Κλέφτες …. Τζανεριών

Κλέφτες …. Τζανεριών

της Χριστινας Κάβουρα

Η κλοπή σχεδιαζόταν …. στρατηγικά,  εντοπιζόταν οι τζανεριές,  εντοπιζόταν η πρόσβαση τους,  εξεταζόταν το γεγονός αν υπήρχε σκύλος λυτός ή δεμένος, αν ο τοίχος του κήπου ήταν ψηλός, χτιστός αν είχε  χτισμένα  κοφτερά τζαμάκια στο τελείωμά  του, επίσης προτιμούνταν  οι τζανεριές με μεγάλα γλυκόξινα τζάνερα  !  Είχε αρκετές τζανεριές τότε η Μύρινα διάσπαρτες σε όλες τις γειτονιές.

Τα τζάνερα δεν μας άρεσαν ώριμα ! Επίσης μας άρεσαν και …. κλεμμένα.  Θα μπορούσαμε βέβαια  από κάποιους κατόχους Τζανεριών να ζητήσουμε μερικά. Αλλά πάντα παίρναμε την ίδια απάντηση : Δεν ωρίμασαν ακόμα, θα σας δώσουμε όταν …. ωριμάσουν. (Τα ώριμα μάλλον δεν μας πολυενδιέφεραν).

Η εποχή κλοπής των τζάνερων συνέπιπτε με την εποχή των απολυτήριων εξετάσεων του Γυμνασίου. Κάποια αγόρια από μεγαλύτερες τάξεις πήγαιναν κάτω από σπίτια όπου έμεναν κοπέλες, οι οποίες διάβαζαν για τις εξετάσεις αλλά ήταν πρόθυμες για ενδιαφέροντα …. Διαλείμματα, και οι οποίες κατέβαζαν με σχοινάκι ένα καλαθάκι να μπουν τα τζάνερα ! Δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να κατεβούν τις σκάλες που έτριζαν σε κείνα τα  τότε «σεράγια»  που νοίκιαζαν δωμάτια, να ανοίξουν πόρτα βραδιάτικα, να σηκωθεί ο νοικοκύρης από το θόρυβο, έγκλημα καθοσιώσεως  να βγουν από την πόρτα νύχτα οι κοπέλες !  Πάντα βέβαια βρισκόταν λύσεις για το φλερτ  που αλάτιζε τις μέρες και μείωνε  το άγχος των εξετάσεων !

Επίσης ο πανίσχυρος θεός  Έρωτας, που την Άνοιξη ήταν στα καλύτερά του,  έβρισκε πάντα δρόμους ακόμα και μέσα από τις τζανεριές.

Τζάνερα δεν έκλεβαν μόνο τα αγόρια. Και εμείς τα κορίτσια δεν πηγαίναμε πίσω! Πολλές φορές η μια σήκωνε την άλλη να φθάσουμε τα κλαδιά που εξείχαν πάνω από τον τοίχο, παλιά οι περισσότεροι κήποι ήταν περιτοιχισμένοι, αν είναι δυνατόν, μάλλον τούρκικο έθιμο αυτές οι περιφράξεις, να είναι και ο κήπος κρυμμένος !  Οι τζανεριές του αείμνηστου Δαρδανόπουλου  είχαν μεγάλα τζάνερα  πρώτης …. ποιότητας,  αλλά  δυστυχώς υπήρχε και σκύλος που βέβαια δεν μπορούσε να πηδήξει τον πανύψηλο τοίχο μόνο που  γαύγιζε έξαλλος, δίνοντας το σήμα ότι κάποιος παραβίαζε την ….. νύχτα !

Οι κλοπές συνέβαιναν – όπως ήταν φυσικό – με το που έπεφτε το σκοτάδι ή τέλος πάντων  το μούχρωμα,  ή και αργά τη νύχτα από τους μεγαλύτερους, ώστε δύσκολα αναγνωριζόμασταν. Βέβαια έπρεπε να προσέχουμε και τον παιδονόμο που εκτελούσε και χρέη Αγροφύλακα εκτός από  φύλακας  τήρησης του ωραρίου κυκλοφορίας των μαθητών και επειδή τα αγόρια εν πολλοίς  του ξέφευγαν,  τα έβαζε με τα κορίτσια που ήταν πιο ευάλωτα.

Θυμάμαι εκείνο το απόβραδο που με την παρέα μου από δροσερές,  όμορφες και χαρούμενες κοπέλες βγήκαμε εις άγραν τζανεριών ! Μας άρεσε και η  «πλάκα» που πήγαινε πακέτο με την κλοπή, γέλια που κάποτε  απέβαιναν ξινά όπως εκείνη τη φορά που έσπασε το κλαδί και προσγειώθηκα στην βεραντούλα μιας κουζίνας γεμάτη ντροπή και γρατζουνίσματα.

Μετά από λίγο καιρό όταν ωρίμασαν τα τζάνερα η ιδιοκτήτρια της κουζίνας έδωσε στην μητέρα μου ένα μεγάλο μπωλ γεμάτο ώριμα πια τζάνερα !

Τι να τα κάνω αυτά ρώτησε έκπληκτη η μητέρα μου.  «αρέσνε  στο κουτσούδι’ σ» απάντησε η κυρία της κουζίνας !

Η Μάνα μου έφερε τα τζάνερα στο σπίτι και με άγριο ύφος με ρώτησε : Τι έκανες πάλι ??

Προχθές μια κοπελιά μιάς άλλης παρέας, μεγάλη τώρα και αυτή,  ρώτησε μια  παλιά γειτόνισσα  ιδιοκτήτρια τζανεριάς : Αχ βρε  Μαρίκα τι υπέροχη τζανεριά που είχες !  Ξεράθηκε αποκρίθηκε ξερά η Μαρίκα, λογικό μετά από τόσα χρόνια να ξεραθεί το δέντρο, μάλλον δεν είναι αιώνιες οι τζανεριές, όπως οι πλάτανοι !

Επίσης δεν θυμάμαι πια πιο αγόρι μου είχε δώσε εκείνο το μεγάλο τζάνερο, το χαρακωμένο, με ένα μικρό χαρτάκι τετραδίου που προεξείχε από τη χαρακιά,  με μια μόνο λέξη, μια λέξη  όμως που έσερνε μαζί της πολύ μαγεία,  γραμμένη με μεγάλα γράμματα, ΣΑΓΑΠΩ.

Κοιτάζω τις τζανεριές του κήπου μου, φορτωμένες τζάνερα που δεν τρώει πια κανείς, που δεν καταδέχεται κανείς! Μόνο κάποιες φίλες και γνωστές μάζεψαν μερικά για μαρμελάδα αλλά τα δένδρα δεν ξεφορτώθηκαν !  Πρέπει να ζούμε σε μια …. μεγάλη ευμάρεια, ίσως δεν το έχουμε προσέξει !