Το ποδήλατο παλιά και σήμερα

Το ποδήλατο παλιά και σήμερα

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Σκουριασμένα ποδήλατα, ξεχασμένα στο πίσω μέρος της αυλής ή στην αποθήκη, μ’ ένα παχύ στρώμα σκόνης να καλύπτει τον σκελετό τους και να δείχνει πως είχαν χρόνια να βγουν στους δρόμους, πήραν και πάλι ζωή, με αφορμή τα νέα δεδομένα που έφερε στη ζωή όλων ο νέος κορωνοϊός. Τα «γερασμένα» πεντάλ απέκτησαν τη λάμψη της πρώτης τους νιότης και κατέκτησαν και πάλι τους δρόμους.

Ένα από τα πιο όμορφα και αγαπητά τραγούδια αυτή την εποχή είναι με τον Κώστα Μακεδόνα:

Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο

κρατάω στο χέρι το κλειδί

Πιάνω το τιμόνι ο σφυγμός μου δυναμώνει

το έργο κάπου το ‘χω ξαναδεί

Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά

είχα τ’ όνειρο μου το ποδήλατο μου

κι όλα έμοιαζαν σωστά

Έγινα δεκάξι κι όλα ήταν εντάξει

είχα μια ζωή μπροστά

Το ποδήλατό μου ήταν πάντοτε δικό μου

και με πήγαινε πολύ μακριά

Μέσα στη Σαχάρα σαν την πιο βαθιά λαχτάρα

μ’ οδηγούσε πέρα απ’ τη χαρά

Και τώρα στον αγώνα ξανά απ’ την αρχή

Όρτσα στο πετάλι να ‘ρθουνε κι οι άλλοι

πάμε για ορθοπεταλιές

Τα ποδήλατά μας όπως τα όνειρά μας

ξέρουν από ανηφοριές

Πάντοτε το ποδήλατο αποτελούσε ένα ιδιαίτερα διαδεδομένο μεταφορικό μέσο. Ο αριθμός των ποδηλάτων του πλανήτη στις μέρες μας υπολογίζεται ότι ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ποδηλάτου αποτελεί η δυνατότητα του να ανταποκρίνεται σε αρκετά διαφορετικές απαιτήσεις, όπως είναι η μετακίνηση, η άθληση και η ψυχαγωγία.

Στην Ελλάδα το πρώτο ποδήλατο ήλθε το 1885 και μετά από πέντε χρόνια, το 1890 κατασκευάστηκε στον Πειραιά το πρώτο ποδηλατοδρόμιο για τις ανάγκες των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων, Το ποδηλατοδρόμιο αυτό αργότερα μετατράπηκε στο γήπεδο Καραϊσκάκη.

Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 δύο Έλληνες ποδηλάτες, ο Αριστείδης Κωνσταντινίδης και Γιώργος Παρασκευόπουλος, αναδείχτηκαν Ολυμπιονίκες στο αγώνισμα 85 και 320 χιλιομέτρων αντίστοιχα.

Τα πρώτα ποδήλατα που χρησιμοποιήθηκαν για επαγγελματική χρήση ήταν από τους ταχυδρόμους και τους παγωτατζήδες.

Μια από τις παλιές μάρκες ήταν τα τσεχοσλοβακικά Velamos, κάτι σιδερένια θηρία που δεν χαλούσαν με τίποτα!

Σήμερα σε αρκετές πόλεις του πλανήτη προωθείται η χρήση του ποδηλάτου ως βασικού μέσου μετακίνησης και η δημιουργία δικτύου λωρίδων κυκλοφορίας (ποδηλατόδρομος) και θέσεων στάθμευσης. Στην Ελλάδα παράδειγμα εκτεταμένης χρήσης του ποδηλάτου αποτελούν τα Τρίκαλα.

Τελευταία έκαναν την εμφάνιση τους και τα ηλεκτρικά ποδήλατα.

Στη Λήμνο η χρήση του ποδήλατου ήταν πάντοτε διαδεδομένη. Αυτό επειδή είναι λύση στην εύκολη μετακίνηση, απαιτεί μηδαμινό χώρο στάθμευσης, έχει τη δυνατότητα να μετακινείται και εκτός οδικού δικτύου, ενώ παράλληλα δεν μολύνει το περιβάλλον με κανένα τρόπο.
Πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα με τα ποδήλατα τα περασμένα χρόνια!
Πρώτα πρώτα το ποδήλατο είχε Άδεια και αριθμό κυκλοφορίας!

Είχε επίσης κουδούνι ή κλάξον και φώτα εμπρός και πίσω που έπαιρναν ενέργεια από ένα δυναμό προσαρμοσμένο σε κάποιο τροχό.

Απαραιτήτως ακόμα είχε : μόνιμη κλειδαριά, φτερά στους τροχούς του, προστατευτικό κάλυμμα αλυσίδας, σούστες κάτω από τη σέλα, σκάρα πάνω από τον πίσω τροχό, τρόμπα αέρα και θήκη εργαλείων (με πένσα, κατσαβίδι, εργαλείο αφαίρεσης εξωτερικού ελαστικού και τιπ-τοπ για μπάλωμα της σαμπρέλας όταν πάθαινε φούιτ).

Πολλές φορές μάλιστα ο οδηγός του ποδηλάτου ήταν περήφανος και προνομιούχος, αφού μπορούσε να προτείνει να ανέβει σ’ αυτό μια κοπέλα για να την κάνει βόλτα!

Τα σύγχρονα ποδήλατα δεν διαθέτουν τίποτε από αυτά. Είναι βέβαια πιο ελαφρά, έχουν ταχύτητες που τα καθιστούν πιο εύχρηστα και γρήγορα, αλλά έχουν χάσει εκείνη τη ζεστή και ιδιαίτερη επαφή που είχαν τα παλιά ποδήλατα.