Παρακαλούνται οι επισκέπτες να εξέλθουν. Το πλοίο αναχωρεί αμέσως

 ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Πριν από 30 χρόνια, το 1988, τα καράβια για Λήμνο δεν ήταν τόσο γρήγορα όσο σήμερα. Για παράδειγμα, ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ από Θεσσαλονίκη έκαμνε 9-10 ατέλειωτες ώρες. Αργότερα μπήκαν στη γραμμή νεότερα και ταχύτερα πλοία, όπως π.χ. ο ΚΕΝΤΕΡΗΣΗ που έκαμνε στο μισό χρόνο 4 ½ ώρες.

 Έτυχε εκείνη τη χρονιά το καλοκαίρι να φιλοξενήσω στη Λήμνο μια φιλική μου οικογένεια. Όταν τελείωσαν οι διακοπές τους και επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη, είχα μια απρόοπτη περιπέτεια.

Τους συνόδεψα μέχρι το λιμάνι στη Μύρινα, και επειδή το ταξίδι θα ήταν και νυκτερινό, όταν έφτασε το πλοίο από Μυτιλήνη, ανεβήκαμε επάνω στη Ρεσεψιόν για να κλείσουν καμπίνα. Μέχρι να έλθει η σειρά μας εκεί στο γραφείο της Ρεσεψιόν, κάποια στιγμή βλέπω το κάστρο και το λιμάνι της Μύρινας να …κουνιούνται και να απομακρύνονται!

 Τρέχω στον αξιωματικό να σταματήσει το πλοίο για να βγω έξω, αλλά ήταν πλέον αργά. Κούνησε το κεφάλι του και μου είπε:

 –        Λυπάμαι πολύ, κύριε, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Απ’ τη στιγμή που ξεκινάει το πλοίο, δεν επιστρέφει πίσω με τίποτα, ούτε για να παραλάβει κάποιον που καθυστέρησε, ούτε για να αποβιβάσει κάποιον αφηρημένο συνοδό που δεν βγήκε έξω. Δεν μπορούν 600-800 επιβάτες κι άλλα τόσα οχήματα να καθυστερήσουν εξαιτίας σας.

Άλλη φορά να προσέχετε τα μεγάφωνα που προειδοποιούν τους συνοδούς-επισκέπτες να εξέλθουν…

 Έτσι, χωρίς να θέλω και χωρίς να ξέρω ταξίδεψα από τη Λήμνο στη Θεσσαλονίκη και πάλι πίσω από τη Θεσσαλονίκη στη Λήμνο.

Και ευτυχώς μου έκαναν τη χάρη και δεν πλήρωσα εισιτήριο και καμπίνα!

Από τότε όταν συνοδεύω κάποιον μέχρι μέσα στο πλοίο, έχω το νου μου στα μεγάφωνα να βγω έξω πριν αναχωρήσει το πλοίο!