Ο χρόνος (…και μια απάντηση – σχόλιο στο προηγούμενο Άρθρο)

Ο χρόνος

Γράφει (κάθε Παρασκευή)   η Χριστίνα Κάβουρα

Προσπαθούμε να μάθουμε να μετράμε το χρόνο μέσα από χαρές και λύπες, μέσα από όμορφες μέρες που μας χαρίστηκαν, λιγότερο μέσα από καθημερινά γεγονότα, κάποια στιγμή φθάνουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο χρόνος κυλάει μέσα από τα χέρια μας σαν νερό, συνειδητοποιούμε την θνητότητά μας, συνειδητοποιούμε ότι ο χρόνος μας είναι περιορισμένος και λίγος.

Βλέποντας παλιές φωτογραφίες αναρωτιόμαστε πως στο καλό πέρασαν τόσα χρόνια χωρίς να το πάρουμε είδηση, πως βρεθήκαμε εδώ στην άκρη ενός χρονικού  αδιεξόδου ψάχνοντας πως καταλήξαμε  εδώ, ποια πορεία ακολουθήσαμε, ήταν αυτή η πορεία ότι αναζητούσαμε στην αυγή των θαυμάτων, τότε που θεωρητικά ήμασταν αθάνατοι ?

Ψάχνω τον χρόνο μέσα από δύσκολα μονοπάτια προσπαθώντας μάταια να εξερευνήσω πράγματα δεδομένα και μη, να κατανοήσω τα … ακατανόητα, μην έχοντας άλλη ευκαιρία ούτε να διορθώσω πράγματα στο απώτερο παρελθόν,   ούτε να προχωρήσω σε δρόμους που ήθελα να επιλέξω κάποτε αλλά δεν επέλεξα !

Χθες κορνίζωσα μια φωτογραφία που έστειλε αγαπημένη μου συμμαθήτρια όπου ένα μπουκέτο κοριτσιών του τότε χορεύει με την επίσημη στολή του Γυμνασίου – μπλε φούστα – άσπρη μπλούζα –  κάποιο  συρτό ή   ίσο  χορό, σε κάποια επίσημη εκδήλωση !

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τα πρόσωπα  προφανώς για να ανακαλύψω σκέψεις κρυφές ή όνειρα, ενδεχόμενες προσδοκίες  μέχρι που τα παράτησα, άνθρακες ο … θησαυρός !

Τι πραγματοποιήθηκε από όλα αυτά τα όνειρα, που είναι το λάθος, που είναι η αλήθεια μας !

Αλλά για πιο απώτερο παρελθόν μιλάω !  Το παρελθόν όλων μας αριθμεί κάτι λίγα χρόνια, το απόλυτο τίποτε μέσα στο χρόνο, όσο και ο εγωϊσμός μας να μην θέλει να το παραδεχτεί!

Στις ανατολικές περιοχές της Ασίας κατοικούσε ο χόμο ερέκτους (homo erectus)  ο «όρθιος άνθρωπος» που έζησε εκεί για σχεδόν δύο εκατομμύρια χρόνια, γεγονός που τον καθιστά το μακροβιότερο ανθρώπινο είδος που έχει υπάρξει.  Είναι μάλλον απίθανο εμείς δηλ.  ο

χόμο σάπιενς   που ζει στον πλανήτη τα τελευταία 60.000 χρόνια να φθάσει αυτό το ρεκόρ.

Αυτή η μέτρηση χρόνου  φαντάζει εξωπραγματική για τα δικά μας δεδομένα !

Πως  άραγε ο  χόμο σάπιενς  έχει αποκτήσει τόσο ισχυρές μηχανές σκέψης ώστε εικάζουμε ότι  εξουδετέρωσε  όλα τα άλλα ανθρώπινα είδη π.χ. τον χόμο νεάντερταλ, τον χόμο ergaster δηλ. τον «εργαζόμενο άνθρωπο», τον Homo denisova  από τις στέπες της σημερινής Ρωσίας,  για να αναφέρω κάποια από τα είδη ανθρώπων που ζούσαν κάποτε στην γη. Κάποια από αυτά τα είδη ήταν τρομεροί κυνηγοί κάποιοι πράοι χορτοφάγοι, όλοι όμως ήταν άνθρωποι.

Η αλήθεια φαίνεται να είναι ότι πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον έξι διαφορετικά είδη ανθρώπων βάδιζαν στη γη.

Ίσως το τίμημα σκέψης του «σοφού ανθρώπου» είναι εγκληματικό !   Ίσως όπως αναπτυσσόταν ο εγκέφαλός του κάπου εκεί μέσα να αναπτύχθηκε το γονίδιο του πολέμου από το οποίο χιλιάδες χρόνια τώρα δεν μπορούμε να σωθούμε !

Αλλά η εξέλιξη του ανθρώπου συνεχίζεται και θα συνεχίζεται σε ένα χρόνο που δύσκολα μπορούμε να παρακολουθήσουμε, με έναν εγκέφαλο να μεγαλώνει διαρκώς αναπτύσσοντας μια τρομακτική μηχανή σκέψης αλλά όχι πάντα για το καλύτερο !

Ίσως κάποια στιγμή  εμείς οι «νικητές» Χόμο Σάπιενς  να μην μπορέσουμε να σωθούμε από εμάς τους ίδιους, από τους εαυτούς μας, τα πιστεύω μας, την λανθασμένη κάποιες φορές ιδεολογία μας, την νοοτροπία μας, την πλεονεξία μας !

Μετρώ και ξαναμετρώ το χρόνο που μας «καθορίστηκε» σαν βιολογικά όντα πάνω στη γη, αυτό το σχετικά μικρό διάστημα μέσα στο οποίο προσπαθούμε  να χωρέσουμε ότι δεν θα χωρέσει ποτέ, εθισμένοι σε μια παράλογη αναζήτηση ευτυχίας χωρίς να μπορούμε να σωθούμε από την  αλαζονεία μας που μας ωθεί σε δρόμους που μόνο ευτυχισμένοι δεν μπορούν να είναι αφού η ευτυχία μας είναι αλληλένδετη με την ευτυχία του διπλανού μας !

LimnosNea.gr – ΛΗΜΝΟΣ ΡΑΔΙΟ ΑΛΦΑ : Και μια απάντηση – σχόλιο στο στο προηγούμενο Άρθρο της Παρασκευής…

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤHΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ

Ξαφνιάστηκα προχθές με το κείμενο της συμμαθήτριάς μου Χριστίνας Κάβουρα με τίτλο «Μια μέρα του δικού μας…μεσαίωνα»,  με την ειδική  αναφορά μάλιστα και στο όνομά μου.

Καταλαβαίνω βέβαια ότι πρόκειται  για ένα κείμενο κεφάτο για τη δροσερή μας ηλικία, προ…πεντηκονταετίας, με την αναμενόμενη έστω δόση υπερβολής, όμως το περιεχόμενό του με ξένισε, σαν να μιλούσε για άλλα πρόσωπα, αλλού… Στο τέλος της ανάγνωσης, μου έμεινε πικρία….Δεν θυμάμαι κανένα Καθηγητή ή Γυμνασιάρχη μας παρανοικό ή άξιο μίσους…

Μακάρι, όλοι, να μπορούσαμε, σε κάθε «προδοσία» ή αναποδιά, που σαν απάντηση  λάβαμε, από πρόσωπα ή τη ζωή, να ρίχναμε συμβολικά και με σεβασμό μια φούχτα χώμα, όπως η Αντιγόνη και να προχωρούσαμε μπροστά…, χωρίς αναταράξεις του Άνω- Κάτω Κόσμου μας.

Με εκτίμηση

Μάγια Μελισσά-Παπαδημούλη