Τα 3 βιβλία του Σταύρου Τραγάρα, που λάβαμε. Είναι “τέλεια” και το ένα “αναπάντεχο”
Ο Σταύρος Τραγάρας είναι ένας εξαιρετικά παραγωγικός Συγγραφέας και Πολυποίκιλος, επίσης.
Ένας ακομη Γιατρός που γράφει Βιβλία !
Τελευταία, σαν πρωτοχρονιάτικο δώρο, λάβαμε στο ΡΑΔΙΟ ΑΛΦΑ – Εφημ. ΛΗΜΝΟΣ, τρία μαζεμένα !
Οι Τίτλοι φαίνονται στη φωτογραφία που παραθέτουμε.
Το ένα είναι Ποίηση! Καλά αυτήν την επίδοση του Συγγραφέα την ξέρουμε και από άλλο προηγούμενο ποιητικό του έργο.
Το άλλο είναι το απολυτό στοιχείο του Σταύρου Τραγάρα. Η Λήμνος στις λεπτομέρειες της. Όμως, όμως, με μια πρωτοτυπία που το κάνει το βιβλίο αυτό γοητευτικό. Τα μοναδικά, τα ιδιαίτερα κείμενα του Σταύρου, αυτή τη φορά “παίρνουν μάνα και βγαίνουν” (1) όχι από μνήμες παιδικές αλλά από φωτογραφίες σημερινές παρατημένων αντικειμένων του παρελθόντος, από τις οποίες “εμπνέεται”. Μικρά νοσταλγικά γεμάτα ομορφιά και αγάπη κείμενα, λεζάντες σε φωτογραφίες . Κλασικά θέματα της Λήμνου εικονογραφημένα. Ο τίτλος του βιβλίου είναι: “καρδίαν καθαράν” ! Ευκολοδιάβαστο και “έξυπνο” . Οι ασήμαντες πεταλίδες αν τις μαγειρέψεις καλά κάνουν ένα νοστιμότατο φαγητό !
Το τρίτο των βιβλίων με τίτλο: ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ – ΣΚΙΤΣΑ ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΕΣ , είναι το αναπάντεχο. Ναι, ο τίτλος δεν είναι αλληγορικός, ούτε παραπλανητικός. Για σκίτσα πρόκειται. Θα ηθελα να έχω τη γνώμη ενος ειδικού στο θέμα το εικαστικό, πια ! Εμένα μου φαίνονται μεγάλης αξίας και ο τρόπος που δημιουργήθηκαν, όπως αναφέρεται, είναι εκπληκτικός, σε στιγμές που κρατάς ένα μολύβι και μηχανικά, καθώς ο απέναντι σου μιλά εσύ σχεδιάζεις ή μουτζουρώνεις.
Τον γραπτό λόγο του Σταυρου Τραγάρα τα ξέρω , αφού κείμενα του δημοσίευα στην Εφημ. ΛΗΜΝΟΣ επί σειρά αιτών. Ο πεζός λογοτεχνικός λόγος και η Ποίηση είναι ξαδέρφια, όμως το σκίτσο; Τι σκίτσο, δηλαδή, μοντέρνα ζωγραφική είναι, πως αλλιώς να το πω, και αν έβαζα ένα τίτλο σε αυτόν τον εικαστικό πλούτο θα ήταν: “Οι απέναντι ” ή “Οι άλλοι”
(1) Αναφέρω πιο πάνω τη φράση: “παίρνουν μάνα και βγαίνουν“. Είχαμε στο Αντρώνι ένα παιχνίδι, (να η νοσταλγία, να τι κάνεις Σταύρο) που το λέγαμε: “Περνομάνα” Αργότερα ανακάλυψα ότι σε άλλες περιοχές το έλεγαν “σκλαβάκια” Πίσω απο δυο απέναντι μακρινές γραμμές στεκόταν οι δυο ομάδες και όποιος ξεκινούσε με δικαίωμα να πιάσει έναν της άλλης ομάδας (σκλαβάκι) έπρεπε να φύγει τελευταίος και να φωνάξει “παίρνω μάνα και βγαίνω” ! Αυτή ήταν η “περνομάνα” .
.