Περιοδικό

Παγκόσμιος ημέρα ποίησης η χθεσινή 21/3/24 ! Κάποτε

Παγκόσμιος ημέρα ποίησης η χθεσινή 21/3/24

Κάποτε  (της Βαρβαρας Βαγιάκου Βλαχόπουλου)

Η θάλασσα κοιμόταν στα πόδια μου.

Ήταν ολογάλανη, κι ήμουν παιδί.

Βλέπαμε ονείρατα μαζί …θυμάμαι!

 

Οι πλημμύρες άδειαζαν το βαρύ́ των ποταμών φορτίο

καταμεσής στα σπλάχνα της.

Άλλαζε χρώματα το θαλασσί́,

γινόταν αγριεμένη θαλασσογραφία …θυμάμαι.

 

Θυμός είναι, θα περάσει,

φουρτούνα ναυτική μανιακών ζωγράφων.

Μου ράντιζε με λευκαφρούς την πρόθεση

ποτέ της να μη μ ‘αρνηθεί́.

 

Ήμουν παιδί. Δε γνώριζα την πρόθεση της πρόφασης.

Πόλεμος, σάρωση, οργή!

 

Κινητικότητα υπόγειων δυνάμεων.

Ηφαίστεια ενεργά, μιας μάνας λάβας τα παιδιά,

βουνά κι ερημονήσια, όνειρα λαξεμένα παιδικά!

Κύματα βουνά, ικριώματα θανάτου,

πειρατικά σκαριά, κουφάρια, ξεβρασμένα πετροβολιτά!

 

Χαμένες αμμουδιές ακατοίκητα κοχύλια ξεβρασμένα.

Γιατί; ρωτούσα.

Υπάρχουν λέει και ωκεανοί́ με θαλασσοπαγίδες.

Θα μάθεις κάποτε. Συνέχισε τον καλπασμό.

 

Ήρθε το κάποτε και δεν ήμουν πια παιδί.

Στην αποβάθρα συνωστίζονταν οι λυγμοί των πηγαιμών.

Στων καραβιών τις πλώρες στέγνωναν τα δάκρυα των άσπρων μαντηλιών.

Αν δεν υπήρχαν οι ωκεανοί, πως θα επιζούσε η ελπίδα;

 

Ώστε αλήθειες έλεγαν τα παραμύθια!

Υπήρχαν ωκεανοί, στοχευμένες θαλασσοπαγίδες!

 

Τα βόλια έβρισκαν του ταξιδιού το στόχο.

Κι οι θαλασσοπαγίδες, λουφαγμένες νοσταλγίες

στο κράσπεδο των λιμανιών.

Ζωή χαροπάλεμα του ονείρου.

 

Όνειρο μοναδικό το πλαστικό εκείνο καλαμάκι

και μια γκαζόζα νοσταλγία,

να ρουφάει ελπίδα στων γυρισμών την αποβάθρα.

 

Άμποτε το χαρακωμένο πρόσωπο της γαλάζιας ρυτίδας

να ανταμωθεί μ’ εκείνο το «κάποτε» του τότε καλπασμού!

Απόσυρση – πειρατικό κουφάρι!

Μια φορά κι έναν καιρό, γνώρισα τη ζωή. Κάποτε…

 

Από την «Ανθοφορία των  στιγμών μου» εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button