Περιοδικό

Ο Υιός της μοναξιάς !

Της Χριστίνας Κάβουρα

Ο Υιός της μοναξιάς !

Ζήσαμε αρκετή μοναξιά με αυτόν τον υιό, βιώσαμε άγχος και φόβο, διαλύθηκε η ζωή μας,  η καθημερινότητά μας,  άλλαξαν οι συνθήκες ζωής μας, η ανεργία τράβηξε τον ανήφορο και η οικονομία της χώρας τον κατήφορο, πρωτόφαντες καταστάσεις, αδιανόητες έως παρανοϊκές.

Αυτός ο κορωνο-υιός εκτός από ύπουλος είναι και ο υιός της μοναξιάς ! Πέρασε καιρός δύσκολος όπου έπρεπε  να μένουμε απομονωμένοι,  μέσα, και εμείς λαοί Μεσογειακοί λίγη σχέση έχουμε με το μέσα, όπως και λίγη σχέση έχουμε με την ψυχρότητα ακόμα και πειθαρχία που χαρακτηρίζει τους Βόρειους!  Άτομα ιδιαίτερα εκδηλωτικά μας λείπει μια αγκαλιά, εμείς είχαμε μάθει να αγκαλιάζουμε πάντα τους δικούς μας, τους κολλητούς μας,  τους φίλους μας !

Ακόμα και σήμερα που ζούμε πια στο νησί μέσα σε ένα χαρούμενο φως καλοκαιρινό  και άπλετο δεν μας εγκατέλειψαν παντελώς οι φοβίες μας ! Αν και το έντονο φως επηρεάζει θετικά τον ψυχισμό μας οι σκιές παραμένουν και ελπίζουμε όλοι να μην αναβιώσουν ξανά !

Θυμάμαι   τον ταλαίπωρο Ρομά στην Τηλεόραση ! Εμείς δεν έχουμε …. Κορωναίο λέει απτόητος ! Κάπου έχει και δίκιο γιατί ήδη η φυλή του βρίσκεται σε μια μόνιμη καραντίνα, τώρα του προέκυψε και μία ακόμη !

Και εμείς σε καραντίνα είμαστε, έκραζε αλλόφρων ο Τηλεπαρουσιαστής, αλλά  για την πρώτη καραντίνα προφανώς φταίει η έλλειψη εμπιστοσύνης και από τα δύο μέρη ! Για τη δεύτερη πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι αυτός ο ρημαδοϊός  δεν γνωρίζει σύνορα, που έπρεπε να είχαν κλείσει εγκαίρως, δεν κάνει διακρίσεις σε φυλές, θρησκείες, κοινωνικές τάξεις ! Χτυπά παντού, όπου θέλει,   και σε κάποιες περιπτώσει και πολύ  άγρια !

Περίεργος και ακατανόητος υιός !

Πρέπει όμως να αποδώσουμε και κάποιες αλήθειες ! Για εμάς αποτελούν ένα μυστήριο τα καραβάνια του μυστηρίου, όπως αποκαλώ τους πληθυσμούς Ρομά που έχουν ή είχαν τη νομαδική ζωή στο αίμα τους. Πρέπει όμως κα τους αποδώσουμε και τα εύσημα.

Είναι ο μόνος λαός στην ανθρώπινη ιστορία που δεν έκανε ποτέ πόλεμο και αυτό τους εξυψώνει στην συνείδησή  μου!

Παρακολουθώντας την πορεία αυτού του λοιμού, από την αρχή ακόμα τότε που εκδηλώθηκε στην Κίνα, θυμήθηκα ένα έργο του Αλμπέρ Καμύ, που είχα διαβάσει στα νιάτα μου !  Την «ΠΑΝΟΥΚΛΑ». Θυμόμουν ότι έκλεισε η πόλη και δεν μπορούσε κανείς πια ούτε να την εγκαταλείψει ούτε να ξαναγυρίσει σ’ αυτήν. Υπήρχαν άγρυπνοι σκοποί στις πύλες της πόλης και στα λιμάνια της. Πλοία έδεσαν, άλλα πλοία δεν προσέγγισαν. Δεν θυμόμουν όμως  την εξέλιξη των συναισθημάτων όπως την περιέγραφε εξαιρετικά ο συγγραφέας. Άρχισα να ψάχνω το βιβλίο μανιωδώς στην βιβλιοθήκη μου, πράγμα μάλλον πολύ δύσκολο γιατί ενώ πάντα είχα την πρόθεση να τακτοποιήσω τα βιβλία με τρόπο εύκολο στην αναζήτησή των, και ανά συγγραφέα, δεν το κατάφερα ποτέ. Κάποια στιγμή, ανάμεσα στις εκατοντάδες των βιβλίων κατάφερα να εντοπίσω το βιβλίο και ξανάρχισα την ανάγνωσή του ! Το βιβλίο σίγουρα το εντόπισα γιατί θυμήθηκα, όλως παραδόξως,  ότι γύρισα σπίτι κάποια στιγμή  με δύο δερματόδετα μαύρα βιβλία, Την «πανούκλα» του Καμύ και την «Ναυτία» του Σάρτρ και βλέποντάς τα, είπε η μαμά μου θλιμμένη και έκπληκτη  : «Τι διαβάζεις και συ παιδί μου» !!!

Πέρα από το φόβο της ασθένειας πιο τραγικά περιγράφεται η έλλειψη ελευθερίας των κατοίκων, η μοναξιά μιας αποκλεισμένης πόλης, μια μοναξιά που στην πάροδο του χρόνου γίνεται εφιαλτική για τους κατοίκους, αισθάνονται πνιγηρά την απομόνωσή τους, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο ούτε καν με γράμματα, για τον κίνδυνο της μεταφοράς του μικροβίου, παρά μόνο με τηλεγραφήματα. Τι πρώτο να πεις σε ένα τηλεγράφημα ? Προφανώς οι τηλεπικοινωνίες της εποχής δεν ήταν και ιδιαίτερα αναπτυγμένες ! Μέσα από αυτόν τον αποκλεισμό άλλοτε αναπτύσσεται η αλληλεγγύη, άλλοτε η εσωστρέφεια και άλλοτε η τρέλα. Πάντα οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά σε περιόδους κρίσης.

Οι γυναίκες της αποκλεισμένης πόλης ανέβαιναν στις ταράτσες τους και επικοινωνούσαν μεταξύ τους ! Οι γειτόνισσες συνήθως εύρισκαν τρόπους να δώσουν ελπίδα στην μέρα. Πάντα πίστευα ότι η μεταξύ μας επικοινωνία είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας ! Είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουμε για τους φόβους και τις φοβίες μας, να βγάλουμε από την ψυχή μας κάθε φορτίο που την θλίβει και την καταπιέζει, να εξωτερικεύσουμε το όποιο μας πρόβλημα που σε πολλές περιπτώσεις είναι κοινό!

Τελικά πίστευα ότι οι πανδημίες ανήκαν στο παρελθόν και είχαν εκλείψει. Ναι, όπως κανείς μας δεν μπορούσε να φαντασθεί την οικονομική κρίση που περάσαμε και περνάμε ακόμα σε όλο το μεγαλείο της, ή την επόμενη που μας την έχει στήσει στην γωνία.

Ο Καμύ γράφει ότι η ιστορία αναφέρει 30 μεγάλες  πανώλεις   με  σχεδόν 100 εκατομμύρια θύματα.

Αν σκεφθούμε  πόσες πανδημίες ξεπέρασε η Ανθρωπότητα

μέσα σε χιλιετίες πώς να μην φοβόμαστε μια επιδημία

που μετατρέπεται σε πανδημία.

Θυμάμαι τις πανούκλες της Αθήνας, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

του Ιουστιανού, του Μεσαίωνα, τους κίτρινους πυρετούς, τις χολέρες

και τις γρίπες, και καταλήγω ότι ξεπεράσαμε τα πάντα, πάντα όμως με σκληρό τίμημα.

Και η λεγόμενη «Ισπανική γρίπη» με τα αναρίθμητα θύματα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο καθόλου δεν ήταν Ισπανική. Πήρε το όνομα «Ισπανική» γιατί αναφέρθηκε πρώτη φορά από τον τύπο της Ισπανίας. Και αυτή είχε ξεκινήσει από την Κίνα. Και αυτό κάπου μας οδηγεί. Εφόσον η φτώχεια θα συνεχίζει να μαστίζει τον πληθυσμό, απόρροια πολέμων και πλουτισμού των ισχυρών, όσο η ανθρώπινη υπόσταση σε όλον τον πλανήτη θα υποβαθμίζεται, όσο η ανθρώπινη «δουλεία» δεν θα εξαλείφεται  δεν θα σταματήσουμε να υπομένουμε τέτοια φαινόμενα.

Ο πανικός, λέξη Ελληνικότατη  που προήλθε από την μάχη του Μαραθώνα, αφού θεώρησαν οι Αθηναίοι, ότι σε μια τόσο μεγάλη νίκη, βοήθησε και ο Θεός Πάνας, ο οποίος κατεδίωξε τους Πέρσες, οι οποίοι «πανικόβλητοι» έτρεχαν στα πλοία τους για να σωθούν, δεν είναι καλός σύμβουλος. Αντίθετα ο «εποικοδομητικός» φόβος μας βοηθά να προστατευθούμε, να βρούμε λύσεις, να στηριχθεί η πίστης μας ότι θα τα καταφέρουμε !

Εύχομαι και πιστεύω στις καλύτερες, ήμερες μέρες πιστεύοντας ακράδαντα ότι και αυτό θα περάσει, ελπίζω κατά το δυνατόν ανώδυνα !

 

 

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button