Μέρες  Δόξας !

Μέρες  Δόξας !

Γράφει η Χριστινα Κάβουρα

Και μαζευτήκαμε  αρχές φθινοπώρου πολλά  και χαρούμενα παιδιά, γεμάτα όνειρα  μπροστά σε εκείνη την αυλόπορτα που έβλεπε στη θάλασσα !

Άλλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας, άλλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους και τελικά όλοι θα γνωριζόμασταν στην πορεία !

Εμείς γνωρίζαμε το κτίριο, κάποιοι το ήξεραν μόνο απέξω  αλλά τώρα είχε γίνει Γυμνάσιο και θα κατοικοεδρεύαμε εδώ για τα επόμενα τρία χρόνια !

Πολλά παιδιά είχαν κατεβεί από τα χωριά τους στο Κάστρο, παλιό όνομα της Μύρινας, γιατί ήταν η πρώτη χρονιά που είχαν καταργηθεί νομίζω οι εξετάσεις για το Γυμνάσιο και η πρώτη Γυμνασίου είχε τρία μεγάλα τμήματα !

Το Α1  ήταν στην πάνω αίθουσα ενώ Α2 και Α3 στις κάτω ! Τα  υπέροχα μαρμάρινα τζάκια είχαν ντυθεί με νοβοπάν για  να αποκλεισθούν τυχόν ζημιές,  και οι αίθουσες είχαν γεμίσει θρανία! Στο βάθος έβλεπα από ψηλά τη θάλασσα, μια θάλασσα αγαπημένη που με ταξίδευε, ιδιαίτερα όταν το μάθημα ήταν βαρετό !

Σίγουρα καταλάβατε ότι αναφέρομαι στο Χριστοδουλίδειο,  που εκείνη την εποχή είχε γίνει Γυμνάσιο και αυτή πρέπει να ήταν από τις καλύτερες εποχές του γιατί το κτίριο αγαπούσε τα παιδιά !

Θυμάμαι ότι ο Γυμνασιάρχης μας ο αείμνηστος Φραγκέλλης είχε φέρει συνεργείο,  το οποίο έτριψε το πάτωμα στο γραφείο του και φανερώθηκε ένα απίθανο παρκέ, μοναδικό και πολύχρωμο !

Ήταν όμορφα γιατί προαυλιζόμασταν εκεί δίπλα στη θάλασσα, στο μικρό παρκάκι με τις μιμόζες, και η προσευχή γινόταν στο δρόμο μπροστά από το κτίριο, που έτσι και αλλιώς κανείς δεν περνούσε για να μας ενοχλήσει.

Θυμάμαι τον Καθηγητή μας τον «Σαλέω»  που πριν την προσευχή επιθεωρούσε τις γραμμές μας  λέγοντας : « Σα λέω τι γαμμές είναι αυτές, τι γαμμές είναι αυτές » και του έμεινε το παρατσούκλι «Σαλέω». Μετά από έρευνα ξέρω ότι κανείς δεν θυμάται πια το όνομά του !

Εκείνη η θάλασσα μας αποπροσανατόλιζε όλους ! Σε διαγώνισμα για τους  12 μικρούς Προφήτες της Π. Διαθήκης συμμαθητής μου που καθόταν στο πίσω από εμένα θρανίο μου  ζητούσε απελπισμένα να του πω μερικά ονόματα γιατί δεν θυμόταν κανένα ! Αντί να γράψει λοιπόν Ζαχαρίας, μη ακούοντας και καλά το ψιθύρισμά μου και βλέποντας απέναντι τη θάλασσα έγραψε «Καρχαρίας». Ο Καθηγητής μας ο αείμνηστος κ. Διαματάρης κατάλαβε πως συνέβη αυτό το γεγονός και του έκανε – γελώντας ακόμα και αυτός – , καζούρα στην τάξη !

Ήταν ένα όμορφο Γυμνάσιο μέσα στην πόλη που  σήκωσε επάξια τις χαρές και τα άγχη μας,  κτίριο αγαπημένο που περιμένω, περιμένουμε όλοι αναβίωση   κάτι από την  παλιά δόξα του.

Περάσαμε εκεί ηλιόλουστες αλλά και βροχερές μέρες, ακόμα και χιονισμένες, χαρούμενες αλλά και αγχωτικές, αλλά το αγαπήσαμε αυτό το κτίριο που  είναι γεμάτο από τις αναμνήσεις μας, πολλές  και διαφοροποιημένες λόγω του περίεργου τρόπου που λειτουργεί η μνήμη, ίσως στην πορεία καταγραφούν και πολλές άλλες,   και περιμένουμε όλοι να σταθεί πάλι αγέρωχο απέναντι από τη θάλασσα, να γεμίσει με εκθέματα, να γυρίσουν πάλι παιδιά και ενήλικες να τα θαυμάσουν  μέσα στις βιτρίνες τους ! Να γίνει ένα φανταστικό Μουσείο –  έχει όλες τις δυνατότητες –  και να  γίνει και ένα καφέ στον πίσω κήπο με τραπεζάκια ανάμεσα στις τριανταφυλλιές !