Οι δάσκαλοι μου στο ψάρεμα στη Λήμνο

Οι δάσκαλοι μου στο ψάρεμα στη Λήμνο

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Η Λήμνος ήταν πάντα ψαρότοπος και τροφοδοτούσε με ψάρια την Αθήνα, ιδίως παλιότερα, που υπήρχαν ακόμα ψάρια στις ελληνικές θάλασσες και δεν είχαν μειωθεί δραματικά όπως σήμερα.

Και οι Λημνιοί ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικοί ψαράδες, τόσο επαγγελματίες όσο και ερασιτέχνες.

Για παράδειγμα, να αναφέρω μερικούς, κι ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιποι το ίδιο καλοί, που δεν γνωρίζω ή δεν μού έρχονται στο μυαλό:

Αριστείδης Παρδαλης

Κώστας Παρδαλης

Κυριάκος Καραντώνης

Ερασιτέχνες κυρίως στο ν Μούρτζουφλο:

Διαμαντής Φαρμάκης

Αλέξανδρος Λούκης

Στέλιος Μαντζάρης

Στέλιος Καραγιάννης

Γιώργος Κεραμίδης

Σώζος Κεραμίδης. Και πολλοί άλλοι.

Την δεκαετία του 1990, δηλαδή πριν από 30 χρόνια, που ήμουν στη Λήμνο, είχα την τύχη να γνωρίσω και να “μαθητεύσω” με μερικούς μεγάλους ερασιτέχνες λημνιούς ψαράδες, πραγματικά μοναδικούς, που άφησαν εποχή και μερικοί ακόμα και σήμερα είναι δραστήριοι και “εν ενεργεία”.

Ίσως μάλιστα θα άξιζε να γράψει κανείς ένα βιβλίο γι’ αυτούς, εκτός από τα άλλα και για ιστορικούς λόγους.

Συνήθως οι ψαράδες δεν αποκαλύπτουν τα μυστικά της επιτυχίας τους, για να μην έχουν αθέμιτο ανταγωνισμό από άλλους σχετικούς ή άσχετους. Σε μένα πάντως μού είπαν και μού δίδαξαν τα κόλπα, την τέχνη και την επιστήμη τους, δηλαδή πού είναι οι ψαρότοποι της Λήμνου γύρω – γύρω στο νησί, τι ψάρια κρατάει ο καθένας, με τι εργαλεία να ψαρεύω, με τι δολώματα, με τι καιρό ανάλογα με την εποχή

κλπ.

Τους ευχαριστώ με ευγνωμοσύνη.

Να, μερικοί από αυτούς:

Γιώργος Αγαλλιανός, ο δάσκαλος στη Μύρινα. Ήξερε τη θάλασσα και τον βυθό καλύτερα κι από τη στεριά. Την είχε “χαρτογραφήσει” καθώς με τη μοτοσυκλέτα του πήγαινε και ψάρευε γύρω – γύρω στους κόλπους και τους κάβους. Ισως ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του να ήταν τα ζωντανά δολώματα που χρησιμοποιούσε, γαριδούλες, σουπάκια, μικρόψαρα κ.α. που προμηθευόταν από την τράτα ΠΑΝΑΓΙΑ.

Κώστας Ψημαρης, από τον Κασπακα, μάγειρας στο γηροκομείο. Σπεσιαλίστας την ημέρα με τους σαργους και τη νύχτα με τις μουρμούρες. Δόλωνε πάντα καλτσιναδια και μαμουνι.

Ευριπίδης Τατουδάκης, σπεσιαλίστας στα σκαθάρια και φαγκρόπουλα με καθετή στον Μούρτζουφλο.

Στράτος Δημάρης, ο επονομαζόμενος και “Ανετα”, από τα Τσιμάνδρια, σπεσιαλίστας στα μπαρμπούνια και πελαγίσια που ψάρευε συνήθως νότια από τον Φακό, κοντά στο Πρασονήσι και την Αγία Θυμιά. Ακόμα θυμάμαι τις ατέλειωτες ιστορίες μετά που ξεψάριζε στο Διαπόρι και κατόπιν πίναμε το καφεδάκι η το ουζάκι στο καφενεδάκι του Μπάρμπα Μενέλαου, όπου κάποια στιγμή έφερνε και έβγαζε σε “δημοπρασία” και το μεγάλο λαυράκι που είχε πιάσει

Στη Λήμνο υπήρχε τότε ακόμα η 3η ΜΟΜΑ, που ασφαλτόστρωνε τους δρόμους. Ο Γιάννης Σταντζούρης από τη Θεσσαλονίκη, που δούλευε το φίνισερ, μετά τη δουλειά πήγαινε κατευθείαν στο ψάρεμα και μ’ έπαιρνε μαζί του. Από αυτόν έμαθα τα βασικά και από τις ατέλειωτες ιστορίες και τα καλαμπούρια που έλεγε τις ώρες που ψαρεύαμε έγραψα και το βιβλίο “Ψαράδικες Ιστορίες”.

Στη ΜΟΜΑ δούλευε τότε και ο Βασίλης Τοπαλβαγγελης απο τον Αγιο Δημήτριο, πιστεύω ο μεγαλύτερος ψαροτουφεκάς στην Ελλάδα με ειδικότητα στους ροφούς. Σήμερα, συνταξιούχος κι αυτός, έχει την καφετέρια στον Άγιο Δημήτρη, κι όποτε περνάω από εκεί τα λέμε και μαθαίνω τα νέα.

Ψαρότοπος, λοιπόν, η Λήμνος και μεγάλοι ψαράδες οι κάτοικοι της. Αυτό σημαίνει και το σλόγκαν που λέει ότι “Αν θέλεις καλό ψάρι να φας, στη Λήμνο να πας”!