Μονόπετρο  – (Ρωτοπλαγιάσματα)

ΠΟΙΗΣΗ !

Μονόπετρο  – (Ρωτοπλαγιάσματα)

Της Βαρβάρας Βαγιάκου Βλαχοπούλου

Ανάλαφρα περπάτησα επάνω στο ταξίδι

και βούλιαξα στη λεωφόρο

ανάμεσα στα τσιμεντένια σπίτια

και τους ακάλυπτους,

ανάμεσα στα κολλητά τα μαγαζιά

με τις ξενόγλωσσες τις πινακίδες

και τους δράκους με τις πύρινες γλώσσες

Αναρριχημένη στο υπερεγώ της η πόλη

φευγαλέες οι ματιές της,

βλέμματα μπλαβιασμένα στο πηγαιν’ελά

κατάματα δε σε κοιτά κανείς´

φωνές θλιβερές σαν απο σαρκοφάγο

άγνωστη λέξη η καλημέρα…μέσα στο χωνευτήρι

…μ’επνιγε η ίδια μου η αναπνοή

με το σκοινί

που δε θα ήθελα ποτέ να γίνει παλαμάρι

ΤΑ ΠΑΛΑΜΑΡΙΑ ανήκουν στις πατρίδες

Εκεί τ’αναζητω κι εγω

σ’εκείνο το μονόπετρο

το βράχινο το μοναστήρι

με τις βελούδινες φραγκοσυκιές

Το μοναστήρι εργαστήρι,

εκεί που φιλοτέχνησα το όνειρο

εκεί και το ταξίδι

Εκεί που γιαλεύω παρέα με το Βαγγελιώ

καβούρια και σάργασα θαλασσινά

μνήμες κοράλλια …

Εκεί που ανασαίνω ελέυθερα

καθώς …βουλιάζω!!