Οίκοι  σιωπής

 Οίκοι  σιωπής

Γράφει η Χριστίνα Κάβουρα

Ανακαλύπτω λόγω του κορονοϊού τα πολλά γηροκομεία που ξεφύτρωσαν στην Ελλάδα.

Άλλα  Κρατικά, άλλα ιδιωτικά, άλλα με σωστές άδειες λειτουργίας, άλλα ελαφρώς παράνομα,  άλλα που είχαν ανοίξει σαν κλινικές, καλυμμένα έντεχνα να μην φαίνονται σαν γηροκομεία, μόνο που λόγω της ασθένειας που ενδημεί ιδιαίτερα στα ιδρύματα αυτά, φανερώθηκαν.

Έχω μείνει κατάπληκτη με τα τόσα γηροκομεία ανά την Επικράτεια !

Εμείς εδώ στην Ελλάδα είχαμε άλλη ιδεολογία, άλλα έθιμα, άλλα πιστεύω, άλλες παραδόσεις. Βλέπω όμως θλιμμένη ότι όλα αυτά μάλλον ανήκουν στο παρελθόν.

Παλιά ήταν αδιανόητο ως και αξιοκατάκριτο να στείλεις τους γονείς σου στο γηροκομείο. Υπήρχαν λίγα γηροκομεία για ανθρώπους μοναχικούς που δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με την καθημερινότητα τους και δεν είχαν κανέναν κοντινό συγγενή.

Παλιά υπήρχε η μεγάλη οικογένεια, ο παππούς η γιαγιά που είχαν το φυσικό και αναφαίρετο δικαίωμα να ζουν και να υπάρχουν στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά τους. Αυτό βέβαια άλλαξε, αλλά πάλι οι  γιαγιάδες και οι παππούδες  βοηθούσαν και βοηθούν στο μεγάλωμα των παιδιών την στιγμή που εργάζονται οι γονείς !

Μετά μάλλον βρέθηκε η εύκολη λύση να στείλουμε τους γονείς στο γηροκομείο όταν πια δεν είχαν τίποτα άλλο να προσφέρουν ενώ εμείς τους προσφέραμε με αυτόν τον βάρβαρο  τρόπο την «ευγνωμοσύνη» μας  για όλα όσα μας πρόσφεραν.

Διαβάζω Σκανδιναβούς συγγραφείς, πρέπει να ομολογήσω ότι γράφουν πολύ καλά τα τελευταία χρόνια, και μέσα από τα γραφόμενά τους μεταφέρομαι στην βόρεια κουλτούρα με την οποία εμείς οι Νότιοι Μεσογειακοί Λαοί δεν είχαμε και μεγάλη σχέση.

Εκεί τα γηροκομεία είναι τρόπος ζωής, ευάερα και ευήλια ιδρύματα, άριστες συνθήκες διαβίωσης, όπου οι  μεγάλοι άνθρωποι διαθέτουν το δωμάτιό τους, κάποια αγαπημένα αντικείμενα που φέρνουν μαζί τους, ακόμα και έπιπλα, πάντα είναι θλιβερό όμως να είσαι κλεισμένος κάπου  σε έναν χώρο κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρο,  περιμένοντας κάποτε εις μάτην μια επίσκεψη, η οποία θα γλυκάνει την μονοτονία της καθημερινότητας.

Αφού λοιπόν «παρκάραμε»  αυτούς τους ανθρώπους – που είχαν το προνόμιο να γεράσουν- στα γηροκομεία,  αφού δεν μπορούμε ούτε να τους επισκεφτούμε λόγω της πανδημίας, μετά διαμαρτυρόμαστε και γιατί πέθαναν. Βλέπω αρκετούς συνανθρώπους μας να βγαίνουν στα κανάλια μετατρέποντας τις ενοχές τους σε διαμαρτυρία εναντίον της Διεύθυνσης του Γηροκομείου, εναντίον του προσωπικού, εναντίον του ΕΟΔΥ που δεν πρόλαβε να κάνει αρκετά τεστ, που δεν χειρίστηκε ως θα έπρεπε την κατάσταση, μόνο εναντίον του εαυτού τους δεν καταφέρονται ποτέ.  Κάποιος ιδιοκτήτης Γηροκομείου αυτοκτονεί,  μια παράλογη αυτοκτονία κατά την ταπεινή μου γνώμη, μόνο που αυτός πρέπει να είχε μεγαλύτερες ευαισθησίες έναντι των αθώων.

Θυμάμαι ότι κατά την παραμονή μου στην Γερμανία είχαμε νοικιάσει ένα υπέροχο σπίτι με κήπο, πλήρως εξοπλισμένο γιατί η ιδιοκτήτριά του είχε …. μετακομίσει στο Γηροκομείο. Μου έκανε εντύπωση ότι η κόρη αυτής της γιαγιάς που είχαμε νοικιάσει το σπίτι ,  στα γενέθλια της  μητέρας της μετέφερε με το αυτοκίνητό της κάποιες εναπομείνασες φίλες της γηραιάς κυρίας για τον καθιερωμένο καφέ και τούρτα γενεθλίων στο γηροκομείο , δεν έκανε όμως την γιορτή στο σπίτι της ενώ θα μπορούσε.

Αντιθέτως στο σπίτι της γειτόνισσας έμεναν  τρεις γενεές γυναικών. Εκείνη, η μητέρα της και η γιαγιά της  συμβίωναν όλες πολύ αρμονικά. Σήμερα,   ενημερωνόταν η γειτονιά,  έχει καφέ στο σαλόνι της γιαγιάς Γκρέτας, την άλλη φορά ήταν η σειρά για το σαλόνι της γιαγιάς Μπέρθας και για πιο επίσημα στο σαλόνι της κόρης, της Μπέρμπελ,  που ήταν παντρεμένη με δυό παιδιά και ο σύζυγός της αγαπούσε την πεθερά του και την πεθερά της πεθεράς του.   Εκτιμούσα πάρα πολύ αυτή την οικογένεια γιατί είχε αρχές, σεβόταν τον άνθρωπο και εμένα, αν και ξένη,  δεν με εξαίρεσαν ποτέ από οποιοδήποτε κάλεσμα! Όχι μόνο με αγαπούσαν και με φρόντιζαν, αλλά έστελναν και την μεγάλη γιαγιά να ρωτήσει το πρωί, αν η νεαρή κυρία (αυτή ήμουν εγώ, ήμουν πολύ νέα τότε) χρειαζόταν κάτι.

Άρα καταλήγω δεν είναι μόνο θέμα κουλτούρας και διαφορετικότητας των λαών, είναι πρώτιστα θέμα ατόμου, ανθρωπιάς και ευαισθησίας.

Όλοι σ’ αυτή τη ζωή έχουμε ένα δικαίωμα στην χαρά που δεν εξαρτάται βέβαια από την ηλικία.