμερα στις κούρσες.

Να τώρα και ένα ανέκδοτο.

Ο Στρατάρχης ντε Γραμόν παίζοντας μ’ ένα ευπατρίδη, αντελήφθη ότι  τον έκλεβε. Δεν είπε τίποτα αλλ’ όταν ετελείωσε το παιχνίδι επλήρωσε, και πήγε να κάνη τα παράπονά του στον Βασιλέα. Ο Βασιλεύς γελώντας του είπε:

-Κάμετε υπομονή, Στατάρχα. Θα διατάξω να κόψουν κίβδηλα νομίσματα για να πληρώνονται οι  χαρτοκλέπται!..

Όταν πρωτοφάνηκαν τα χαρτιά στην Ευρώπη, ήταν γνωστό ένα μονάχα παιχνίδι ονομαζόμενο ταρό που έμοιαζε κάπως με το σημερινό μπεχίκι.

Αργότερα οι Δομινικανοί καλόγεροι επενόησαν δεύτερο παιχνίδι το λεγόμενο «πεντακόσια», έφθασε σε σημείο ώστε οι καλόγεροι περιδεύοντες για ελεημοσύνες, το εμάθαιναν στους πιστούς. Κατόπιν οι Δομινικανοί  εφεύρον το πικέτο και το εκιρτέ. Οι ίδιοι επενόησαν 12 τρόπους απάτης για το πρώτο παιχνίδι και 17 για το δεύτερο.

***

Το μεγαλύτερο σημερινό χαρτοπαίγνιο του κόσμου γίνεται στο Μόντε Κάρλο , που βρίσκεται στη μικρή  ανεξάρτητη ηγεμονία του Μονακό, στα νότια της Γαλλίας, κοντά στις Αλπεις. Η ηγεμονία αυτή έχει 25 χιλιάδες κατοίκους και στρατό από 4 … αξιωματικούς και 82 χωροφύλακες. Και όμως από τους φόρους που πληρώνουν οι κάτοικοί της και από την μικτή εξαγωγή των προϊότνων της – λάδι, πορτοκάλια, λεμόνια, αρώματα, λικέρ,  καλλιτεχνικά βάζα κλπ – μισθοδοτεί τον ηγεμόνα, το προσωπικό του, τα μέλη της Κυβερνήσεως και τους λιπούς στρατιωτικούς και πολιτικούς υπαλλήλους. Τα καταφέρνει δε ωραία χωρίς οικονομικές δυσχέρειες, γιατί έχει σπουδαίο εισόδημα από το νοίκι της λέσχης του Μόντε Κάρλο, όπου έρχονται κάθε χρόνο να παίξουν οι  περιφημότεροι χαρτοπαίκτες του κόσμου, οι βαθύπλουτοι και όπου μαζεύονται οι ωραιότερες αλλά και ελαφρότερες κυρίες της Ευρώπης.

Γύρω από την Ρουλέττα και τα άλλα παιχνίδια της λέσχης αυτής χάνονται τεράστια ποσά και κάθε μέρα γίνονται τραγωδίες με φόνους και αυτοκτονίες! Η Εταιρία που νοίκιασε τη Λέσχη κατά το 1920 εκέρδισε τον πρώτο χρόνο 67.000.000 φράγκα! Ο Διευθυντής της Λέσχης έχει μηνιαίο μισθό 30.000 Γαλλικά φράγκα, ήτοι 210.000 δραχμάς, εκτός της κατοικίας και των εξόδων παραστάσεως.

Αυτή είνε θέση μια φορά!…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ  !!!