Ο δικός μας Γρηγόρης

Ο δικός μας Γρηγόρης !

Γράφει η Χριστίνα Κάβουρα

Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν που γύριζα από τη δουλειά με το αυτοκίνητο, είχα μια δύσκολη μέρα, η κυκλοφορία στην Εθνική είχε στοκάρει, η ψυχολογία μου ήταν χάλια, ήμουν κουρασμένη και ο νους μου αλήτευε!  Εκείνη τη στιγμή ακούω από το ραδιόφωνο μια γνωστή ζεστή φωνή που με έκανε να …. Ξυπνήσω πάραυτα ! Η μέρα λες ξαστέρωσε, έγινε φωτεινή και χαρούμενη, μια ζεστασιά απλώθηκε στην καρδιά μου, ένα καλοκαίρι όρμησε  στην ψυχή μου.

Η φωνή του Γρηγόρη που τραγουδούσε ένα από εκείνα τα υπέροχα τραγούδια των  Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική. Τα τραγούδια του Café Aman America, τα gringlish είναι  τραγούδια όπου η γλώσσα είναι μεν Ελληνικά  υπάρχουν όμως και  παραφθαρμένες αγγλικές λέξεις όπως τις καταλάβαιναν οι πρώτοι μετανάστες.  Τα τραγούδια διηγούνται την ζωή στον νέο  κόσμο με τα καλά της και τα κακά της, όπως είναι η ζωή.

Το τραγούδι που άκουσα τότε είναι αυτό που επιγράφεται to West (δυτικά)

«Πήγα και στο Σαν Φραντζίσκο όλο μερακλήδες βρίσκω

Στο Σολέκι   (Salt Lake City) και στο Μπιούτι μου τη σκάσαν στο μπαρμπούτι

Και στο Σάουθ οι σφουγγαράδες  χάσανε πολλούς παράδες

Τους τυλίξανε στα ζάρια,  αχ  και τους φάγαν τα σφουγγάρια »

Ευαίσθητοι στίχοι,  μουσική ταξιδιάρικη,  ανεβασμένη, μέσα από τη μουσική και τους στίχους αναδύονται εποχές, παίρνουν ζωή παλιές μνήμες, οι άνθρωποι πάντα ελπίζουν σε καλύτερες μέρες, δικοί μας άνθρωποι, Έλληνες που ξενιτεύτηκαν  ακολουθώντας το όνειρο.

Εκπληρώνονται πάντα τα όνειρα ? Κάποιες φορές ναι !

Ντόλαρς με ουρά απόκτησε  ο Γιάννος, γύρισε πίσω στην πατρίδα να πάρει την παλιά αγάπη του την  Μόρφω  πίσω στην Αμερική !  Για σου Μόρφω για σου Γιάννε Ελληνοαμερικάνε  μας λένε οι στίχοι !

Ο έρωτας για μια όμορφη  Αμερικανίτσα εκεί στην ξενιτειά,

Το λάθος,  αυτό το φοβερό μιστέκι  (mistake = το λάθος)  που στις κοπελιές δεν στέκει !

Κάποια στιγμή είπα στον Γρηγόρη να τραγουδήσει κάποιο από εκείνα τα τραγούδια που με είχαν ξεσηκώσει τότε από το ραδιόφωνο !  Αλλά προφανώς είχε καταρτισθεί το πρόγραμμα της συναυλίας και είχαν γίνει οι ανάλογες πρόβες. Το τραγούδι δεν το είπε,  το άλλο καλοκαίρι όμως μου έφερε  δώρο τον συλλεκτικό δίσκο αυτών των τραγουδιών, “Café Aman America” με 13  υπέροχα τραγούδια.

O Γρηγόρης καλός φίλος τώρα, γείτονας παλιά, μικρό κορίτσι  εγώ τότε, τον θυμάμαι να έρχεται από το Γυμνάσιο, μάλλον σοβαρός, να βοηθά τον πατέρα του όποτε και όπως μπορούσε, να κλέβει τους κουραμπιέδες της μητέρας του, της αγαπημένης μου κυρά Ρήνης που πάντα ήθελε να προσφέρει σε όλους! Ευαίσθητος με μια καλά κρυμμένη ευαισθησία και πολυτάλαντος.  !  Χωρίς την ευαισθησία δεν φθάνει κανείς στην αόρατη υφή των πραγμάτων, αυτή που βοηθά να κατανοήσεις πράγματα και μετά να τα δώσεις παραπέρα. Παράλληλα με τη δουλειά του έκανε πράγματα γι’ αυτό που αγαπούσε, το τραγούδι και τη μουσική, και οι προσπάθειές του ανταμείφτηκαν.  Το «Μύρινα» που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο τώρα, τον έκανε πιο γνωστό στο ευρύ κοινό, και έκανε γνωστούς …. και εμάς μέσω της αγαπημένης Μύρινας !  Η πρωτεύουσα του νησιού μας απέκτησε πολλούς …. Θαυμαστές. Αν και αυτοί που ασχολούνται σοβαρά με τη μουσική τον ήξεραν από παλιά γιατί πρόσφερε πολλά στον τομέα αυτό.

Η μητέρα του   αγαπούσε χωρίς διακρίσεις και τα τέσσερα παιδιά της, ο Γρηγόρης είναι ο μεγαλύτερος,  και θυμάμαι την πρώτη φορά που θα ταξείδευα Αμερική μου είχε δώσει ένα δεματάκι να του πάω. Είμαι σίγουρη ότι το μόνο που ήθελε ήταν να του στείλει την αγάπη της δεμένη σε ένα άσπρο πετσετάκι που είχε τυλίξει το δέμα. Της έλειπαν αφάνταστα τα παιδιά της που ζούσαν εκτός Ελλάδος  αλλά όταν ερχόταν πίσω στο νησί  ήταν μεγάλη  γιορτή !

Θυμάμαι την αγωνία της την πρώτη φορά που πήγε ο Γρηγόρης στην Αμερική και πως περίμενε γράμμα του. Που τηλέφωνα εκείνη την εποχή! Αδιανόητες πολυτέλειες. Καθημερινά περίμενε τον Ταχυδρόμο ! Και μόλις ήλθε το πολυπόθητο γράμμα το διάβαζε καταχαρούμενη και με καμάρι καθισμένη μπροστά στην πόρτα της και για την γειτονιά. Άλλωστε εκείνη την εποχή ήταν αλλιώς οι άνθρωποι όπως λέει και ο Γρηγόρης στο «Μύρινα». Ενδιαφερόταν  ο ένας για τον άλλον. Ο Παππούς μου έλεγε «πρώτα ο Θεός και μετά ο γείτονας». Έτσι είχαμε «ακούσει» όλοι το γράμμα και μαθαίναμε τις θετικότατες εντυπώσεις του Γρηγόρη από την Αμερική.

Ο Γρηγόρης έρχεται κάθε καλοκαίρι στη Λήμνο, οργανώνει χαρούμενες συναυλίες, μας δίνει  απλόχερα από τον εαυτό του, τα ταλέντα άλλωστε είναι για να μοιράζονται και να αξιοποιούνται όχι να θάβονται, όπως έκανε ο δούλος του Ευαγγελίου.

Μόνο φέτος με τον ρημάδι τον κορονοιό δεν κατάφερε να ρθεί και ξέρω ότι το έφερε βαρέως, του λείψαμε και μας έλειψε.  Γενικά ήταν πολύ φτωχό φέτος το καλοκαίρι !

Γρηγόρη !

Σε θυμάμαι πάντα με αγάπη, απλός όπως ήσουν πάντα, να βοηθάς στο μπακάλικο του πατέρα σου στην αγορά της Μύρινας ! Νομίζω ότι κανένας άλλος καθηγητής Πανεπιστημίου δεν  θα το έκανε ! Μάλλον θα ήταν πιο απόμακρος και κορδωμένος από υπερηφάνεια. Εσύ δεν ήσουν ποτέ έτσι.

Είχα γυρίσει από ταξείδι και κατέβηκα στο μαγαζί να αγοράσω κάτι πρόχειρο για το μεσημέρι. Ένας φίλος  πέρασε να με δει μια που είδε το σπίτι ανοιχτό και τον κάλεσα να συμφάγωμεν!  Σαλάτα και ρέγγα κονσέρβα !

Ρέγγα βαλτικής είναι ?  με ρωτά. Φαίνεται από τη γεύση της άλλωστε. Άλλο πράγμα! (Νόμιζε ότι την είχα φέρει μαζί από το ταξείδι μου).

Αφού φάγαμε του απαντώ ! Ρέγγα Μανινάκης ήταν, την πρότεινε ο Γρηγόρης !