Περιοδικό

Μουσείο βινυλίου στη Λήμνο

Μουσείο βινυλίου στη Λήμνο

Ίσως έφτασε ο καιρός να γίνει ένα μουσείο δίσκων βινυλίου στη Λήμνο.
Υπάρχουν πάρα πολλοί που υποστηρίζουν ότι «οι δίσκοι βινυλίου επανέρχονται στη μόδα». Όλο και πιο συχνά ακούμε και διαβάζουμε ότι «το βινύλιο επιστρέφει», «οι δίσκοι μουσικής επανακάμπτουν ως μόδα».
Πράγματι, το βινύλιο αναγεννάται, οι δίσκοι, τα μουσικά άλμπουμ, γίνονται ξανά τρεντ.
Το 2019 -μόνο στις ΗΠΑ- πουλήθηκαν 14 εκατομμύρια δίσκοι βινυλίου και πέρσι, το 2020 οι αντίστοιχες πωλήσεις έφτασαν τα 16 εκατομμύρια. Μάλιστα, υπήρξαν πολλοί που υποστήριξαν ότι οι πωλήσεις ξεπέρασαν τα ποσοστά τού 1995.

Ο δίσκος βινυλίου LP (long play) ή δίσκος 33 στροφών είναι ένα είδος φωνογραφικού αποθηκευτικού υλικού, που χρησιμεύει ως μέσο αποθήκευσης και αναπαραγωγής αναλογικού ήχου. Εισήχθη από την Columbia Records το 1948 και υιοθετήθηκε σύντομα ως νέο πρότυπο από το σύνολο της δισκογραφικής βιομηχανίας. Εκτός από σχετικά μικρές βελτιώσεις και την σημαντική μεταγενέστερη προσθήκη της ικανότητας αναπαραγωγής στερεοφωνικού ήχου, έχει παραμείνει τυποποιημένο πρότυπο για δίσκους βινυλίου. Κατά την αναπαραγωγή του ο δίσκος LP περιστρέφεται με 33 στροφές/λεπτό (ακριβέστερα με 33⅓), κι από αυτό προέρχεται η εναλλακτική ονομασία “δίσκος 33 στροφών”.

Τα βινύλια δεν έφυγαν ποτέ από τη μόδα και η αγάπη για τους δίσκους σε εκείνους που αγαπάνε τις αυλακιές που σκάβει η βελόνα του πικάπ δεν παρήλθε ποτέ. Θυμάσαι τον πρώτο δίσκο που έκανες δικό σου, όπως και τη σχετική ιστορία που τον συνοδεύει, το πώς ηχογραφήθηκε από τους μουσικούς, αλλά και το πώς ήρθε στα χέρια σου.
Είναι σαν την πρώτη φορά που ερωτεύτηκες, που έκανες σεξ. Θυμάσαι κάθε λεπτομέρεια, αυτές οι μνήμες υπάρχουν μέσα στο μυαλό σου όπως οι χαρακιές που κουβαλάει ένας χιλιοπαιγμένος δίσκος.
Με αυτούς τους δίσκους γράφηκαν κομμάτια από προσωπικές ιστορίες.
Με ένα «Έλα απόψε από το σπίτι, να βάλουμε να ακούσουμε κάνα βινύλιο», με κάτι τέτοιες προσκλήσεις ξεκίνησαν παλιά έρωτες, παρέες, όμορφες στιγμές.
Το βινύλιο είναι αιώνια τρέλα, που κολυμπάει στο συναίσθημα. Και σήμερα, εν έτει 2021, επιστρέφει κουβαλώντας ολόκληρα κομμάτια νοσταλγίας. Το βινύλιο, ως μία ατελείωτη μυσταγωγία, θα εξακολουθεί να γυρίζει. Ευτυχώς.

Ας έλθουμε τώρα στη Λήμνο.
Στα παραμεθόρια νησιά, όπως η Λήμνος, το ραδιόφωνο ακόμα και σήμερα αποτελεί βασική πηγή ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Η τηλεόραση άργησε να έλθει σ’ αυτά και σε μερικά τα τοπικά κανάλια δεν έχει φτάσει ακόμα.
Ο κόσμος από το πρωί ως το βράδυ έχει συνέχεια ανοιχτό το ραδιόφωνο στα σπίτια, στα μαγαζιά, ακόμα και στις βάρκες όταν πάνε για ψάρεμα. Έτσι από πολύ νωρίς οι δίσκοι βινυλίου έγιναν αγαπητοί, τόσο σε ιδιωτικές συλλογές όσο και στους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Την δεκαετία του 1990 στη Λήμνο λειτουργούσαν οι εξής ραδιοφωνικοί σταθμοί:
ΡΑΔΙΟ ΛΗΜΝΟΣ
FM 100 στη Μύρινα
ΡΑΔΙΟ ΑΛΦΑ (αρχικά στην αγορά της Μύρινας πίσω από το κουρείο του Διαμαντή, αργότερα μετακόμισε δίπλα στην Αστυνομία και σήμερα στην πλατεία ΚΤΕΛ).
Ράδιο ΚΑΣΤΡΟ
ΡΑΔΙΟ ΜΟΥΔΡΟΣ

Επίσης υπήρχαν κι ένας-δυο ερασιτεχνικοί («πειρατικοί») σταθμοί.

Από τις ιδιωτικές συλλογές μερικές ήταν του Λάμπρου Μουτζούρη, του Στρατή Προδρόμου (καθηγητής στο Γυμνάσιο με μια μεγάλη συλλογή πάνω από 700 δίσκους) και του Κώστα Δημητριάδη (ο γνωστός μας «Αλ») με τις αγαπημένες εκπομπές στο ΡΑΔΙΟ ΑΛΦΑ. Υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν, φυσικά, κι άλλοι που δεν μου έρχονται στο νου.

Οι δίσκοι ήταν αρχικά 45 στροφών και αργότερα 33 στροφών (πολύ λίγοι των 78).
Σήμερα στα ραδιοφωνικά στούντιο έχουν καταργηθεί οι δίσκοι βινυλίου και μόνον σε καμιά ειδική εκπομπή, που ψάχνει κάποιο συγκεκριμένο παλιό τραγούδι ανασύρονται από την αποθήκη.
Είναι κρίμα αυτοί οι πολύτιμοι δίσκοι να βρίσκονται σε μια αποθήκη. Παρ’ ότι οι ιδιοκτήτες τους τους θεωρούν – και είναι – κομμάτι της προσωπικής τους ιστορίας, νομίζω ότι ευχαρίστως θα τους προσέφεραν σε ένα Μουσείο Βινυλίου στο νησί μας. Να τους χαίρεται όλος ο κόσμος και να το επισκέπτονται οι λάτρεις των παλιών δίσκων και οι τουρίστες.

Λίγα μουσεία έχουμε στη Λήμνο, το αρχαιολογικό στη Μύρινα, της Ναυτικής Παράδοσης και Σπογγαλιείας στη Νέα Κούταλη και μερικά ακόμα, κυρίως λαογραφικά, όπως στο Πορτιανού κλπ.
Θα ήταν πολύ καλό να φτιάξουμε κι ένα Μουσείο Βινυλίου, όπως για παράδειγμα το Μουσείο Παιδικού Παιχνιδιού.
Δεν είναι δύσκολο, ίσως μπορεί να ενταχτεί σε κάποιο Πρόγραμμα, δημοτικό ή περιφερειακό. Όταν υπάρχει θέληση, βρίσκεται ο τρόπος. Εδώ, σε άσχετα νομοσχέδια, στο τέλος εκεί στις «άλλες διατάξεις» κολλάνε τα πάντα, σχετικά ή και άσχετα.
Έχουμε, άραγε, κανέναν μερακλή δημοτικό ή περιφερειακό άρχοντα να το πάρει ζεστά και να το ξεκινήσει;

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button