ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ – Πόσο αντέχουμε;

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ – Πόσο αντέχουμε;

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές. Μ’ αυτήν την πανδημία δοκιμάζεται η αντοχή μας, σωματική και ψυχική. Η ανασφάλεια και ο φόβος μας τριγυρίζουν. Ίσως κινδυνέψει και η ίδια μας η ζωή από αυτόν τον υπερμεταδοτικό ιό..

Κάτι παρόμοιο, αλλά πολύ χειρότερο, έζησαν οι παππούδες μας.

Ας κάνουμε μια σύγκριση. Για παράδειγμα, ας σκεφτούμε τι θα είχαμε ζήσει εάν είχαμε γεννηθεί το έτος 1900:

Όταν θα είμασταν 14 χρονών, τότε άρχιζε ο Α ‘ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Στα 18 μας, έχει τελειώσει με θάνατο 22 εκατομμυρίων.

Λίγο μετά, η παγκόσμια πανδημία, η ισπανική γρίπη, μέσα σε δύο χρόνια σκοτώνει 50 εκατομμύρια ανθρώπους.

Βγαίνεις ζωντανός και σώος και είσαι 20 χρονών.

Στα 29 σου, επιβιώνεις από την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, προκαλώντας πληθωρισμό, ανεργία και λιμό. Χιλιάδες θάνατοι από πείνα και αυτοκτονίες.

Στα 33, οι Ναζί έρχονται στην εξουσία.

Είσαι 39 όταν αρχίζει ο Β ‘ Παγκόσμιος Πόλεμος και τελειώνει όταν είσαι 45.

Κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος πεθαίνουν 6 εκατομμύρια Εβραίοι.

Θα υπάρξουν πάνω από 60 εκατομμύρια θάνατοι συνολικά.

Κατοχή στη χώρα μας, χιλιάδες θάνατοι από πείνα, καταστροφές, εμφύλιος πόλεμος, νέοι θάνατοι, φόβος και ανασφάλεια.

Είσαι 52 όταν ξεκινά ο Πόλεμος της Κορέας.

Είσαι 64, όταν αρχίζει ο πόλεμος του Βιετνάμ, και τελειώνει όταν είσαι 75.

Στο μεταξύ, νέες πανδημίες, πόλεμοι, σεισμοί, καταστροφές.

Όλα αυτά τα έζησαν οι παππούδες μας. Και άντεξαν. Επιβίωσαν.

Μάλιστα, όσοι ήλθαν πρόσφυγες από τον Πόντο και την Μικρά Ασία, έζησαν γενοκτονία και ξεριζωμό. Οι περισσότεροι από αυτούς πριν την ανταλλαγή πληθυσμών με τη Συνθήκη της Λωζάνης έζησαν κυριολεκτικά απόλυτα πρωτόγονα, σαν τα άγρια θηρία στα βουνά, γιατί οι Τούρκοι τους κυνηγούσαν να τους σκοτώσουν και είχαν κάψει τα σπίτια τους.

Έτρωγαν βολβούς από το χώμα, άγρια χόρτα και άγρια πουλιά, και κρύβονταν σε σπηλιές χωρίς θέρμανση, χωρίς φωτισμό, χωρίς κρεβάτι, χωρίς τίποτα.

Πολλοί εκεί πάνω στα βουνά και τις σπηλιές έκαναν δύο (2) ολόκληρα χρόνια να αλλάξουν ρούχα, εσώρουχα και κάλτσες, να λουστούν, να φάνε μαγειρεμένο φαγητό!

Πολλοί από την οικογένεια τους σφάχτηκαν ή πέθαναν στην εξορία. Άλλοι έχασαν τα παιδιά τους που τα άρπαξαν οι Τούρκοι.

Κι όταν ήλθαν πρόσφυγες στην Ελλάδα έχτισαν τα πρωτόγονα σπίτια τους με κερπίτσια (λάσπη και άχυρα), και κοιμόντουσαν πάνω στο χώμα.

Πηγαίναν στα Πιέρια και έκοβαν ξύλα για να ζεσταθούν. Άναβαν μια λάμπα πετρελαίου για να βλέπουν τη νύχτα και κουβαλούσαν στη ράχη νερό από κάποια μακρινή πηγή για να πιουν, να μαγειρέψουν, να πλένουν με τα χέρια στη σκάφη και να λουστούν.

Κι εμείς σήμερα;

Τα σημερινά παιδιά και οι νέοι μας παραπονιούνται ότι δεν αντέχουν την καραντίνα. Απελπίζονται γιατί δεν μπορούν να πάνε στο μπαράκι να πιουν καπουτσίνο και να δουν την γκόμενα.

Πιστεύουν ότι ήρθε το τέλος του κόσμου όταν το πακέτο που παράγγειλαν on line στο Amazon παίρνει περισσότερες από τρεις μέρες για να φτάσει στο σπίτι τους.

Τους πιάνει απελπισία όταν δεν παίρνουν περισσότερα από 15 ”like” για τη φωτογραφία τους που ανάρτησαν στο Facebook ή στο Instagram.

Κάνουν πορείες διαμαρτυρίας γιατί δεν μπορούν να φοράνε τη μάσκα στο σουπερμάρκετ, στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Κι όχι μόνον οι νέοι και τα παιδιά, αλλά και πολλοί μεγάλοι.

Έχουμε όλα αυτά που οι γονείς και οι παππούδες μας στερήθηκαν, ρεύμα, τηλέφωνο, φαγητό, ζεστό νερό, θέρμανση και στέγη.

Τίποτα από αυτά δεν υπήρχε κάποτε.

Η ανθρωπότητα επέζησε μέσα από πολύ πιο σοβαρές περιστάσεις αλλά δεν έχασε το κουράγιο της.

Εντάξει, οι καταστάσεις τότε και σήμερα δεν είναι ίδιες, ίσως δεν πρέπει να τις συγκρίνουμε. Εντούτοις, είναι άραγε τόσο βαριά η καραντίνα; Πόσο αντέχουμε;