Της Βαρβάρας Βαγιάκου Βλαχοπούλου 
Σκέψεις...

Άκουσα χθες στο Ράδιο Αλφα τον Γιώργο να λέει στον Ηλία ,πως ΑΚΟΥΣΕ το κομβόι ( μη τρομάξετε) των γερανών να κουβαλούν την Άνοιξη στο νησί .Και η Άνοιξη πάντα ηταν συνυφασμένη με τα χελιδόνια .Το ένστικτό τους ευτυχώς δεν ένιωσε τον φόβο του κορονοϊού .
Μέσα απο τα κακά του εγκλεισμού ερεθίστηκε η ακοή του ανθρώπου.
«Άκουσα τους γερανούς και βγήκα να τους δω» είπε ο Γιώργος.
Μου ήρθε το ερώτημα στα χείλη.
Πότε άλλοτε ο καθημερινός ανεμοστρόβιλος των υποχρεώσεων άφηνε το βουητό των φτερών να ερεθίσουν τα αυτιά μας;
Πότε άλλοτε οι αλχημίες της καθημερινότητας που ξεπερνούσαν τα όρια της αντοχής να προλάβουνε το χρόνο ,μας επέτρεπαν να απολάυσουμε τους θησαυρούς της φύσης;
Το μόνο μας κατόρθωμα ηταν να την αγνοούμε,να την κακοποιούμε και τώρα να τρέχουμε έγκλειστοι να ενταφιάζουμε τα «αντισεισμικά μας σταθερά» που χτίζαμε χρόνια ...νομίζαμε .

Ξαναμπαίνω στον εαυτό μου.
Σηκώνω τέντες στο σπίτι του χωριού να βρούνε τις γωνιές των μπαλκονιών μου τα χελιδονίσια ενστικτώδη φτερά ,να ξαναφτιάξουν τις φωλιές που είχα επιτρέψει στις τέντες να τις αφήσουν ακατοίκητες ...
Ναι ...πιάνω τη σκούπα έτοιμη να μαζέψω κουτσουλιές ..τα χελιδόνια δε λερώνουν... τραγουδούν την Άνοιξη και αφοδεύουν οπως όλα τα ζωντανά της
φύσης .
Μα θα μπει το φως του ήλιου και θα ξεθωριάσει τα παντζούρια και τις στόφες των επίπλων ...
Και τι χρειάζονται τα έπιπλα στα ακατοίκητα σπίτια;
Ανοίγω τις σίτες να μπούνε μέσα μύγιες και κουνούπια.
Ας μαγαρίσουν τα φρεσκοτηγανισμένα ψάρια...
Ας μου ρουφήξουνε το αίμα τα κουνούπια, παρά να το παγώσει στις φλέβες μου ο κορονοϊός
Να ρουφήξω το άρωμα του γιασεμιού της αυλής μου , να απολαύσω το καμάρι του μαβί της βουκαμβίλιας,να δω το κατακόκκινο λουλούδι του Υβίσκου να καλοσορίζει την Ανατολή ..
Εφήμερα ειναι τα λουλούδια του Υβίσκου !
Και το όνειρο εφήμερο μου φαντάζει πια .
Πόση σοφία κρύβει ο φόβος τελικά!!! και δεν του φαινόταν
Σήμερα τα ρολόγια μια ώρα μπροστά.
Οποία η διαφορά;
Καλη Κυριακή ...