Σκέψεις …

26 Δεκεμβρίου, 2020

1 λεπτό ανάγνωση

Σκέψεις:

Της Βαρβαρας Βαγιάκου Βλαχοπουλου

Σήμερον η παρθένος τίκτει τον Δεσπότην ….σήμερον ο Δεσπότης τίκτεται ως βρέφος

Μεγάλυνον ψυχή μου …

Παρατηρώ τη φωτογραφία και ξεχυλίζω.

Φάτνη μου μοιάζει.

Παραμύθι που δεν τελείωσε ποτέ.

Αγκυστρώνομαι στην εποχή . Τότε που ζούσαμε.Που παίζαμε στους γιαλούς .Τότε που στοιβάζαμε στιγμές ,πολύτιμα σπειριά ευτυχίας και δεν το ξέραμε.

Τότε που μια μόνιμη φάτνη αγκαλιά,μας περίμενε το βράδυ αναμμένη.

« Κι άλλο γιαγιά,κι άλλο» και το παραμύθι δεν τελείωνε ποτέ.Χριστούγεννα κάθε μέρα.

Παραμονή χθες.

Οι γιαγιάδες στην αναμονή σα ξεφτισμένες κουρελούδες ,στην άκρη της ζωής ,περιμένουν ν´ακούσουν το ντριν …να πατήσουν το κουμπί ,να ανοίξει η οθόνη ,ν´ακούσουν τρίγωνα κάλαντα …

«Γιαγιά πάτα το μεγάφωνο για να μας ακούσεις.

Ακολουθώ τις οδηγίες,

«Γιαγιά πάτα την οθόνη να μας δεις»

Ακολουθώ τις οδηγίες:

«Έλα γιαγιάκα μου κάνε όπως χθες ,όπως προχθές…άνοιξε το Skype να μας δεις.Σήμερα παραμονή ,πρέπει να σου πούμε κάλαντα.

Φαίνεται τις παραμονές αλλάζουν θέση τα κουμπιά.

Αγωνία,άγχος..Θόλωσε η ματιά μου .

Κάποια στιγμή τα ξεμπέρδεψα …πέντε ζευγάρια μάτια επάνω μου ,πέντε τρίγωνα στ´αυτιά μου,πέντε σφιχτοπλεγμένα σ´αγαπώ.

Μεγάλυνον ψυχή μου !!!

Έψαξα το μαντήλι μου!

« Τι έγινε γιαγιά; Πάλι σκουπιδάκι στο μάτι σου;»

«Ναι…φυσά νοτιά σήμερα στο νησί αγάπες μου και ξεσηκώνει μνήμες»