Ρέκβιεμ στην Μαρία Λαμπαδαρίδου -Πόθου

Ρέκβιεμ στην Μαρία Λαμπαδαρίδου -Πόθου

Της Χριστινας Καβουρα

Αγαπημένη, καταξιωμένη, λαμπερή, επιτυχημένη, Λήμνια  ποιήτρια, πεζογράφος  και θεατρική συγγραφέας  η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου μας  έφυγε σήμερα για άλλους γαλαξίες, και σίγουρα μας αφήνει φτωχότερους.

Από το ακριτικό νησί μας  εκδίδει την πρώτη ποιητική της συλλογή Συναντήσεις. Πρώτος ο Οδυσσέας Ελύτης την αποκαλεί “ποιήτρια” και γράφει πως ο ποιητικός της λόγος είναι “ώριμος” και “τείνει να συλλάβει την παρθενικότητα και τη μοναδικότητα των πραγμάτων”.

Ακολουθούν τα βιβλία της, Σπουδή, Το όραμα του Αλέξη Φερά, Μικρό κλουβί, στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Το 1965, Το Μικρό κλουβί βραβεύεται από την Ομάδα των Δώδεκα, που την αποτελούσαν οι κορυφαίοι της εποχής, μεταξύ των οποίων, Ελύτης, Τερζάκης, Θεοτοκάς, Αθανασιάδης, Άλκης Θρύλος, ενώ  ταυτόχρονα της προσφέρεται μια υποτροφία από τη Γαλλική Κυβέρνηση για σπουδές Θεάτρου  στη Σορβόννη.

Εκεί γνωρίζεται με τα σύγχρονα ρεύματα της δυτικής διανόησης, με τη φιλοσοφία του μηδενός, με το Θέατρο του Παραλόγου, με τους συγγραφείς της υπαρξιακής αγωνίας, Αλμπέρ Καμί, Φραντς Κάφκα, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Σάμιουελ Μπέκετ. Ο Μπέκετ την επηρέασε βαθύτατα. Ξεκίνησε μια αλληλογραφία μαζί του που κράτησε πολλά χρόνια. Έγινε μεταφράστρια των έργων του αλλά και έγραψε ένα δοκιμιακό βιβλίο με τίτλο: Samuel Beckett – Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης.

Θεατρικά της έργα έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: Παιχνίδι με τον χρόνο, Είμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο, Σχεδίες, Το γυάλινο κιβώτιο στο Εθνικό Θέατρο, The Rafts στο Τορόντο του Καναδά, The Glass Box διδάχτηκε στη Σορβόνη από τον καθηγητή Charles Antonetti και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Education et Theatre, Antigone Or the Nostalgia of Tragedy, στο πανεπιστήμιο Χέιγουορντ της Καλιφόρνιας.

Πολυγραφότατη συγγραφέας, πέντε διδακτορικές εργασίες έχουν γίνει πάνω στα βιβλία της. Οι δύο στο Πανεπιστήμιο του Μπάρι της Ιταλίας. Δύο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Και μία στο Πανεπιστήμιο Πάτρας.

Για χρόνια υπήρξε συνεργάτης σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες, Καθημερινή και Καθημερινή της Κυριακής, Βήμα της Κυριακής, Ελευθεροτυπία, Έθνος, περιοδικό Διαβάζω, Θέματα Λογοτεχνίας, με αμέτρητα κείμενα, κριτικές βιβλίων, επετειακά, πνευματικοί προβληματισμοί της επικαιρότητας και πλήθος άλλα.

Βιβλία της διδάσκονται σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Συμμετείχε σε πολλά διεθνή συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Τον Οκτώβριο του 2017, στα εγκαίνια της αίθουσας “Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου”, προσφορά του Δήμου Λήμνου προς τη Λημνιά συγγραφέα για να στεγάσει το συγγραφικό έργο της, ο Δήμαρχος Λήμνου κύριος Δημήτριος Μαρινάκης τής πρόσφερε το τιμητικό μετάλλιο του Δήμου . Στα εγκαίνια της ΑΙΘΟΥΣΑΣ “ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΠΟΘΟΥ, η συγγραφέας μεταξύ άλλων ανέφερε:

«Θέλω να αναφερθώ σε αυτό που είπα όταν έβγαλα τα ημερολόγια μου σε βιβλίο “Τα μονοπάτια του Αγγέλου μου” Ήταν σκέψεις από τα ημερολόγια μου. Και τούτη τη στιγμή θέλω να πω τα ίδια λόγια: Εκείνο που με δίδαξε η μακριά συγγραφική διαδρομή μου είναι πως: Ύστερα από όλα αυτά τα βιβλία που έγραψα μια ζωή, ύστερα από τον πόνο την αγωνία της κάθε στιγμής την οδυνόμενη αναζήτηση της αλήθειας, σήμερα αισθάνομαι πως τίποτα δεν έχω δικό μου. Τίποτα δεν μένει δικό μας. Τα χέρια μας μένουν άδεια. Ίσως για να μείνουμε ταπεινοί και γυμνοί όπως ήρθαμε στον κόσμο. Και ίσως η απόφασή μου να βγάλω αυτό το βιβλίο με τις σκέψεις των ημερολογίων μου είναι για να πιστέψω και η ίδια πως τα έζησα όλα αυτά, πως υπήρξαν. Πως τίποτα δεν μπορεί να ακυρώσει το γεγονός ότι υπήρξαν. Και πως όλα αυτά ήμουν εγώ. Πως τελικά, τίποτα δεν χάνεται από αυτό που έχει υπάρξει. Λοιπόν, τίποτα δεν είναι δικό μου. Δικό μας είναι μόνο αυτό που δίνουμε. Και ας τα έζησα εγώ όλα αυτά. Υπάρχουμε πάνω σε μια ελάχιστη στιγμή εύθραυστη και ροϊκή μέσα στον ατέρμονα χρόνο και εκείνο που μένει δικό μας είναι μόνον αυτό που έχουμε δώσει και που επιστρέφει σε εμάς από άλλους δρόμους.»

Η Μαρία μας ήταν μέλος της Ανεμόεσσας,  μας στήριζε, τιμούσε και αγαπούσε το έργο μας, όπως αγαπούσε το νησί μας, το νησί της και ενδιαφερόταν να παραμείνει όμορφο και αλώβητο. Περνούσε πάντα τα καλοκαίρια της εδώ, πλατσουρίζοντας τα καλοκαιρινά πρωϊνά  ξυπόλυτη εκεί που έσκαζε το κύμα, φορώντας πάντα  το ψάθινο καπέλο της,  στα Ρηχά ή στον Ρωμαίϊκο.

Της ευχόμαστε καλό ταξίδι στον κόσμο των Αγγέλων ενώ η παρουσία της σε γιαλούς και δρόμους της Μύρινας θα μας λείψει.