Ποιος  φοβάται την Ιστορία ?

Ποιος  φοβάται την Ιστορία ??

Γράφει (κάθε  Βδομάδα)  η Χριστινα Καβουρα

Εδώ στη Λήμνο εμείς όλοι που δεν ζούμε μόνιμα στο νησί έχουμε δυό ζωές ! Τη ζωή στον τόπο κατοικίας μας και την καλοκαιρινή  ζωή μας  εδώ. Και οι δυό ζωές μας είναι συμβατές και σημαντικές ! Ίσως και να αξιολογούμε περισσότερο τη ζωή μας εδώ.

Όχι δεν είναι θέμα διακοπών, ενσωματωνόμαστε άμεσα στη ζωή και στα δρώμενα του νησιού σαν να μην λείψαμε μια μέρα. Άλλωστε είναι αυτό που αγαπάμε, αυτό που προσδοκούμε έναν ολόκληρο χειμώνα. Και να λείπουμε ενδιαφερόμαστε για τον τόπο, για τους ανθρώπους του, για τα προβλήματά του.  Ίσως και πιο πολύ από τους μόνιμους κατοίκους.

Καθημερινά – οι περισσότεροι από εμάς –   «ξεφυλλίζουμε» την ηλεκτρονική εφημερίδα, τηλεφωνούμε σε φίλους που μένουν μόνιμα στο νησί, προτεραιότητά μας να μαθαίνουμε τα νέα,  να μαθαίνουμε τα πάντα !

Μου αρέσουν οι καλοκαιρινές εκδηλώσεις, οι παρουσιάσεις βιβλίων, οι χοροί και οι μουσικές βραδιές ! Χαίρομαι που και φέτος είναι πολλές αυτές οι εκδηλώσεις  χαίρομαι που προσπαθώ να προλάβω τις περισσότερες, χαίρομαι τη ζεστασιά που αφήνουν στην ψυχή μας !

Θα ήταν τόσο φτωχό το καλοκαίρι χωρίς όλα αυτά τα δρώμενα που με την αφορμή τους  μαζευόμαστε  όλοι μαζί, αλλάζουμε σκέψεις αλλάζουμε καλησπέρες !

Φέτος  τιμούμε και μνημονεύουμε τα 100 χρόνια από την απώλεια της Σμύρνης, δεν ξέρω γιατί κολλήσαμε στην Σμύρνη, χάσαμε όλη την Μικρασία και όχι μόνο !

Πολλές οι εκδηλώσεις  μνήμης,  είναι αναμενόμενο άλλωστε, έχουμε αρκετούς πρόσφυγες από απέναντι που προόδευσαν στο νησί μας !  «Το χωριό  που χορεύει»  όπως το λέω εγώ χαριτολογώντας και με πολύ αγάπη, δηλ. ο Άγιος Δημήτρης,  είναι μόνο ένα παράδειγμα πόσο αυτοί οι άνθρωποι τα κατάφεραν και πήγαν μπροστά ! Ένα ζωντανό χωριό που αγαπά τη δουλειά αλλά και τη μουσική και το χορό !

Ενοχλήθηκα όμως με τον τρόπο που κάποιοι προσπαθούν  να κουκουλώσουν την ιστορία, να αποσιωπήσουν ότι ενδεχομένως δεν μας συμφέρει, να παραμείνει μια ιστορία …ίσωμα !

Όχι την Ιστορία δεν την γράφουν οι νικητές. Η ιστορία γράφεται από τους Ιστορικούς, αλλά ποιους ιστορικούς ?  Από  αυτούς που την ψάχνουν αντικειμενικά και σε βάθος,   αυτούς που  ερευνούν  κάθε πτυχή της, αυτούς που δεν την φοβούνται, που δεν τρομάζουν από τις κακοτοπιές της αλλά προσπαθούν να τις αναλύσουν.

Να μην αναφέρουμε τον Βενιζέλο, να μην αναφέρουμε τον Βασιλιά, αμφιλεγόμενο πρόσωπο ο Στεργιάδης ας τον αφήσουμε απέξω, ούτε να αναφερθούμε στην δίκη των έξ (που τελικά βέβαια ήταν δίκη των οκτώ) ας τα  σκεπάσουμε όπως μπορούμε,  λαμπρό παράδειγμα  οι γάτες, άλλωστε έγινε και πρόσφατη αναψηλάφηση της δίκης με αθώωση των εκτελεσμένων.

Βλέπω ότι αν και πέρασαν 100 χρόνια από την απώλεια  δεν είμαστε έτοιμοι   να αντιμετωπίσουμε την ιστορία, να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί της, να προχωρήσουμε  αντικειμενικά στον τόπο και στον χρόνο,  να αντιπαρατεθούμε με ότι μας τρομάζει ακόμα, να ψηλαφίσουμε εκείνη  την άδικη ήττα.

Αντικειμενικά πρέπει να κατανοήσουμε πράγματα, να μπούμε στην βαθύτερη υφή τους,

Η ιστορία δεν είναι μονόχρωμη,  έχει πολλές αναγνώσεις μόνο που η κάθε ανάγνωσή της πονά !

Σύμφωνα με τους Ιστορικούς ενάμιση εκατομμύριο κόσμος πέρασε από τα απέναντι Παράλια στην μεγάλη Πατρίδα την Ελλάδα, ενσωματώθηκε  και αφομοιώθηκε όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, όλοι Έλληνες είμαστε, προόδευσε οπότε φθάσαμε από το τραύμα στην Δημιουργία.

Ακόμα και η μουσική έπαιξε το ρόλο της σ΄αυτή την αφομοίωση.

Ρεμπέτικο τραγούδι  ονομάζεται το ελληνικό αστικό λαϊκό τραγούδι που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και απέκτησε τη γνώριμη μορφή του, περίπου μέχρι την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Εξελίχθηκε στα λιμάνια πόλεων όπου ζούσε η εργατική τάξη (τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη) και στη συνέχεια πέρασε και σε άλλα αστικά κέντρα. Αναπτύχθηκε μετά το 1922 με την άφιξη των Μικρασιατών στην Ελλάδα. Πλέον, ανήκει επίσημα στον κατάλογο μνημείων άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.

Πολλές οι Πόλεις και τα χωριά που αφήσαμε πίσω, χώροι αγαπημένοι της καρδιάς μας, χαμένες Πατρίδες που θα ζουν πάντα μέσα στην ψυχή μας, και η Ιστορική μνήμη θα βοηθά την αναβίωσή τους.