Πέτρινα  σπίτια,   πέτρινα Χωριά

Πέτρινα  σπίτια,   πέτρινα Χωριά

Γράφει (κάθε Παρασκευη) η  Χριστινα Κάβουρα

Γράψε για τα αρχοντικά του Κορνού με προέτρεψε καλός φίλος !

Ποια αρχοντικά, αυτά τα ερειπωμένα ?

Μετά την κατάρρευση του δικού μας σπιτιού δεν ανεβαίνω πια στο χωριό, αρρωσταίνω. Για μέρες σέρνω στην ψυχή μου μια απέραντη και κάπως ανεξήγητη θλίψη γιατί κάποια στιγμή πρέπει να τα βρω και με την φθορά, που όμως δεν τα βρίσκω. Όμως η φθορά χαρακτηρίζει τον κόσμο μας, τούτον τον φθαρτό, χαρακτηρίζει  πρώτα εμάς και μετά όλη την ματαιοδοξία και ματαιότητα που κουβαλάμε.

• Θα σου στείλω φωτογραφίες των αρχοντικών και γράφεις το χειμώνα για όλα εκείνα τα υπέροχα πέτρινα σπίτια !

Όλα εκείνα τα αριστουργήματα που ομόρφαιναν τα χωριά, όλα εκείνα τα χωριά της μνήμης που αργοπεθαίνουν ! Πέτρινο χωριό ο Κορνός, είχε κόσμο τότε που σαν παιδί πήγαινα πακέτο με την γιαγιά Κορνηλία,  που ανέβαινε για τα κτήματα.

Θυμάμαι αρχοντικά με ονόματα, με σκάλες πέτρινες,  με σιδεριές πολύπλοκες, με κολονάκια  λαξεμένα στην πέτρα.  Θυμάμαι βρύσες μοναδικές, αριστοτεχνικά φτιαγμένες με μεράκι και γυναίκες μαζεμένες στα γύρω τοιχάκια να καλομιλούν στα στοιχειά της βρύσης. Εικόνες αποτυπωμένες στη θύμηση !

Τα καλοκαίρια που  ερχόταν οι  Αλεξαντριγιανοί  αναβίωναν μέρες δόξας,  γινόταν το χωριό κάτι σαν τις Κάννες,  έπαιρνε μια άλλη ζωή κοσμοπολίτικη, γέμιζαν οι βεράντες  και οι πεζούλες με τραπεζάκια, καρέκλες  και πολυθρόνες,  απαραίτητες οι βεγγέρες τα βράδια ποτισμένες με βυσσινάδες και σουμάδες !

Πάνε και οι Αλεξαντριγιανοί, αποχαιρέτισαν θέλοντας και μη την Αλεξάνδρεια που έχασαν, έφθασε  και ο καιρός για άλλα ταξίδια μεγαλύτερα, οι απόγονοι  δεν ενδιαφέρθηκαν για  παρηκμασμένα χωριά, άλλαξαν οι εποχές,  τότε που οι χωριανοί κίναγαν  αχάραγα με άλογα, μουλάρια και γαϊδούρια για τα χωράφια ! Πόσο μου άρεσε πόσο με  ηρεμούσε  ο ήχος των οπλών των ζωντανών πάνω στις πλάκες δρόμων και σοκακιών.

Σήμερα  παρατημένα πολλά κτήματα και περιβόλια,  τρακτέρ οργώνουν τα χωράφια αν τα οργώσουν,  οι νέοι γύρισαν στις πόλεις και τα χωριά μας ερήμωσαν. Μόνο τα καλοκαίρια παίρνουν μια προσωρινή ζωή  και αυτή  αν γυρίσουν οι ταξιδευτές ! Την εποχή του κορονοϊού που δεν ευνοούνταν τα ταξίδια πολλά χωριά μας έμειναν έρημα και το καλοκαίρι.

Ροδέλες που ξέμειναν χωρίς μουσική, πλάτανοι μοναχικοί που περίμεναν χορούς  και χορευτές που δεν ήλθαν, πανηγύρια που δεν έγιναν, Άγιοι και ξωκλήσια που γιόρτασαν  φτωχά  και  χωρίς τους προσκυνητές!

Επίσης μια γνωστή κυρία που κάνει τις διακοπές της στην Λήμνο, χρόνια τώρα, μου τηλεφώνησε για κάποια πέτρινα οικήματα που καταρρέουν, για το ότι τα φωτογράφιζαν κάποιοι Σκανδιναβοί τουρίστες, ότι έπρεπε να έχουν γκρεμισθεί !

Είναι μέρος του τοπίου της απάντησα, η πέτρα τους δένει απόλυτα με το χώρο, δεν ήθελα να φανεί η δυσαρέσκειά μου,  και τα χαλάσματα και τα ερειπωμένα σπίτια ανήκουν σε εμάς,  δεν μου αρέσει ξένοι να ασχολούνται με ότι εμείς αγαπήσαμε, χωρίς το συναίσθημα με το οποίο είναι δεμένη όλη τούτη η μνήμη  αυτής της  πέτρας.

Χωριά πέτρινα, σπίτια πέτρινα χτισμένα με τον δικό μας ρυθμό τον λιτό και απέριττο, δεν χρειάζεται πολλές φιοριτούρες η πέτρα είναι από μόνη της όμορφη και τα χρώματά της γήϊνα και ζεστά.  Μόνο που οι μάστορες που δούλευαν την πέτρα, που την αναδείκνυαν με μεράκι, που στα χέρια τους έπαιρνε ζωή εξέλειπαν και αυτοί και ένα άχαρο μπετόν κυρίεψε έναν χώρο που δεν το αντέχει !

Ψάχνω ακόμα τις ξερολιθιές που μάντρωναν  περιβόλια και κήπους!  Ειδική η τέχνη της ξερολιθιάς,  με δομική σταθερότητα γιατί αποτελείται από πέτρες οι οποίες «κλειδώνουν» η μια με την άλλη φτιάχνοντας ένα γερό  και πανέμορφο φράχτη.

Ξεδιπλώνοντας  την  πέτρινη νησιώτική μας μαγεία  εύχομαι ολόψυχα  έναν ΚΑΛΟ και ΕΥΝΟΪΚΟ  ΜΗΝΑ