Ρουκέτες, βόμβες, πόλεμος,  άμαχοι, θάνατος!

Ρουκέτες, βόμβες, πόλεμος,  άμαχοι, θάνατος!

Γράφει η Χριστίνα Κάβουρα

Όχι δεν κάνω ρεπορτάζ για τον πόλεμο που όλως ξαφνικά και απροειδοποίητα μας προέκυψε ! ίσως πάλι έτσι να είναι οι πόλεμοι, ξαφνικοί !

Δεν κρίνω ούτε καν κριτικάρω αυτόν τον  θλιβερό πόλεμο, άλλωστε όλοι οι πόλεμοι είναι θλιβεροί, δύσκολοι,  γεμάτοι δυστυχία. Ούτε έχω τέτοιες βλέψεις ή  αρμοδιότητες  κριτικής! Υπάρχουν πολλοί  ειδήμονες επί του θέματος  χώρια που κανέναν δεν ικανοποιούν οι κριτικές τους !

Απλά επειδή χρόνια τώρα μελετώ την  παγκόσμια Ιστορία συνεχίζω να μένω κατάπληκτη από την συχνότητα των πολέμων και από την ανικανότητά μας ή μάλλον την ανικανότητα του ανθρώπινου είδους να συνυπάρχει κατά το δυνατόν ειρηνικά !

Ψάχνω την Ιστορία της περιοχής, ίσως βρω κάποια στοιχεία ίσως και να υπάρχει κάποια εξήγηση μέσα στον χρόνο.

Οι δύο λαοί, Εβραίοι και Άραβες, ήρθαν μεταγενέστερα στον συγκεκριμένο χώρο της ανατολικής Μεσογείου.

Λοιπόν σύμφωνα με τις μελέτες οι πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Πελασγοί όπως τους αποκαλούσαν οι Έλληνες, οι Φιλισταίοι όπως τους αποκαλούσαν οι μετέπειτα Εβραίοι, οι Πελεσέτ  όπως τους ονόμαζαν οι Αιγύπτιοι και τους συμπεριλάμβαναν στους λαούς της θάλασσας.

Από αυτούς τους Πελεσέτ προέκυψε το όνομα Παλαιστίνη.

Με άλλα λόγια, Άραβες και Εβραίοι (αν ταυτίσουμε τους Ισραηλίτες με τους Εβραίους, και οι δυο τους Σημίτες), ζούσαν στην ίδια πάνω κάτω περιοχή για αιώνες και συμβίωναν. Δεν υπήρχαν τέτοιες στενές εθνικές διακρίσεις εκείνη την περίοδο. Όλα τα έθνη ήταν εν πολλοίς ανάμεικτα. Συμπερασματικά, ο όρος Παλαιστίνιος, δεν είναι εθνικός όρος αλλά γεωγραφικός. Ονομάστηκαν έτσι επειδή κατοικούσαν στα μέρη των Πελεσέτ/Φιλισταίων, δηλαδή της Παλαιστίνης.

Ο Τσώρτσιλ μόλις το 1921/1922 χώρισε την προηγουμένως ενιαία περιοχή στα δύο με το δεξί μέρος να αποτελεί την Ιορδανία και το αριστερό να ονομάζεται Παλαιστίνη. Επειδή οι Εβραίοι είχαν από καιρό διαφύγει στην Ευρώπη, οι πληθυσμοί που κατοικούσαν στην Παλαιστίνη, ήταν στην πλειοψηφία τους Άραβες. Με άλλα λόγια, πριν φύγουν οι Εβραίοι από εκεί, Άραβες και Εβραίοι κατοικούσαν στην Παλαιστίνη και άρα ήταν και οι δύο ”Παλαιστίνιοι”.

(Σημείωση : Όπου ανακατεύτηκαν οι Εγγλέζοι μόνο παράνοια και δυστυχία έφεραν, βλέπε Κύπρο.)

Οι Εβραίοι ενώ αρχικά το κίνητρο της επιστροφής τους ήταν ιδεολογικό, ήδη από την εποχή αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μετατράπηκε σε ζήτημα επιβίωσης. Έπρεπε έπειτα από αιώνες περιπλάνησης και διασποράς να βρουν το δικό τους μέρος και όχι απλώς να είναι διάσπαρτοι σε διαφορετικές χώρες. Η επιστροφή τους όμως αυτή δεν φαίνεται να έλαβε αρχικά καθόλου υπόψη της, αυτούς που κατοικούσαν ήδη εκεί και οι οποίοι δεν ρωτήθηκαν. Θα πει κανείς ”όταν σε κυνηγούν και τρέχεις να σωθείς, δεν προλαβαίνεις να ρωτήσεις” αλλά θα μπορούσε ωστόσο να αποφευχθεί αρκετή βία.

Τότε Υπήρξαν μεμονωμένες συγκρούσεις αλλά ήταν ακριβώς αυτό, μεμονωμένες. Πολλοί απ’ τους πρώτους επιστρέψαντες στο Ισραήλ επειδή αναζητούσαν εργασία, κατέληξαν να εργάζονται σε χωράφια

Αράβων και οι σχέσεις τους δεν ήταν καθόλου προβληματικές. Κάποιοι άλλοι Εβραίοι είχαν Άραβες να εργάζονται στα δικά τους χωράφια. Οι μεγάλες αιματηρές διαμάχες που γίνονταν εκείνη την περίοδο αφορούσαν κυρίως συγκρούσεις ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες Αράβων και όχι ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους. Τέτοιες συγκρούσεις είναι γνωστές όπως ανάμεσα στους Άραβες Φαλαχίν (αγρότες) και τους Άραβες Βεδουίνους, οι οποίοι σφάζονταν μεταξύ τους.

Όλα ξεκίνησαν ως επανάσταση των Αράβων ενάντια στους Βρετανούς. Τα λάθη του Ισραήλ λοιπόν δεν σχετίζονται τόσο με το πώς ιδρύθηκε το κράτος τους αλλά έρχονται αργότερα γιατί χειρίστηκε πολύ άσχημα στα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του κράτους τους, τους αραβικούς πληθυσμούς.

Μόλις έναν χρόνο πριν την ίδρυση του κράτους, το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη βλέποντας τις εντάσεις ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες να αυξάνονται λόγω της απόφασης των Εβραίων να ιδρύσουν Κράτος, πρότεινε στους δύο λαούς να έχει ο καθένας το δικό του ξεχωριστό Κράτος: ένα κράτος Ισραηλινών και ένα κράτος Παλαιστινίων. Οι Εβραίοι το δέχτηκαν αλλά οι Άραβες όχι γιατί δεν ήθελαν να συμβιβαστούν με την έλευση των Εβραίων στα μέρη στα οποία κατοικούσαν για αιώνες.

Νομίζω ότι η θρησκεία παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην περιοχή ! Τρεις διαφορετικές θρησκείες, ζηλωτικές τάσεις, βίαιος  φονταμενταλισμός.

Σε μέρη όμως  όπως η Χάιφα ή το Τελ Αβίβ, οι κοσμικοί είναι περισσότεροι από τους θρησκευόμενους. Θα ήταν μάλλον δύσκολο να φανταστεί κανείς μια ανάλογη περίσταση ελευθερίας των γυναικών σε ένα μουσουλμανικής κοπής παλαιστινιακό κράτος. Όταν το 1949-1950 το κράτος του Ισραήλ πέρασε νόμο για υποχρεωτική εκπαίδευση όλων (συμπεριλαμβανομένων των γυναικών), η παλαιστινιακή πλευρά αντέδρασε έντονα, μη θέλοντας να στείλει τα κορίτσια της σε σχολεία και πανεπιστήμια. Ο νόμος αυτός, παρότι νόμος του ισραηλινού κράτους, απελευθέρωσε ένα σωρό Παλαιστίνιες γυναίκες από τη δικτατορία του σπιτιού και το άγρυπνο μάτι του πατέρα.

Προσπαθώντας να χωρέσω μια ιστορία χιλιάδων χρόνων σε λίγες γραμμές, σίγουρα υπάρχουν ασάφειες. Αλλά το ζητούμενο είναι να σταματήσει ο πόλεμος, να σταματήσουν να σκοτώνονται παιδιά και γυναίκες, να σταματήσει το μίσος και ο εθνικισμός στην πολύπαθη αυτή περιοχή.

Επίσης νομίζω ότι οι αντίπαλες πλευρές τραβούν τον ατέρμονο δρόμο τους ακάθεκτες και  κανείς δεν δίνει και  σημασία στους ομήρους.