Ο Μοναχός Επιφάνιος, όπως τον γνώρισα…

Του Νικου Βολονάκη

Σκεφτόμουν από μέσα μου, ότι ευτυχώς το παγκόσμιο εξώφυλλο του Τάιμ με το
τρισκατάρατο 2020, δεν μας ακούμπησε ακόμα..Αλλά, έπεσα έξω. Γιατί ένα
τηλεφώνημα χθες το πρωί με προσγείωσε στην πραγματικότητα. ¨ Πρέπει να σου
πω: ο Επιφανιος πεθανε¨ ! Πως; Είναι δυνατόν; Τι λες τώρα; Πως το ξέρεις; Και
αλλά τέτοια, καθαρά αμυντικά. Όμως άσχετα με την πικρή πραγματικότητα. Ο
Επιφανιος -που ακόμη δεν έμαθα αν γράφεται με ι η με ει το όνομα του- ο φίλος,
ο αδερφός, ο συλλειτουργος, ο καλός κ αγαθός, ο τα πανθ οραν και τα πάντα
πληρων, ο περίφημος μαγιστρος της αγιορείτικης κουζίνας, ο άνθρωπος που
μοίραζε την ενστικτώδη τέχνη του χωρίς ανταλλάγματα, ο ουδέποτε αρνηθείς
αλληλοβοήθεια, ο δαιμόνιος μοναχός που προλάβαινε τα πάντα, ο αρχιμάγειρας
που ταξίδευε παντού για να διαδώσει τα τεροπνα και τα ωφέλιμα του Όρους της
καρδιάς του.Ο άνθρωπος που ανέδειξε τον Αθώα σαν επιχειρηματική βάση -με
το κρασί που παρήγαγε- που ήξερε να αντλεί από τον καθένα τις αρετές και να
τις μετουσιώνει σε ατράνταχτα επιχειρήματα, ο μειλίχιος, ο ταπεινός, ο ωραίος,
ο γυναικάρεστος και θεάρεστος..
Ο Επιφανιος πέθανε. Μια λέξη οδυνηρή, για όλους μας.Και όμως, πριν ένα
μήνα θα ερχόταν στη Θεσσαλονικη για να ετοιμάσει ένα γεύμα προς τιμήν της
προέδρου της δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαρόπουλου και του δημάρχου
Κώστα Ζερβά, παραπέμποντας στην αυτοδημιούργητη τέχνη του μάγειρα -αυτού
που έχει συγγράψει το βιβλίο ¨ Η μαγειρική του Αγίου Ορους¨ , πριν 12 χρόνια με
τη σινδρομη του κολλητού του Γιώργου Πουπη,του καλλιτέχνη που συνάντησε
σήμερα στον ουρανό.
Για να μιλήσουν και να πούνε τι; Ίσως τις ξεχωριστές στιγμές που γνώρισαν με
την τριτη της παρέας, τη Μισελ, στη Λήμνο. Το νησί που μαζεύει αγιοσύνη από
την κορυφή του Αθω -όπως φαίνεται καθαρά στις φωτογραφίες του Στρατη
Λιαδελλη – και την μετουσιώνει σε ευωδιές και μύρα σε όλα τα προϊόντα του.
Εκεί βρέθηκαν πριν κάποια χρόνια οι τρεις τους και ζήτησαν να κάνουν σεμινάρια
μαγειρικής σε μικρά παιδιά του νησιού. Και έφθασαν στην Καλλιθέα 15 παιδιά και
φόρεσαν τους σκούφους και τις ποδιές και γάντια και παρακολούθησαν μαγεμένα
τους τρεις μάγους να δείχνουν πως παρασκευάζεται ένα κέικ και συμιγδαλενιος
χαλβάς. Και δεν ήθελαν να φύγουν -τόσο τους άρεσε το μάθημα και όσα άκουσαν
από τους τρεις αγγέλους.Θυμάμαι που ρωτούσαν στο τέλος ομαδικά :ποτε θα
κάνουμε άλλο μάθημα; Και όλα έρχονταν να φιλήσουν το χέρι του …παπά.
Ο Επιφανιος όμως διακριτικός, χαμογελαστός και όμορφος με την Αγιορειτική
σεμνότητα, παρέπεμπε στο άδηλο μέλλον. ¨ Έχετε καιρό μπροστά σας¨ κι έβλεπε
σίγουρα τον Μυλοπόταμο,σαν προτεραιότητα. Μέχρι χθες.
¨Κλειστοι καιροί, κλειστοί περίκλειστοι
μακράν της θεάς τ ουρανού, παρατημένοι
σε ανέμους, θύελλες, χιόνια και θολούρες.
Μάτην φωνουν οι αλεχτορες την εθισμένη ωραν
δεν ξεδιαλύνουν τα σκοτάδια, φως δεν έρχεται.
μόνο κακές ειδήσεις φθάνουν..¨. (Τάκης Παπατσώνης 1895-1970).