Επίκαιρα

Μακρύ  καυτό  καλοκαίρι !

Μακρύ  καυτό  καλοκαίρι- Γραφει η Χρ. Κάβουρα

Θέλουμε δεν θέλουμε  το καλοκαίρι φθίνει, οδεύει στο τέλος του, οι μέρες μικραίνουν ορατά πια, και μια πρωϊνή δροσιά σηματοδοτεί την έλευση του Φθινοπώρου !

Παιδί, μετά τα εννιάμερα της Παναγίας  λες και άρχιζε αυτόματα το φθινόπωρο, μετά το πανηγύρι της Παναγιάς στον Κορνό, ξεκινούσαμε πρωί – πρωί να πάρουμε το λεωφορείο για τη Χώρα ή Κάστρο, κανείς τότε δεν έλεγε την Πόλη μας Μύρινα. Πολλές φορές έβρεχε κιόλας, είχε ψύχρα, ψάχναμε τις ζακέτες μας και  όπως ήμασταν και ξενυχτισμένοι  απαρτίζαμε μια συντροφιά η προσωποποίηση της μελαγχολίας, ήταν ένα λεωφορείο  γεμάτο κατήφεια !

Θυμάμαι ότι πρωί – πρωί είχε αρχίσει η καθαριότητα των καφενείων, στοίβες τα πιάτα για πλύσιμο, ντάνες τα ποτήρια  και  η  σύζυγος του Καφετζή αγουροξυπνημένη και εκνευρισμένη  προσπαθούσε ….μες την καλή χαρά να συμμαζέψει το χάος !

Χρόνια μετά είδα στην Εθνική Πινακοθήκη έναν πίνακα που επιγραφόταν «μετά το πανηγύρι»  και μου θύμισε εμάς τότε αλλά και όλους τους πανηγυριώτες που γυρνούσαν και γυρνούν πίσω στην καθημερινότητα, ενώ το κέφι έχει μείνει πίσω μαζί με ώρες καλές και χαρούμενες !

Ένα αγαπημένο πανηγύρι και το καλοκαίρι, πάντα πολλά υποσχόμενο, πάντα γεμάτο όνειρα και προσδοκίες, γεμάτο παραλίες και θάλασσες, ηλιοβασιλέματα, καλωσορίσματα (φέτος δεν υπήρχαν και αγκαλιές  όπως παλιά) γεμάτο από φως, γεμάτο από αγαπημένους τόπους του νησιού μας ! Μόνο που τα πανηγύρια πάντα τελειώνουν, και έρχεται ο καιρός να μαζέψουμε την πραμάτεια μας !

Ίσως και σ΄αυτό το καλοκαίρι να μην συντελέσθηκε η εκπλήρωση όλων των προσδοκιών μας, πολλές αλήθεια οι προσδοκίες μας για μέρες ήμερες και χαρούμενες, ίσως να υπήρξαν και καταστάσεις που μας στενοχώρησαν, προσωπικά με πληγώνει η επικείμενη καταστροφή του «ΑΠΑΝ ΓΙΑΛΟΥ» όπου παλιά μάζευα φεγγαρόπετρες,  ένας γιαλός με κοχύλια μοναδικά που μάλλον θα έχει την τύχη του Κέρους. Με θλίβει όταν  οι ξένοι δεν σέβονται πάντα το τοπίο μας, έμαθα ότι παίρνουν και πέτρες από τα «ΦΑΡΑΚΛΑ», μάλλον η υποδομή μας υστερεί. Εμείς οι αυτόχθονες που μάθαμε να αγαπάμε και την κάθε πετρούλα του τόπου μας που για εμάς καθετί αποτελεί μέρος της μνήμης, της ιστορίας μας, της αγάπης μας για τον χώρο αυτό τον δικό μας πρέπει να βρούμε τρόπο να προστατέψουμε και να διαφυλάξουμε ότι αγαπάμε.

Δύσκολο όταν κλείνω το καλοκαίρι σε βαλίτσες, σακίδια, σάκους και σακούλες, ευτυχώς εκτός από τις αναμνήσεις παίρνω πάντα μαζί μου βότσαλα και κοχύλια, όλα αυτά που φέρνει πίσω η παλίρροια, όλα αυτά τα μικρά κομμάτια τα γεμάτα θάλασσα, τα  γυαλισμένα από αναρίθμητα κύματα,  που κλεισμένα σε γυάλες και γυαλάκια θα τα χαζεύω έναν ολόκληρο  χειμώνα θυμίζοντάς με  την αγαπημένη μου παραλία.  Χαίρομαι επίσης όταν αγοράζω και παίρνω μαζί μου έργα από Λημνιούς καλλιτέχνες, ζωγραφισμένους βράχους και λουλούδια και Κιαχαγιάδες με τις τοπικές λιτές φορεσιές τους, χαίρομαι που η μοναξιά του χειμώνα βγαίνει σε τέχνη, χαίρομαι που υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες γεμάτοι ευαισθησία, μια ευαισθησία που απεικονίζεται στα έργα τους.

Δύσκολος ο γυρισμός, δύσκολος  ο αποχωρισμός από φίλους και γιαλούς, ενώ στον νου μου γυρίζει ένας αγαπημένος στίχος του Σεφέρη, «Ποιος θα δεχθεί την προσφορά μας στο τέλος αυτού του φθινοπώρου ?»

Δύσκολη και η προσφορά μας  σ’ αυτό το φθινόπωρο που δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί, αν και εύχομαι ολόψυχα να είναι ευνοϊκές οι μέρες για όλους μας !

 

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Δείτε Επίσης
Close
Back to top button