Πανδημία

ΠΑΝΔΗΜΙΑ

Παρακολουθώντας την πορεία αυτού του λοιμού, από την αρχή ακόμα τότε που εκδηλώθηκε στην Κίνα, θυμήθηκα ένα έργο του Αλμπέρ Καμύ, που είχα διαβάσει στα νιάτα μου !  Την «ΠΑΝΟΥΚΛΑ». Θυμόμουν ότι έκλεισε η πόλη και δεν μπορούσε κανείς πια ούτε να την εγκαταλείψει ούτε να ξαναγυρίσει σ’ αυτήν. Υπήρχαν άγρυπνοι σκοποί στις πύλες της πόλης και στα λιμάνια της. Πλοία έδεσαν, άλλα πλοία δεν προσέγγισαν. Δεν θυμόμουν όμως  την εξέλιξη των συναισθημάτων όπως την περιέγραφε εξαιρετικά ο συγγραφέας. Άρχισα να ψάχνω το βιβλίο μανιωδώς στην βιβλιοθήκη μου, πράγμα μάλλον πολύ δύσκολο γιατί ενώ πάντα είχα την πρόθεση να τακτοποιήσω τα βιβλία με τρόπο εύκολο στην αναζήτησή των, και ανά συγγραφέα, δεν το κατάφερα ποτέ. Κάποια στιγμή, ανάμεσα στις εκατοντάδες των βιβλίων που απαρτίζουν την βιβλιοθήκη μου κατάφερα να εντοπίσω το βιβλίο και ξανάρχισα την ανάγνωσή του ! Το βιβλίο σίγουρα το εντόπισα γιατί θυμήθηκα, όλως παραδόξως,  ότι γύρισα σπίτι κάποια στιγμή  με δύο δερματόδετα μαύρα βιβλία, Την «πανούκλα» του Καμύ και την «Ναυτία» του Σάρτρ και βλέποντάς τα, είπε η μαμά μου θλιμμένη και έκπληκτη  : «Τι διαβάζεις και συ παιδί μου» !!!

Πέρα από το φόβο της ασθένειας πιο τραγικά περιγράφεται η έλλειψη ελευθερίας των κατοίκων, η μοναξιά μιας αποκλεισμένης πόλης, μια μοναξιά που στην πάροδο του χρόνου γίνεται εφιαλτική για τους κατοίκους, αισθάνονται πνιγηρά την απομόνωσή τους, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο ούτε καν με γράμματα, για τον κίνδυνο της μεταφοράς του μικροβίου, παρά μόνο με τηλεγραφήματα. Τι πρώτο να πεις σε ένα τηλεγράφημα ? Προφανώς οι τηλεπικοινωνίες της εποχής δεν ήταν και ιδιαίτερα αναπτυγμένες ! Μέσα από αυτόν τον αποκλεισμό άλλοτε αναπτύσσεται η αλληλεγγύη, άλλοτε η εσωστρέφεια και άλλοτε η τρέλα. Πάντα οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά σε περιόδους κρίσης.

Οι γυναίκες της αποκλεισμένης πόλης ανέβαιναν στις ταράτσες τους και επικοινωνούσαν μεταξύ τους ! Οι γειτόνισσες συνήθως εύρισκαν τρόπους να δώσουν ελπίδα στην μέρα. Πάντα πίστευα ότι η μεταξύ μας επικοινωνία είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας ! Είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουμε για τους φόβους και τις φοβίες μας, να βγάλουμε από την ψυχή μας κάθε φορτίο που την θλίβει και την καταπιέζει, να εξωτερικεύσουμε το όποιο μας πρόβλημα που σε πολλές περιπτώσεις είναι κοινό!

Τελικά πίστευα ότι οι πανδημίες ανήκαν στο παρελθόν και είχαν εκλείψει. Ναι όπως κανείς μας δεν μπορούσε να φαντασθεί την οικονομική κρίση που περάσαμε και περνάμε ακόμα σε όλο το μεγαλείο της, ή την επόμενη που μας την έχει στήσει στην γωνία.

Ο Καμύ γράφει ότι η ιστορία αναφέρει 30 μεγάλες  πανώλεις   με  σχεδόν 100 εκατομμύρια θύματα.

Αν σκεφθούμε  πόσες πανδημίες ξεπέρασε η Ανθρωπότητα

μέσα σε χιλιετίες πώς να μην φοβόμαστε μια επιδημία

που μετατρέπεται σε πανδημία.

Θυμάμαι τις πανούκλες της Αθήνας, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

του Ιουστιανού, του Μεσαίωνα, τους κίτρινους πυρετούς, τις χολέρες

και τις γρίπες, και καταλήγω ότι ξεπεράσαμε τα πάντα, πάντα όμως με σκληρό τίμημα.

Και η λεγόμενη «Ισπανική γρίπη» με τα αναρίθμητα θύματα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο καθόλου δεν ήταν Ισπανική. Πήρε το όνομα «Ισπανική» γιατί αναφέρθηκε πρώτη φορά από τον τύπο της Ισπανίας. Και αυτή είχε ξεκινήσει από την Κίνα. Και αυτό κάπου μας οδηγεί. Εφόσον η φτώχεια θα συνεχίζει να μαστίζει τον πληθυσμό, απόρροια πολέμων και πλουτισμού των ισχυρών, όσο η ανθρώπινη υπόσταση σε όλον τον πλανήτη θα υποβαθμίζεται, όσο η ανθρώπινη «δουλεία» δεν θα εξαλείφεται  δεν θα σταματήσουμε να υπομένουμε τέτοια φαινόμενα.

Ο πανικός, λέξη Ελληνικότατη  που προήλθε από την μάχη του Μαραθώνα, αφού θεώρησαν οι Αθηναίοι, ότι σε μια τόσο μεγάλη νίκη, βοήθησε και ο Θεός Πάνας, ο οποίος κατεδίωξε τους Πέρσες, οι οποίοι «πανικόβλητοι» έτρεχαν στα πλοία τους για να σωθούν, δεν είναι καλός σύμβουλος. Αντίθετα ο «εποικοδομητικός» φόβος μας βοηθά να προστατευθούμε, να βρούμε λύσεις, να στηριχθεί η πίστης μας ότι θα τα καταφέρουμε !

Εύχομαι και πιστεύω στις καλύτερες, ήμερες, καλοκαιρινές  μέρες, όταν καθισμένοι και πάλι δίπλα στην δική μας θάλασσα θα την αγναντεύουμε ήρεμοι και χαρούμενοι !

Ο ΦΟΒΟΣ

Ο φόβος κατοικεί στις πόλεις μας

Κατοικεί στις ψυχές μας

Κάνει κατάληψη σε ότι αγαπήσαμε

Ακυρώνει την ομορφιά της μέρας

Επικυρώνει την δική μας θνητότητα

Μηνύματα δύσκολα με βρίσκουν

Αξεδιάλυτα,  παρανοϊκά, δύστυχα

Σπάζουν το χρόνο, τον δικό μας χρόνο

Σε χιλιάδες αστραφτερά κομμάτια καθρέφτη

Πικρές σκλήθρες που αιμορραγούν

Οι λέξεις κρύβονται στην πίσω πλευρά του νου

Δεν βρίσκω πια τις  λέξεις  που ήξερα

Λέξεις ήμερες χωρίς ιστορία

Από αυτές που γέμιζαν θύμισες

Αναμνήσεις γεμάτες από όνειρα

Πόσο είμαστε έτοιμοι για την αλήθεια

Την μη διαχειρίσιμη αλήθεια

Αυτή που παγώνει τη σκέψη

Κρύβομαι πίσω από ένα ψέμα

Θέλω ένα ζεστό ψέμα απόψε, έστω και μάταιο

Άγριες τάσεις φυγής για έναν ανέφικτο κόσμο

Ονειρικό, γεμάτον ήλιους και θάλασσες

Πασχαλιές ανθισμένες, παλιούς ελαιώνες

Δρόμους που αγαπήσαμε

Σοκάκια πνιγμένα στα γιασεμιά της θύμησης

Ας προχωρήσουμε μαζί μπροστά από τον φόβο

Ας αγκαλιάσουμε την ελπίδα

Ας βοηθήσουμε τον διπλανό μας

Ας πούμε μια χαρούμενη λέξη

Ας  επανεκτιμήσουμε το γαλάζιο της θάλασσας