Μια  κατάρα στην  πόρτα  μας

Μια  κατάρα στην  πόρτα  μας

Γράφει (καθε Παρασκευή) η Χριστίνα Καβουρα

Δεν ήταν έτοιμοι για τόση Δημοκρατία, είπε στην τελευταία του συνέντευξη ο μεγάλος Ουμανιστής Πρόεδρος της Ρωσίας  ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Και σίγουρα δεν αναφερόταν στον λαό της Ρωσίας ο αγαπημένος Γκόρμπι !

Ποιος λαός δεν θέλει τη Δημοκρατία, δεν θέλει να ζει αξιοπρεπώς με  ισότητα απέναντι στους Νόμους, ας μη μιλήσω για αδελφοσύνη και γίνω γραφική.  Αναφερόταν στους κυβερνώντες, οι οποίοι γιατί να ήθελαν τη Δημοκρατία ? Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε η Δημοκρατία να συνάδει με τα σχέδιά τους. Το χρήμα – μπόλικο χρήμα – να αναφέρω μόνο ότι η Ρωσία έγινε το … Βενζινάδικο της Ευρώπης (αέριο και πετρέλαιο) στα χέρια των Ολιγαρχών ώστε να περνάνε αυτοί πολύ καλά και ο λαός πολύ χειρότερα.

Μεγαλεπήβολα όνειρά ενός απολυταρχικού ηγέτη με έντονη απέχθεια προς τη Δημοκρατία ?   Ποιος ξέρει τι κρύβεται στην ψυχή  του ανθρώπου όταν αυτή ξεφύγει από το μέτρο !

Δεν έχουμε τίποτα εναντίον του Ρώσικου  Λαού  ο οποίος έδωσε πολιτισμό στην ανθρωπότητα.

Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν  λογοτέχνης, ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας που θεωρείται και ο δημιουργός της νεότερης ρωσικής λογοτεχνίας και γνωστός φιλέλληνας,  Λέων Τολστόι , Ιβάν Τουργκένιεφ,  Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι,  Μαξίμ Γκόργκι,   Άντον  Τσέχωφ,  Μπορίς Παστερνάκ για να αναφέρω μόνο κάποιους από τους πολύ μεγάλους Ρώσους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Τι να πούμε για την προσφορά των Ρώσων στην μουσική, ας αναφέρω  κάποιους  Σεργκέι Ραχμάνινοφ, Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι,   Ίγκορ Στραβίνσκι, Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ, Σεργκεί Προκόφιεφ, Ντμίτρι Ντμίτριεβιτς Σοστακόβιτς.

Το έργο  του Ρίμσκι Κόρσακοφ «Ο Χρυσός Πετεινός» (1909), ήταν απαγορευμένο από το σοβιετικό καθεστώς και άρχισε να παίζεται ξανά στα χρόνια της περεστρόικα στο Θέατρο Μπολσόι.

Και ξαφνικά γέμισαν τα σπίτια μας με χαλάσματα, γυαλιά σπασμένα, μπάζα,  εικόνες από παιδάκια με πολύχρωμα σκουφιά και μπουφάν ενώ αδειάζουν τις πόλεις, σταθμοί τραίνων πλημυρισμένοι  από απελπισμένους, άνθρωποι σε ξένα σύνορα,  έκπληκτα προσωπάκια, γατιά σε καλάθια, σκυλιά που τρέμουν και από πάνω χιονίζει κιόλας, νιφάδες θλιβερές σε ένα πικρό τοπίο, γεμάτο κρύο και πατημένο χιόνι.

Ο πόλεμος  είναι κακός για όλους, για τα παλληκάρια που σκοτώνονται για κάτι πρόσκαιρα και  μάλλον προσωρινά σύνορα – τίποτα δεν μένει αιώνιο σε τούτο τον κόσμο –  δεν κάνω διάκριση εθνικότητας, όλα είναι νέα παιδιά που έχουν μια ζωή μπροστά τους, που έχουν όνειρα, που έχουν μαμάδες που τα περιμένουν !

Σκέπτομαι  επίσης τους αμάχους, τους εκπατρισμένους, αυτούς  που θα γυρίσουν κάποια στιγμή στην πόλη τους και δεν θα βρουν το σπίτι τους,  βλέπω όλα αυτά τα καραβάνια των προσφύγων μέσα στο κρύο, τουλάχιστον στην Αρχαία Ελλάδα,  όπως γράφει ο Θουκυδίδης,  γίνονταν οι πόλεμοι μόνο άνοιξη και καλοκαίρι,  αλλά τώρα βέβαια άλλαξαν απόλυτα οι τρόποι διεξαγωγής ενός πολέμου με νέα καταστροφικότατα όπλα, αλλά ο θάνατος αμάχων και πολεμούντων  παραμένει ο ίδιος !

Σκέπτομαι επίσης όλα όσα φέρνει μαζί του ένας πόλεμος, σκέπτομαι την φτώχεια, την ανεργία, την υποβάθμιση της  ζωής,  τα ερείπια  πόλεων και ψυχών !