Οι Λατρεμένες Πασχαλινές Πιστόλες, μιας άλλης εποχής !

Εκεί  γύρω από τη χρονολογία του 1960 το έθιμο με τις πασχαλινές Πιστόλες ήταν σε έξαρση…  Ο φόβος του Χωροφύλακα,  παρά της αντίθετες προσπάθειες του Κράτους,  ήταν κάτι που το ξεπερνούσαν οι νέοι της  εποχής αλλά και οι μεγαλύτεροι  με τη “δικαιολογία”  του Εθίμου και παρά το κυνηγητό και κάποιες εκ των υστερών κλήσεις στο Τμήμα,    είχαν επικρατήσει όπως φανερώνει και η μοναδική “θριαμβευτική”   φωτογραφία,  σε ένα στενό κοντά στην αγορά της νέο-ονομασθείσας  τότε  Μύρινας.

Οι Πιστόλες ήταν  εμπροσθογεμείς. Κάτι μου λέει  ότι με κάτι  τέτοιες έκαναν την Επανάσταση  του 1821 !  Γέμιζαν το 1/4 της κάνης με μαύρο μπαρούτι, αυτό που αγόραζαν οι κυνηγοί για τις “χαρτούτσες”  του κυνηγητικού τους όπλου.

Το Υπόλοιπο της κάνης το γέμιζαν  με μικρά κομμένα πανιά τα οποία πατίκωναν  με την “παραγεμιστήρα, έναν ατσάλινο έμβολο που χωρούσε ισα  – ισα στην κάνη της Πιστόλας. Το γέμισμα της Πιστόλας, Μπαρούτι, πανιά, πατίκωμα, καψούλα  έπαιρνε περίπου 5 λεπτά. Και ότι οι πιστόλες του Πάσχα, με κάποιες προσαρμογές οπως η σκανδάλη,     ήταν όπλα πολεμικά αν μέσα στην κάνη έβαζες ενα βλήμα προκύπτει από τη γνωστη φράση : “στάσου Τουρκο να γεμίσω” το 5λεπτο που ειπαμε!

Στην αρχή της Κάνης,  πάνω  απο  εκεί που ήταν το μπαρούτι,  υπήρχε ένα άνοιγμα και εκεί  ήταν  τοποθετημένη  η λεγόμενη “φάλια” πάνω στη οποία τοποθετούσαν με προσοχή ένα έτοιμο καψούλι  και αυτός ήταν η μηχανισμός πυροδότησης της Πιστόλας!

Η  κάψουλα εκπυρσοκροτούσε με το χτύπημα πάνω  σε μια πέτρινη γωνία ενός σπιτιού. Έτσι γινόταν η έκρηξη του μπαρουτιού  και η θορυβώδης εκτόνωση των πιεσμένων πανιών . Ο θόρυβος αυτός της έκρηξης λέγονταν “βρόντος”  και  όσο πιο δυνατός ήταν  τόσο πιο επιτυχημένη η  Πιστόλα, που κατασκευαζόταν, παράνομα, στα τοπικά μηχανουργεία, πολλές  φορές από τους  μαθητευόμενους νέους ,  εν  αγνοία του αφεντικού !

Η  εκπυρσοκρότηση  και η εκτόνωση των πανιών μπορούσε να τραυματίσει κάποιων σε απόσταση μέχρι τα 4 -5 μέτρα.

Το μήκος μιας  πιστόλας ήταν  20 εως 25 εκατοστά.  Οι περισσότερες ήταν μονοκόμματες   με τη λαβή να είναι συνέχεια  της κάνης , υπήρχαν όμως και κάποιες με ξύλινη λαβή.

Αυτα σε γενικές γραμμές ! Κάθε άλλη  προσθήκη θα δώσει ακόμη πιο πολλές λεπτομέρειες  για τη “Λατρεμένη”  Πιστόλα,  που άντεχε στο χρόνο και περνούσε   απο  χέρι  σε χερι!   Μια τέτοια διάσημη ήταν  η  δίκαννη , η οποία κάποια χρονιά, εμφανίστηκε στο Άντρώνι στα χέρια του Αντώνη Κοντογιάννη. Μια άλλη ξεχωριστή  ήταν κοντά στα 30 εκατοστά, με την κάνη εξωτερικά, όχι κυλινδρική αλλά εξάγωνη  στα χεριά του Παντελή  Μπανανή  (Σεκέρη) . Δύσκολη  πιστόλα, θυμάμαι,  που ήθελε  πολύ γερό κράτημα για να μην ξεφύγει σε ανεξέλεγκτη τροχιά !    Ηλιας Κότσαλης