ΟΙ  ΦΙΛΟΙ  ΜΑΣ

ΟΙ  ΦΙΛΟΙ  ΜΑΣ

Άρθρο – Χρονογράφημα της κάθε Παρασκευής !

Της Χριστίνας Κάβουρα

Οι φίλοι μας πλάσματα αγαπημένα, απροσδόκητα, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ονειρικά έως αλλοπρόσαλλα !

Θέλω  να μιλήσω για τους φίλους μας,  τους παλιούς, αυτούς που γνωρίζουμε μια ζωή, αυτούς που σέρνουμε από παιδιά μαζί μας,  αυτούς που έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην ψυχή μας ! Φίλους που τους ξέρουμε από πάντα, που μας ακολουθούν από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, που μας επέλεξαν ή τους επιλέξαμε άγνωστο το γιατί, κάτι μας έδενε μαζί τους,  άγνωστες δυνάμεις    μας έφερναν κοντά, αόρατα νήματα  μπλεκόταν στις ζωές μας και τις ένωναν, νήματα άφθαρτα και καθοριστικά. Δεν επιλέγουμε τους συγγενείς μας αλλά επιλέγουμε τους φίλους μας. Έτσι είναι πιο πολύτιμοι !

Οι φίλοι μας αυτοί οι  τόσο γνωστοί άγνωστοι, οι τόσο απρόβλεπτοι είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μας, γιατί όντας όντα κοινωνικά έχουμε ανάγκη από τους φίλους μας, και όντας όντα ευαίσθητα, βασιζόμαστε στην αγάπη τους. Θέλουμε να μας αγαπούν οι φίλοι  μας και να τους αγαπούμε και εμείς με τη σειρά μας, να οργανώνουμε πράγματα μαζί τους, να επικοινωνούμε, να περνάμε καλά, ή ακόμα και να κλαίμε στον ώμο τους ή να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας !

Τους παλιούς μας φίλους, τους γνωρίζουμε καλά, γνωρίζουμε τις αντιδράσεις τους, τις αδυναμίες τους, τις αγάπες τους. ‘Όσο μεγαλώνουμε αισθανόμαστε πιο ασφαλείς κοντά τους, είναι οι φίλοι που δεν θα μας προδώσουν  ποτέ, ή και να μας προδώσουν είναι οι μόνοι που συγχωρούμε γιατί οι ρίζες της φιλίας αυτής είναι βαθιές, κάποτε και περίπλοκες.   Φίλοι που γνωρίζουν επίσης τα τρωτά σημεία μας, που τα αποδέχονται, που η αγάπη τους δεν είναι ρηχή, αντίθετα είναι μεγάλη και ανθεκτική αφού άντεξε στο χρόνο και άνθισε πάνω στις ίδιες καθοριστικές αναμνήσεις ενός σχολείου, μιας τάξης που έβλεπε στη θάλασσα ενός διαλείμματος που είχε εκτός των άλλων και ένα μαλλιοτράβηγμα τότε που σαν παιδιά ήταν και το μαλλιοτράβηγμα στο πρόγραμμα, ή το μοίρασμα μιας φέτας ψωμιού με σπιτική μαρμελάδα. Όλοι έχουμε τέτοιες αναμνήσεις, όλοι θυμόμαστε ιστορίες αστείες ή δύσκολες από φίλους που για άγνωστο λόγο, πολλές φορές χωρίς καν να έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα ή  κοντινούς χαρακτήρες, μιλούσαν στην ψυχή μας και μιλούν ακόμα.

Μιλώ με τους φίλους ή τις φίλες από εκείνη την εποχή των θαυμάτων και δεν χρειάζεται να πω πολλά, να εξηγήσω να διευκρινίσω. Όλα είναι εύκολα, απλά, κατανοητά, παρήγορα.

Ο κόσμος γίνεται φωτεινότερος,  πιο χαρούμενος πιο ελπιδοφόρος απλά και μόνο χάρη στην ύπαρξη τους.

Έχουμε φίλους που χάσαμε στην πορεία, που ήλθαν στη ζωή μας σαν κομήτες από το πουθενά και χάθηκαν σαν κομήτες στο πουθενά ακολουθώντας ανεξέλεγκτες περίεργες τροχιές που δεν καταλάβαμε ποτέ, που δεν μας έλειψαν και ιδιαίτερα όταν έφυγαν, που κατά τη διάρκεια  του χρόνου που ήμασταν φίλοι δεν περάσαμε  και άσχημα, καλά να είναι οι άνθρωποι και να οδεύουν στην ευχή του Θεού !

Τώρα οι φίλοι μαζεύονται στο face book, βγάζουν τις φωτογραφίες τους σε κοινή θέα,  γράφουν μηνύματα στους τοίχους των άλλων «οπαδών», μηνύματα με κοινή θέα και άλλα τέτοια περίεργα.

«Παλιά, με ενημέρωσε  ένας αγαπητός συμμαθητής μου, για να γίνεις φίλος με κάποιον ήταν δύσκολη υπόθεση και ενείχε  διάφορες δυσκολίες και δοκιμασίες.  Τώρα είναι πολύ απλά τα πράγματα. Πατάς ένα «κλικ» και γίνεσαι !!!

Έχουμε φίλους που έφυγαν, που υπάρχουν σαν οντότητες σε μια άλλη διάσταση πια,  που μας λείπουν, ιδιαίτερα τις χρονιάρες μέρες, που τους αναζητούμε μέσα από σιωπές,  αναμνήσεις, επικλήσεις και μονολόγους ! Πιάνω τον εαυτό μου να μιλά στις φωτογραφίες τους καθώς ξεσκονίζω τη βιβλιοθήκη ή αρχίζω τον μονόλογο, τις ερωτήσεις  ή τις επικλήσεις όταν περνώ από μια πλατεία που συνηθίζαμε κάποτε, όχι πολύ παλιά να πίνουμε καφέ,  ή χύνω λίγο κρασί εν είδει  χοής αν τύχει και έχουμε μάζωξη στα Ρηχά της Εδέμ.  Η συνηθισμένη ερώτηση είναι γιατί έφυγαν και πως περνούν εκεί που πήγαν και αν τους λείπουν οι ηλιόλουστες μέρες ή αν πεθυμούν τη μυρωδιά του καφέ, αλλά απάντηση δεν παίρνω, τουλάχιστον κάποια που να με καλύπτει.

Φίλους που τους θυμόμαστε τόσο έντονα μέσα από  μέρες  που περάσαμε μαζί, μέσα από  τις λάμψεις αναμνήσεων και αναλαμπές γεγονότων, και το ότι δεν θα τους ξανασυναντήσουμε ποτέ, τουλάχιστον στη διάσταση αυτή,   μας καταθλίβει.

Ύστερα πάλι στρεφόμαστε στους φίλους που μας απόμειναν και προσευχόμαστε να είναι καλά, να είναι καλότυχοι και χαρούμενοι. Βέβαια είναι φορές που  ο εγωϊσμός μας, μας κάνει από κτητικούς μέχρι ανυπόφορους αλλά έτσι είναι αυτά τα συναισθήματα,  δύσκολα με  μια δόση παράνοιας.  Αλλά  οι φίλοι δεν μας «κρατούν τούρκικο» το ξέσπασμά μας ή τη γκρίνια μας ή την «περίεργη»  – για να το θέσω κομψά –  διάθεσή μας γιατί είναι οι φίλοι μας και ξέρουν να μας αποδέχονται όπως είμαστε ή να αποδέχονται μια λάθος στιγμή !

Συνήθως στην πάροδο των χρόνων μαθαίνουμε τα «επίκτητα» του χαρακτήρα του φίλου μας, ξέρουμε την παραξενιά του και αυτός ξέρει τη δική μας γιατί ο χρόνος μας φιλοδώρησε  και με παραξενιές και με μονομανίες και με ένα σωρό άλλα «προτερήματα» που ή δεν είχαμε πριν ή τα είχαμε από πάντα και με τα χρόνια εντάθηκαν.  Αυτά τα «προτερήματα» των φίλων μας τα σεβόμαστε απόλυτα, όπως  σεβόμαστε τη φιλία που όταν είναι πραγματική είναι ανεκτίμητη ! Και πάντα πρέπει να συντηρούμε τις φιλίες μας , οι οποίες σφυρηλατήθηκαν με τον καιρό όπως και ο χαρακτήρας μας αλλά χρειάζονται πάντα αγάπη και «πότισμα» για να ανθίζουν.

Βλέπω στα πρόσωπα των φίλων και των φιλενάδων μου το χρόνο που πέρασε, που σμίλεψε σκληρά αυτά τα τόσο οικεία και όμορφα πρόσωπα, και μέσα από ρυτίδες ή αφαιρώντας τες, βλέπω πάλι τα παιδιά που μαζί  παίζαμε  με τις λάσπες στο ποτάμι ή κρυφτό τα βράδια στα γύρω στενά  ή ακόμα καλύτερα τότε που τρέχαμε με τα υποτιθέμενα άλογά μας, τα καβαλημένα καλάμια μας που έπαιζαν το ρόλο του αλόγου. Πιο σπάνια παίζαμε και με κάτι ταλαίπωρες και ταλαιπωρημένες κούκλες. Είχαμε  όμορφα ομαδικά παιγνίδια τότε,  να θυμηθούμε το τσιλίκ-τσομάκ (πολύ μου άρεσε μεταξύ μας, ιδιαίτερα όταν το κομμάτι του κινούμενου ξύλου έχανε παντελώς το στόχο του και προσγειωνόταν εκεί που δεν έπρεπε!), τον μαρμαρωμένο βασιλιά, τη μπερλίνα,  και ένα σωρό άλλα που γεννούσε η αστείρευτη φαντασία μας.

Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω το ίδιο με τους φίλους που τους γνώρισα αρκετά μεγάλους. Δεν μπορώ να βρω μέσα στο πρόσωπό τους το παιδί ή ακόμα μου συμβαίνει και αυτό, έχω ανάγκη παλιών φωτογραφιών για  να  προσδιορίσω τα νιάτα τους !  Έχω φίλους, που μου έχει κολλήσει η ιδέα ότι ήταν πάντα μεγάλοι, κάτι σαν να μην υπήρξαν ποτέ παιδιά !

Χαίρομαι που  δεν προσπαθώ πια να εξερευνήσω ή να ψυχολογήσω τους φίλους μου. Δεν έβγαζε πουθενά η προσπάθεια, μάλλον διαστροφή καταντούσε,  μέχρι που κατάλαβα ότι είναι καλύτερα να τους αποδέχομαι όπως είναι, ανθρώπινοι, με τα καλά τους και τα χειρότερά τους όπως και η αφεντιά μου που είμαι ενίοτε φευγάτη και αποβαίνει δύσκολη η συνεννόηση!

Χαίρομαι τους φίλους μου πλάσματα υπέροχα, μοναδικά, κάποτε αλλοπρόσαλλα, ποτέ ερμητικά κλειστά,  άξια εμπιστοσύνης, δοτικά, ευαίσθητα, σπάνια,   χαοτικά – αλλά όλοι μας έχουμε τα πάνω  και τα κάτω μας –  με γενναία δόση χιούμορ και με κατανόηση !  Και ύστερα οι φίλοι αλληλοσυμπληρώνονται  και μέσα από μια φιλία εξελισσόμαστε, θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο !

Εύχομαι σε όλους τους φίλους μου απόψε, σε όλους τους φίλους του κόσμου τούτου, φυσικά πρωτίστως στους φίλους σας  και σε όλους τους φίλους  αναγνώστες, να είστε καλά. Άλλωστε  φιλία σημαίνει αγάπη και μάλιστα καθαρή, βαθειά αγάπη, ζεστή απ’  το  περίσσευμα της   καρδιά μας !!!