Πώς μπορεί κανείς να γίνει πλούσιος

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Πρόσφατα πήγα με το αυτοκίνητο μου στην Αθήνα, κι όταν γύρισα έκανα έναν απολογισμό, κάθισα και λογάριασα πόσα πολλά λεφτά πληρώνουμε για διόδια.

Και μου ήλθε μια πολύ ωραία ιδέα.

Η χώρα μας είναι μικρή, αλλά έχει τα περισσότερα διόδια στον κόσμο στους αυτοκινητοδρόμους Εθνικής Οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης, Εθνικής Οδού Αθηνών – Πατρών, Εγνατίας Οδού, Εθνικής Οδού Κορίνθου – Τρίπολης-Καλαμάτας/Σπάρτης, Εθνικής Οδού Αντιρρίου – Ιωαννίνων, Εθνικής Οδού Λαμίας – Τρικάλων (Ε65), Αττικής Οδού, στη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, και στην υποθαλάσσια Σήραγγα Ακτίου – Πρέβεζας.

Μόνο στην εθνική οδό Αθηνών Θεσσαλονίκης λειτουργούν τριάντα (30) σταθμοί διοδίων, 11 μετωπικοί και 19 πλευρικοί. Συνολικά σε όλη τη χώρα θα πρέπει να είναι πάνω από εκατό (100) διόδια, και συνέχεια προστίθενται νέα – όπως λ.χ. στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης. (πηγή: Plus .gr 13-1-18).

Τώρα τελευταία, στα διόδια του Αιγινίου προστέθηκε μια νέα λωρίδα χωρίς υπάλληλο, είναι αυτόματη, ρίχνεις τα λεφτά σου σε έναν μικρό μεταλλικό κάδο – όπως, ας πούμε, όταν ρίχνεις στον δίσκο της εκκλησίας – και βγαίνει αυτόματα το χαρτάκι της απόδειξης, που μου θυμίζει κάπως και τα συγχωροχάρτια του μεσαίωνα.

Δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσεις και να μη πληρώσεις, παρά μόνο αν πας από παρακάμψεις, αλλά εκεί σε περιμένουν  κάτι επαρχιακοί δρόμοι, στενοί, με διπλή κυκλοφορία, χωρίς διαγράμμιση, με μικρά όρια ταχύτητας, με λακκούβες, χωρίς σήμανση, μέσα από χωριά και χωράφια, όπου μπορεί και να χαθείς. Χώρια η επικίνδυνη οδήγηση, χώρια η φθορά του αυτοκινήτου, χώρια η διπλάσια βενζίνη που θα κάψεις, χώρια που μπορεί να πεταχτεί μπροστά σου κανένα αδέσποτο σκυλί ή πρόβατο, να πέσεις σε έλεγχο της τροχαίας κλπ.

Απορώ, πώς σε άλλες χώρες με πολύ μεγάλη κυκλοφορία οχημάτων, όπως λ.χ. στη Γερμανία και Σουηδία, δεν υπάρχουν καθόλου διόδια. Στις χώρες αυτές οι οδηγοί πληρώνουν μόνον τέλη κυκλοφορίας μια φορά το χρόνο. Οι χώρες αυτές σκέφτονται πολύ διαφορετικά από εμάς, λένε ότι κάθε φορά που ένα αυτοκίνητο σταματάει για διόδια, χάνει πολύτιμο χρόνο και επιπλέον όταν μαρσάρει για να αναπτύξει ξανά ταχύτητα, ρυπαίνει το περιβάλλον. Σε μας αυτά τα πράγματα είναι ψιλά γράμματα. Εμείς πληρώνουμε και τέλη κυκλοφορίας και επιπλέον δυσβάστακτα διόδια πραγματικά χαράτσια. Και καθυστερούμε, ιδίως εάν έχει ουρές, και ρυπαίνουμε και το περιβάλλον.

 Την πενταετία 2009-2013 τα έσοδα από τα διόδια ήταν δεκαπέντε δισεκατομμύρια (15.000.000.000). Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αυξηθεί ακόμα περισσότερο με τα καινούργια διόδια που μπήκαν, μετωπικά και πλευρικά, και τις αλλεπάλληλες αυξήσεις που έγιναν.

Καθώς, λοιπόν, σκεφτόμουν αυτά τα δισεκατομμύρια, μου ήλθε η εξής φαεινή ιδέα, πώς να γίνω πλούσιος. Είναι πολύ απλό και εύκολο: Θα πάω να βρω έναν βουλευτή ή Υπουργό, κι εκείνος σε κάποιο άσχετο νομοσχέδιο θα φέρει για ψήφιση στη βουλή μια μικρή τροπολογία – εκείνες που έχουν τίτλο “Και άλλες διατάξεις” και ψηφίζονται με την μορφή του κατεπείγοντος κατά τις τρεις με τέσσερις η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, κατά τα ξημερώματα, τότε που οι ελάχιστοι βουλευτές που απέμειναν στα έδρανα κοιμούνται και οι άλλοι μισοί δεν έχουν καν διαβάσει το νομοσχέδιο.

Σ’ αυτήν την τροποποίηση, λοιπόν, κάπου στην δέκατη πέμπτη υποπαράγραφο ενός υποάρθρου, με ψιλά γράμματα θα λέει γενικά, αόριστα και ακαταλαβίστικα, ότι “Το ένα από τα 100 διόδια, π.χ. της Λεπτοκαρυάς, παραχωρείται στον Θεόδωρο Δημητριάδη”.

Να πώς μπορεί κανείς να γίνει πλούσιος!