Ο Γρ. Μανινάκης – Της Βαρβαρας Βαγιακου Βλαχόπουλου

Δυστυχώς λόγοι προσωπικοί δε μου επέτρεψαν να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς την αναμενόμενη όλο το καλοκαίρι συναυλία του δικού μας Γρηγόρη Μανινάκη. Με επίμονο ψάξιμο στο διαδίκτυο συμμάζεψα κομμάτια της συναυλίας του. Το πρώτο πράγμα που με μαγνήτισε ήταν ο ευγενικός τρόπος που εκφραζόταν μέσα από τα τραγούδια του. Ακόμα και ο τρόπος που προσκαλούσε τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί του ήταν τόσο γλυκός και τρυφερός που ήταν αγένεια ν´αντισταθείς.

Ο νούς μου στον Μανώλη και την Ειρήνη που τον μεγάλωσαν στο διπλανό με το δικό μας σοκκάκι.

Τον άκουσα πριν λίγο στο ραδιόφωνο του Ηλία Κότσαλη.

Εννιά χρόνια μόνο έζησε στο νησί μας.

Τα υπόλοιπα φοιτητής και πανεπιστημιακός δάσκαλος στην Αμερική με λατρεία στη μουσική.

Όσο μάγεψε και μαγεύει πάντα η κάθε του συναυλία, άλλο τόσο μάγεψε ο ραδιοφωνικός του λόγος. Απλός, ταπεινός, πάντα ποτισμένος με Λήμνο, πάντα ποδοσφαιριστής, πάντα μάχιμος Λημνιός σημαδεμένος από τα εννιά πλούσια χρόνια της νιότης του.

«Πατρίδα δε σε άφησα ποτέ έξω από τη ζωή μου, την μουσική μου, τη θάλασσά μου»

Ακόμα και το παράπονό του ήταν τόσο διακριτικό που διστάζω να το εκφράσω. Το αφήνω στους «κλέφτες για να το βρουν οι αστυνόμοι».

Γνωρίζουν καλά τις κρυψώνες των ψήφων αυτοί.

Να τα πω πολιτισμό όλα αυτά;

ΟΧΙ. Αγάπη θα τα πω. Αγάπη για τον τόπο που τον έθρεψε. Η προσφορά έχει ψυχή . Και ο Γρηγόρης έχει φωλιάσει στο θρόνο της ψυχής μας κι από κει κανένας δε μπορεί να τον εκθρονίζει.

Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά είπε αναφερόμενος στην αγάπη μας.

Γρηγόρη μας …κι εμείς είμαστε ευγνώμονες που είσαι δικός μας και με συγχωρείς που απέσπασα από τον τοίχο σου τη οικογενειακή σου φώτο.

Όταν ονειρευτείς την κύρα Ρήνη, ρώτα τη «Μάνα γιατί αγαπούσες τόσο πολύ τη Βαρβάρα;»

Θα σου πει.